Mobiel Gent

Gent, nu ook draadloos op de laptop:

Know the way

Er is veel aan de gang in dat kleine leventje van me. Laat dat duidelijk zijn.
Zaterdag aanstaande verhuis ik naar het verre Ellezelles, in de buurt van Ronse.
Tijdens het inpakken, stootte ik op een klein geplastificeerd briefje.

Ik kreeg het gedichtje toegestopt op het moment van m'n vertrek uit de pelgrimsrefuge "L'Esprit du chemin" (link). Dat was de dag dat ik over de pyreneëen ging. Er staat een gedichtje op en ik moest het lezen als het moment daar rijp voor was. 't Was ondertussen ergens tussen mijn spullen terechtgekomen. Ik had het nog niet gelezen. Tot nu. Blijkbaar is de tijd rijp.

To know the way,
We go the way;
We do the way
The way we do
The things we do.
It's all there in front of you,
But if you try hard to see it,
You'll only become confused

I am me,
And you are you,
As you can see;
But when you do
The things that you can do,
You will find the way,
And the way will follow you.

Benjamin Hoff

Bonne route, Buen camino

Dank u mama!

Uitslag test "Hoe groot is mijn zelf-waardering?"
Je hebt in deze test 12 van de 13 punten behaald.

Betekenis van je score
Je voelt je op je gemak met jezelf. Je geniet van het leven en je geniet van mensen. Waarschijnlijk is er iemand in je in je eerste levensjaren geweest die je geleerd heeft om jezelf te waarderen. Dat is een felicitatie waard. Het is een waardevol geschenk waarvoor je die persoon (of personen) misschien nog eens kunnen bedanken. Je bent ook in staat om anderen te helpen zichzelf beter te waarderen. Je staat op een goede manier in het leven en je zult de reis door het leven heel plezierig vinden.

Via: http://www.spiritplaza.org/testen/zelf-waardering-test.php

Het bruist er

Aah, Gent. Bruisend van kunstenaars en vrijzinnigen. Van verkopers, voorspellers, pintentappers en politiekers. Toen ik klein was, vond ik dat wat bevreemdend. Het was aanpassen of opkrassen (een PPZ = prachtig propagandistische zin). Nu kan ik me geen Gent meer zonder voorstellen. Het zijn mensen waar de meest interessante praat uitkomt en vaak ook de grootste onzin. Ik ben er zot van. Toch hou ik liefst de grond onder m'n voetjes. Dat maakt gelukkiger.

En toch komt de dag steeds dichterbij dat ik Gent zal verlaten. Ik weet nog niet wanneer. Ik weet nog niet waarheen. Dat het zuidelijker zal zijn, lijdt geen twijfel.
Aah, Gent.

Reinaert

Reinaert werkte bij de bank. Dat was op de Kouter in Gent. Hij had rost haar. Hij deed zijn werk al 15 jaar graag. Hij voelde zich ondertussen al gelijk een echte ancien.

De kansen op promotie waren voor Reinaert gunstig geweest. Hij was 10 jaar inputbediende geweest. Overschrijvingen ingeven was zijn specialiteit. Maar nu was Reinaert dus teamleider van de 6 mensen die zijn oude job uitoefenden.

Een echte kutjob als je 't mij vraagt. Reinaert dacht daar net zo over maar probeerde zichzelf steeds weer te sussen met ingevingen als "Het valt allemaal nog wel mee." en "Als ik maar mijn boterham verdien." of "Nog 286 overschrijvingen en dan mag ik terug naar mijn vrouw."
Er waren ook die zeldzame keren dat hij er wat teveel over nadacht en besefte dat hij zijn leven aan het vergooien was. Die keren werd zijn rechterwang nat van het traantje dat erover sijpelde.

Naast die gevoelige kant van Reinaert kan je best wel stellen dat hij in feite een echte zak was. Onlangs nog, vorige zomer, waren er enkele studentenjobs in de bank.
Tom was 1 van die studenten die daar wat tijd van z'n zomerverlof besloot te vergooien.

Tom was een grappige, onervaren 18-jarige kerel die meestal wel iets van drugs in z'n bloed had circuleren.

Op de tweede dag van de vakantiejob kwam Tom, zoals hij dat eigenlijk gewoon was, 5 minuten te laat binnen. Uiteraard werd er onmiddellijk door Reinaert ingegrepen. Hij besloot een halve dag loon van Tom af te houden, ging hem dat vertellen en spoorde hem op vriendelijke wijze aan om een hand te geven door volgend zinnetje: "Het is hier wel de gewoonte dat je 's ochtends een hand komt geven aan uw bazen!"

Maar kijk, tegenwoordig zit Reinaert op de blaren. 't Is nl. gedaan met Fortis!

Die middag: parabel van de vrouw III

Die middag, alhoewel het in feite nog ochtend was, kwam ik een vrouw tegen. Ze glimlachte. Ik glimlachte terug. We begonnen een gesprek. Ik vertelde over m'n reizen naar het einde van de wereld en over hoe ik daar nooit was aangekomen. Zij deed alsof ze geïnteresseerd was, probeerde haar verveling te verbergen en kwam dichter om te zien of ik wel hygiënisch was.

Het was een zonnige middag in Gavere. In het meest marginale café begon een bejaarde DJ betrekkelijk zalige platen te draaien. Op dat moment deed zich een kentering voor. "De pallieter" werd plots een danscafé, meerbepaald de op dat moment grootste danstempel van de streek. Naast "The O" uiteraard. De vrouw glimlachte, kwam over alsof ze me ook leuk vond en stelde haar vriendin aan me voor.

Uiteraard deed ik haar binnen. Wat wil je? Ze was een taaie boerendochter die goed kon kussen. Ik was vrijgezel. Ik was niet vies van een pintje. Maar totaal onervaren. Ik had niet gezien dat ze een donzige snor had. En een baard. Ik ging volledig op in "Only The Lonely" van Roy Orbinson. Dat was ongetwijfeld de meest foute plaat van die tijd.

We besloten ooit kinderen te hebben. En te trouwen. Maar toen brak het daglicht door de wolken.

Jezus

Jezus woonde in Eke, vlakbij Nazareth.
Hij verkoos shoppen in Gent boven de Makro. In Gent ging hij graag naar de bibliotheek aan het Zuid, wat makkelijk was doordat hij daar dan ook naar het Zuidcomplex kon gaan om te shoppen.

In de bibliotheek hebben ze internet. En dat vond Jezus de max!
Nu wil het toeval dat hij daar recentelijk, ja eergisteren, nog zat te surfen.
Op de website van Deredactie had hij gezien dat Obama de nieuwe president van Amerika zou worden. "Eindelijk eens iemand die half-zwart is" dacht Jezus.

Het deed hem denken aan zijn jeugd. Jezus was ooit een adoptiebaby. Hij was geboren in Kenia en sprak vloeiend Dholuo.

Op een dag, gisteren, kwam Jezus de vrouw van zijn leven tegen. Ze hield van shoppen. En vooral van Jezus' Visa-kaart.
Ooit, deze morgen, vertelde Jezus me dat hij dolverliefd was op haar.

Iets later, deze middag, veranderde de stemming. 't Had te maken met het krediet van zijn Visa-kaart maar hij ging het me deze avond nog wel eens uitleggen.

Nog iets later, daarnet, waren ze niet zo dol meer op elkaar. Nee, echt, ik heb het gecontroleerd op zijn Facebook.

Voor meer roddels wacht ik tot vanavond. Dan zie ik Jezus tijdens onze wekelijkse bijbelstudie. Het zal weer een zot weekend worden. Haha, zijt daar maar zeker van!

Dailymile

Vandaag kwam ik op een interessante site terecht waar je je workouts kan registreren.
Ik ben er dus onmiddellijk mee begonnen.
Je kan er ook vriendjes toevoegen en mensen motiveren.
Vree wijs!

In de linkerkolom op deze site heb ik alvast een widget toegevoegd die rechtstreeks doorlinkt naar m'n profiel op de site en waar je kan motiveren en commentaar geven.
Dailymile kan ook gekoppeld worden aan je Twitter-account.

Zeker een aanrader voor sporters!

Elke

Elke was zot van hype's. Op een dag ging ze naar een fuif in de Taboeloe Rossoh. Dat was in Wommelgem. De hype van die tijd was net aan de gang.

Joris ging voor de allereerste keer naar een fuif. Hij kende er niemand. Behalve Elke. Hij had nog met haar in de klas gezeten. Toen ze elkaar zagen, begonnen ze een oppervlakkig gesprek.

Nadat Elke wat had zitten opscheppen over haar niet zo matige alcoholconsumptie en haar sterke lever, liet ze Joris achter aan de bar om te gaan dansen op dit nummer.

Joris sloeg die avond ook nog met argusogen gade hoe Elke volgepropt werd met spacecake. Hij voelde zich er mottig bij doordat het de eerste keer was dat hij zoiets zag gebeuren. Hij besloot het zich niet aan te trekken, begon korte drank te drinken en deed het lelijkste wijf van de fuif binnen. Dat beviel hem mateloos waarop hij ook nog eens de domste binnendeed.

Vijftien jaar later ging Joris printpapier kopen in de Club op de Kogelmarkt in Genk. Aan de kassa zag hij Elke. Joris was net ontslagen uit de ontwenningskliniek en wou nog profiteren van het leven nu hij de perfecte medicijnencoctail had gekregen om zijn ziektes onder controle te houden.
Joris glimlachte naar Elke. Vervolgens kreeg hij een wat vreemd gevoel toen ze hem met een koude doodse blik aanstaarde.

"Ken je mij niet meer?" vroeg Joris. "Jaja" zei Elke.
Maar Joris kon amper nog connectie vinden.
Elke voelde zich nochtans goed. Ze had geen last meer van die psychose waar ze jarenlang mee gesukkeld had.

Ach ja, toch fijn te weten dat het toch weer goed kan komen met mensen waar je het op het eerste zicht niet van zou verwachten.

Tomaten

"Na jaren van proteïnerijke Dr. Oetker's eten drong het plots tot me door dat de droogte van de tonijn die ik bovenop die bevroren Dr. Oetker met champignons legde, perfect gecountered kan worden door er ook nog sappige schijfjes tomaat op te leggen." is ongetwijfeld één van de langste zinnen die vandaag plots uit het niets door m'n hoofd gingen.
Ok, ik lieg. Vervang "uit het niets" maar door "doordat ik honger kreeg". Dat laatste heb ik trouwens nog altijd want zopas rijpte enkel de idee om die Dr. Oetker met champignons, die ik overigens in de Delhaize kocht, te beleggen met tomaat van bij de Turkse supermarkt, vergezeld van het idee dat rond oktober 2007 door m'n hoofd ging namelijk "garneren met tonijn" maar waarvan ik de laatste tijd niet helemaal tevreden meer ben doordat je het met die configuratie voor de smaak echt niet hoeft te doen.

"Ik ga de oven aanleggen." is trouwens de kortste volzin die vandaag door m'n hoofd ging.

Pier

Pier liep regelmatig bij Pol langs. Ze waren buren. Daarnaast was er ook een stevige vriendschapsband ontstaan. Pols mama was expert in bananenmilkshake maken. "Echt iets voor fijnproevers" dacht Pier, niet beseffende dat zijn wereld nog maar vrij beperkt was.

Pol speelde graag gezelschapsspelletjes. "Yahtzee", "Monopoly" en "Scrabble" vielen binnen zijn favorieten. Vandaag koos hij echter "Shadowrun".

Nog voor Pier wist wat het allemaal inhield, zag hij het al volledig zitten. Geen spelregels nodig voor Pier, nee, hij zou het wel al doende leren. Om het rollenspel mogelijk te maken nodigde Pol ook nog Pieter-Jan, Jean-Paul en Giuseppe uit.

Giuseppe uitnodigen was een interessante zet. Hij was namelijk een echte weirdo met een IQ dat regelmatig de pan uit swingde. Geniaal, maar knettergek. En iedereen wist het.

Pieter-Jan praatte constant tegen zijn denkbeeldige vriend Edwardje. Verder was er op Pieter-Jan niks vreemds aan te merken.

Jean-Paul droeg altijd een masker. Meestal gemaakt uit latex of leder. Zijn hanenkam zorgde voor een ademgleuf in dat gevaarte en er was ook nog een gat waar hij regelmatig door at of mompelde. Verder ook niks vreemds aan te merken op Jean-Paul.
O ja, toch, hij droeg schoenen met stalen tippen. Dat was vreemd omdat hij boekhouder was.

Het is nog een gezellige namiddag geworden daar in de buurt. Behalve toen Pier de regels iets te ver boog en het huis van Pol in de as legde. Het moet rond die tijd geweest zijn dat Pol verhuisde. Sindsdien speelden ze nooit meer "Shadowrun", dronk Pier aarbeienmilkshake en verloren ze elkaar uit het oog.

Dodende mij zachte kus

Je bevochtigt je lippen met de mijne. Ze vormen een natuurlijke symbiose.
De tijd lijkt stil te staan. De klok tikt sneller wanneer ze elkaar lossen.
Ik grijp in, kom dichter en herhaal de actie.

Je slaakt een zachte zucht en ik voel dat je leeft. M'n hart klopt sneller en de tijd tikt weg.
Je grijpt in, neemt me vast en ontdekt voor 't eerst dat je natuurlijke toestand die kus omvat.

We weten wat is. We weten niet wat komen zal. Behalve jouw zachte kus. Er zijn nog zekerheden.

Die nacht: parabel van de vrouw II

Die nacht, alhoewel het in feite nog dag was, kwam ik een vrouw tegen. Ze glimlachte. Ik glimlachte terug. We begonnen een gesprek. Ik vertelde over m'n reizen naar het einde van de wereld en over hoe ik daar nooit was aangekomen. Zij deed alsof ze geïnteresseerd was, probeerde haar verveling te verbergen en kwam dichter om te zien of ik wel hygiënisch was.

Na een kwartier praten zakte ik door de grond van schaamte. Het was een leemgrond en ik was verbaasd toen ze in het Duits tegen mij begon te kakelen. Ik begreep er geen snars van. Ze vertelde dat ze weldra zou trouwen. Dat bleek daar de gewoonte te zijn in Oostenrijk.

In de Wibra kwam ik Jean-Marie Pfaff tegen. Hij was wat verlegen. Uiteindelijk kwam hij toch een handtekening vragen. We werden vrienden en hij leerde me perfect Duits spreken.

In Oostenrijk dacht ik daar plots aan. Een poort in mijn brein werd geopend en ik riep: "Vollen sie mit mir eine Tanze placieren. Iest es gutt für dich das ich deine schoene laajf über den tanzflühr schleure?". Ze bloosde en stemde er aarzelend mee in.

We begonnen te dansen. Onmiddellijk na de dans gaf ze haar verlovingsring terug aan haar marginale vriend. Hij vreesde haar te verliezen. Om indruk te maken begon hij uit volle borst "Anton Aus Tirol" te schellen. "Simpele duif" dacht ik.
Dat vond zij echter niet. Daar in de streek was dat nummer ferm gegeerd.

Ze nam haar verlovingsring terug. Hierop ging ik in het tegenoffensief. Ik sprong uit m'n kleren en begon te dansen alsof ik een rasechte tiroler was.
Spijtig genoeg viel het op dat ik een Belg was. Iedereen lachte me schromelijk uit.
Ze begonnen me op kafkaëske wijze te bekogelen met dadels.

Toen ik wakker werd in het ziekenhuis werd ik woest. Ik schreef een brief naar DJ Ötzi en maakte zijn hond af.

De dochter van Tobback

Ik word wakker. Ik strek m'n armen en voel dat er iemand naast me ligt. Ik schrik me een bult.

Zachtjes streel ik haar aangezicht. Ik durf het niet aan om te kijken wie daar naast me ligt. Mezelf kennende ben ik er redelijk gerust in. "Het zal wel een knappe, lieve en goedbedoelende zijn" pleeg ik mezelf te overtuigen.

Maar dan schrik ik. Ik probeer het te onderdrukken door te doen alsof er niks aan de hand is.

Mijn hartslag stijgt bij het voelen van een papperig aangezicht. Het angstzweet breekt uit m'n lijf wanneer ik besef dat ze het gezicht heeft van een English Bulldog.

Ik stamel: "Wie ben je?"
Ik begin haast te huilen wanneer ze antwoord met: "Marie Tobback. Jaja, dochter van..."

En dan schiet ik echt wakker, badend in het zweet. Ik slaak een zucht van opluchting. Ik weet dat Tobback geen dochter heeft.

Die dag: parabel van de vrouw I

Die dag, alhoewel het in feite nacht was, kwam ik een vrouw tegen. Ze glimlachte. Ik glimlachte terug. We begonnen een gesprek. Ik vertelde over m'n reizen naar het einde van de wereld en over hoe ik daar nooit was aangekomen. Zij deed alsof ze geïnteresseerd was, probeerde haar verveling te verbergen en kwam dichter om te zien of ik wel hygiënisch was.

Ik legde uit hoe zwaar een mens het bij momenten in het leven te verduren kan krijgen. Ze knikte, glimlachte fake, dacht aan de slechte muziek en begon te hunkeren naar betere platen. Haar gedachten dwaalden af. Om bij de zaak te blijven, vroeg ze nu en dan eens "wablieft" en schreeuwde ze "ik heb u niet verstaan".

Ik slaagde erin om haar over zichzelf te laten praten. Ze praatte en ze praatte. Ik dacht "Yes! Ze praat over zichzelf. Mensen doen dat graag. Over een paar minuten zal ze zichzelf wijsmaken dat ik sympathiek ben".

Om de 4 zinnen stelde ik een onnozele vraag. Hierdoor kreeg ze het gevoel dat het mij effectief interesseerde.

Om haar niet langer te vervelen, gooide ik vlug wat oneliners en slogans. Toen mijn woorden op waren, en de dreiging toenam dat ze zou weglopen, zette ik een stap naar voren en draaide ik haar een stevige tong.

En toen liep het mis.

Ik raakte verstrikt in haar piercing, deed talloze pogingen om me los te wrikken en scheurde, als gevolg van mijn getrainde tong, de hare in tweeën. Alsof dat nog niet genoeg was, bleef mijn nieuwe T-shirt in haar buikknopje hangen en wat gebeuren moest gebeurde.

Mijn T-shirt werd vernietigd. Ik ben er nog altijd niet goed van. Het was die gele met Hulk Hogan op.

Frans

Frans was pastoor. Hij was zo geboren.
Frans was gek op goedkope sigaren. Daar gek op zijn was tevens zijn voornaamste bezigheid. Frans was ook gek op tonijn. Hij opende elk blik tegenwoordig met het enige zwarte stukje tand dat nog stevig genoeg en niet weggeteerd was door de sigaren.

Pjotr was geen Rus. Hij was een Belg met een exotische naam.
Hij was een grootverdiener, een manager met veel verantwoordelijkheden en een goede huisvader. Dat laatste was hij sinds hij zichzelf in die rol plaatste toen hij 10 jaar geleden trouwde met Tamara. Maar goed. We wijken af.

Pjotr was 20 jaar geleden een stuk krapuul. Een ander stuk van Pjotr was dat niet. Maar het gaat hier over dat eerste stuk. Hij ramde samen met Bram en Wouter een boswachtershuisje in elkaar. Dat was op de driedaagse met de lering. Dat was net voor zijn plechtige communie. Dat was net vooraleer hij zichzelf op weg zou helpen om 10 jaar later goede huisvader te worden. Dat mocht dus toen nog. Dacht hij. Althans.

Frans stak daar echter een stokje tussen. Hij had het van een boom getrokken. Hij sloeg Pjotr. Hij sloeg Bram. Hij liet Wouter ongemoeid. Ze besloten het nooit meer te doen.

Behalve Wouter. Die werd priester, begon sigaren te roken, tonijn te eten en kinderen te slaan.

"Toevallig"

Een trein nemen, nog geen hotel hebben of geen flauw benul hebben van hoe het er op de bestemming zal uitzien. Doodmoe zijn om daarna vast te stellen dat je je aansluiting mist door een "toevallige" vertraging. Als gevolg daarvan op kosten van de treinmaatschappij gratis mogen overnachten in een sjiek hotel.

Aankomen bij een jeugdherberg die volzet is, doodmoe zijn en ontdekken dat er "toevallig" 's middags enkele individuen niet zijn komen opdagen waardoor jij een volledige kamer krijgt alvorens de jeugdherberg onherroepelijk gesloten wordt.

Op de autostrade rijden, beginnen slippen en 360 graden draaien zodat je "toevallig" weer in dezelfde positie staat als voor het slippen.

Om 7u moeten opstaan, "toevallig" door je bed zakken op klokslag 7, zien dat je de wekker vergeten zetten bent en daarna vaststellen dat die constructie zodanig efficiënt was dat ze onmogelijk in elkaar kon zakken.

Allemaal dingen die echt gebeurd zijn. Toeval of toch iets anders?

Franky

Franky speelde tennis. Meestal met een racket. Meestal op een veld. Een tennisveld.
Zijn favoriete café was "Klein Mariakerke". Dat was in ... Gent.

Franky was ook trainer. Hij trainde kindjes van 6 tot 12. In die tijd was Boris Becker populair. In die tijd was een nektapijt populair. Franky had dat ook. Het zijne was enorm lelijk, krullend en vettig. Dat was mode.

Margot ging regelmatig trainen met Franky. Margots lichaam produceerde teveel adrenaline. Maar dat wist Franky niet. Nadat ze twee rackets kapot mepte begon hij een licht vermoeden te hebben.

Franky had toen moeten ingrijpen. Hij had talent voor besnaren. Dat deed hij ook met Margots racket.

Hij is geëindigd in frieten. Dat was die keer dat Margot op zijn kop mepte.

Moeders met analyserende blikken

Ze kijken me aan. Die moeders met hun analyserende blikken.

Zou hij normaal zijn? Zou hij gewoon zijn? Of is het wederom een weirdo zoals zijn voorgangers, wiens hoofd ik met deze blik trachtte te penetreren?

Ze kijken me aan. Die moeders met hun analyserende blikken.

Zou hij nerveus zijn? Zou hij van een goede thuis zijn? Is hij geschoold? Is hij niet gek?

Het is me wat. Ik hou me kalm. Maar er is geen ontkomen aan die moeders met analyserende blikken.

En dan begin ik te praten en lijkt ademen plots veel makkelijker.

Vincent

Vincent dronk graag Fristi. Hij was geboren in Dendermonde. Hij was fier.

Dendermonde staat bekend om zijn Ros Beiaard. Eikehout is duur. De kop van het Ros is gemaakt uit eikehout. Vincent wist dat niet. Hij hoefde dat ook niet te weten.

Vincent ging naar zee. Naar Knokke-Heist. Op het strand. Hij verkocht er namaakrozen. Als munt gebruikte hij schelpjes. En niet zomaar schelpjes, neenee, het was een gekartelde soort.

Een schip wierp zijn anker uit. Vincent was gek op ankers. Vincent hunkerde naar een tattoo. Hij liet een ankertje plaatsen.

In 1988 ging ik op het strand naar meeuwen zwaaien. Ik was toen niet vies van kwallen. Tijdens het kwalglijden kwam ik Vincent tegen. Dat was ook zijn hobby. Naast Fristi drinken. Uiteraard.