Maandag 07/07 reed ik na 26 km vanuit Dunkerque ons Belgenlandje weer binnen om rechtstreeks een bezoekje te brengen aan m'n grootouders in Koksijde. Het werd een heel erg aangenaam weerzien en op dat moment besefte ik pas dat ik verging van de honger. Na 6 sneetjes brood met charcuterie, 2 kommen soep met ballekens en een heerlijk lange douche ging het al iets beter.
Vervolgens belde ik eens naar m'n ouders die erop stonden om me te komen halen. Hier had ik uiteraard geen bezwaar tegen.
Ik ben 3 dagen onderweg geweest om terug thuis te geraken. Vrijdag kocht ik wat tape en vuilniszakken uit een supermarkt in Santiago. Ik haalde m'n voorwiel eruit en pakte het ganse boeltje in. Dit deed ik ook met Paulas fiets.
Tijdens het gestresseerde alles-op-de-bus-laden ontmoette ik Rudi uit Zwitserland die ook probeerde om zijn fiets in de overvolle laadruimte van de bus te krijgen. Uiteindelijk slaagden we daarin en ging ik helemaal bezweet in de bus zitten voor de lange rit richting Frankrijk. Na talloze tussenstops en ladingen mensen die op en af de bus stapten kwamen we 13 uren later aan in Irun. We assembleerden onze fietsen opnieuw en fietsten 4 km verder de grens over naar Hendaye. Daar moesten we nog de hele dag wachten op een trein naar Bordeaux. Ik stelde voor om een koffietje te gaan drinken en dat deden we dan ook. Het werd een mengelmoes van Engels, Nederlands en Duits maar we konden elkaar in de meeste gevallen perfect verstaan.
Toen Rudi omstreeks 18:30u z'n trein naar Genève nam, wuifden we hem uit en namen vervolgens onze boemeltrein naar Bordeaux.
Op de trein zat een zatte kerel met een fles Richard in z'n broek. Hij zat daar bij ons fietsen cashewnoten te pellen. Ik hield hem in de gaten toen iemand anders me teken deed dat hij misschien wel aan't proberen was om te stelen. Dat was niet het geval. Een tijdje later kwam hij wat mensen lastigvallen en een struisgebouwde Spaanse kerel die rustig een boek zat te lezen kreeg het zwaar op z'n zenuwen. Hij gooide z'n boek naar de kerel, riep "ey! hombre", stekte hem vast bij z'n kraag en gooide hem tegen een tussendeur.
De zatlap stond recht en begon weer onverstaanbaar te babbelen, zoals hij daarvoor ook al deed. Op dat moment nam de Spanjaard z'n spullen, gooide nog wat met scheldwoorden en verliet de wagon. Anderen deden dit ook, daar hij bleef lastig doen. Een tijdje later ging hij op een leeggelopen 4-zit zitten en viel in slaap. De treinconducteur passeerde, maar liet hem zitten daar hij nu rustig was.
Toen we in Bordeaux aankwamen, haalde ik de fietsen van de trein en zag dat de zatlap ondertussen op de grond gevallen was. De treinconducteur riep "monsieur, monsieur" maar er scheen niet veel leven meer uit te komen.
Het was ondertussen al 22u en ik besloot een slaapplaats voor Paula en mezelve te zoeken. In de jeugdherberg van Bordeaux werd ik weggestuurd omdat het "complet" was.
Ik besloot me niet te laten doen en legde uit dat ik daar met 2 fietsen stond en een mevrouw die moe was en dat we van St. Jacques kwamen enzo. De kerel ging eens door z'n papieren, zag dat er een reservatie voor 3 niet was komen opdagen en doorstreepte die. We kregen een kamer voor 4, ha, dat was chance hebben.
De dag erna namen we de trein naar Nantes en vervolgens Le Mans.
Vanuit Le Mans konden we naar Rouan, met een overstap in Caen. Die eerste trein had echter vertraging en we misten de aansluiting naar Rouan. In Caen ging ik dus wat van mijn tak gaan maken tegen de chef. Hij zei me dat er wat later nog een trein was en dat we dan rond 1u 's nachts in Rouan aan zouden komen. Ik bedankte hem vriendelijk en vroeg of er geen hotelletjes in de buurt waren en mogelijkheden om de dag erop in Rouan te geraken. Na wat telefoontjes, regelde hij een hotel met 2 bedden op kosten van de SNCF en konden we de dag erop om gelijk welk uur de trein naar Rouan nemen, ha, dat was chance hebben.
Maandagochtend stonden we om 6u op en kocht ik een ticket voor Paula naar Lille en voor mij eentje naar Dunkerque met een overstap in Aras (=trein naar Lille, 2 haltes eerder). Ik wenste Paula nog een goeie reis, spoorde tot aan de noordelijke top van Frankrijk en fietste België binnen.
Er zijn mensen die graag van deze toestanden lezen zoals hieronder beschreven. Ik ga er meestal van uit dat veel mensen dat al lang weten. Toch zijn het dingen waar ik door die lange fietstocht meer van overtuigd ben dan ooit tevoren:
- Geluk heeft zoveel meer waarde als je het met iemand kan delen. Deel het met iemand waarbij "het gevoel" goed zit.
- Onderschat je instinct niet.
- Neem beslissingen waarvan je aanvoelt dat je daarmee het gelukkigst kan worden. Vrees geen fouten.
- Geef en krijg maar neem niet.
Labels: reizen, santiago
