Op het programma + MP 9

Er staat dezer dagen weer heel wat op het programma. Deze middag nog eventjes naar huis voor wat pushups, daarna fietsen en na het werk met een paar collega's muurklimmen. Naar 't schijnt zal het deze keer geen boulderen worden maar echt zo van die good old fashioned ik-val-naar-beneden-maar-gelukkig-hang-ik-aan-een-touw stijl. Fijn. Geeft een veilig gevoel. Wel een andere manier van klimmen, dat wel.
Morgenmiddag gaat het dan richting de GUSB waar we met onze CEO gaan tafeltennissen. Just like back in the old days.
Ja, vroeger speelde ik tafeltennis bij TTC Rooigem maar da's ondertussen toch ook al 13 jaar geleden.
Ah, bij updates aan m'n foodlogs komen vanaf nu onder m'n artikels hetgeen u hieronder kan zien. Kwestie van overhead te vermijden.
___________________________
Volg hier mijn foodlogs (masterplangewijs)

Runnerke run

De laatste dagen weer ferm van runnerke run geblazen, weet u.
Jah, tijdens de middagpauze eventjes vlug naar huis gefietst & 30 pushups gedaan (jaha, zelfs daar ben ik nog steeds mee bezig). Vervolgens mijn lijf in die Under Armour outfit laten glijden. Niemand te zien in 't straatje (beluikhuisjesland, loopoutfit, ziet u), ok, coast clear, lopen naar de Watersportbaan. Daar aangekomen "Start" en ja hoor, op 24 minuutjes was ik rond. Genietend van het zalig doucheke achteraf, besloot ik ook vanaf nu wat meer te eten. Tijd om spieren te kweken in plaats van botten met vel erover :)

Die Under Armour zit trouwens enorm goed en het houd je warm.
O ja, dit is Under Armour:

Running Gear en nog meer impro

Gisterenavond grabbelde ik nog eens ferm in m'n spaarvarken en reed ik naar de Intersport in Mariakerke. Een tijdje geleden had ik deze op m'n wishlist gezet en bij de Intersport hebben ze die dingen, jazeker datte!
De Under Armour® lijn krijgt overal goeie reviews dus kocht ik me dit materiaal:


+ een legging die je ook op die site kan vinden + een paar handschoenen van Asics tegen de koude handen bij 't lopen. Jaha, voor 125€ ben ik nu voorzien om in Siberische omstandigheden de Watersportbaan en omstreken te trotseren.

Toen er daarnet op 't werk iemand aan me vroeg "Christophe, heb jij papieren zakdoekjes?" antwoordde ik "nee", mij realiserend dat dit helemaal fout was doordat ik nog met de lessen impro van gisterenavond in m'n hoofd zat. 't Probleem bij die impro-toestanden is dat je ze op den duur in 't dagelijks leven ook begint toe te passen. Methodes zoals "aanvaarden" en "geen vragen stellen" zijn me daarbij niet langer vreemd. Mits de nodige oefening ga ik ze steeds beter beheersen.
Ik corrigeerde m'n antwoord en reikte een blad papier aan waarbij ik zei "Je allergie voor papieren zakdoekjes zal overgaan als je gebruik maakt van dit papieren bladdoek, nieuw op de markt, maar ik heb het hier toevallig liggen voor jou."
Het was weer vreet plezant gisteren. Na de les vertoefde ik nog enkele uurtjes in de Bal Infernal, gevolgd door een kort bezoekje aan 't Krochtje waar m'n vader toevallig neergestreken was.
Om mijn lichaam van alle "café" te zuiveren en om deze namiddag een beetje geconcentreerd te kunnen zijn op 't werk ging ik deze middag een kilometertje zwemmen in 't Strop. Amai, dat deed deugd. De sportieve mij komt weer stilaan in me op. Gedaan met de winterslaap (heeft ongeveer een maand geduurd).

Dansende belletjes

Het eerste wat ik vanmorgen stil maar krachtig fluisterde was "Shit!". Ik deed m'n ogen open. De zon scheen door het raam. Het was een mooie koude ochtend. M'n gevoel zei me dat het wel al heel wat later dan 9u moest zijn en dat ik bijgevolg megaveel te laat was voor het werk. Mijn liefje lag in een diepe diepe slaap, net als mij trouwens enkele minuten daarvoor. O ja, mijn gevoel bedroog me. Ik was niet te laat. Het was niet na 9u. Het was 8:53u. 7 minuten restten mij. De wekker, of liever, de gsm: ik had 'm niet gehoord, noch op "snooze" geduwd. Dansende belletjes op het display deden me onmiddellijk besluiten dat ik er doorgeslapen had en dat ik vandaag eigenlijk chance had dat mijn prachtig lijf uit zijn eigen wakker werd.
Ik sprong uit bed, prepareerde m'n lijf (lees: sprong in m'n kleren) en gaf haar een zachte kus op haar slaperige lippen. Ze merkte niks, ze lag daar vredig te wezen.
Ik deed m'n sjaal en jas aan, trok de deur dicht en spurtte de harde wereld in.

Memorabele dingen voor deze dag:

• Het is vandaag E.'s verjaardag en ik heb nog geen cadeau. Wat zal ik kopen? Misschien een antistress uitstapje naar de boerderij om aan koe knuffelen te doen? Ah nee, ik ben een ordinaire mens en zal dus een goedkoop standaardcadeau kopen.
  
• Het is vandaag m'n vaders verjaardag en ik heb nog geen cadeau. Wat zal ik kopen? Tips zijn altijd welkom onder de vorm van commentaar op dit artikel.

Ik heb wel ideëen. Soms zijn ze goed. Soms niet. Meestal spatten ze echter als zeepbellen uiteen wegens niet realistisch.

Veranderingen en vooruitzichten

Allereerst wou ik even kwijt dat het terugzien van deze clip me toch alweer doet besluiten dat song & clip prachtig zijn:



Ongetwijfeld het mooiste dat ooit uit Kate Bush kwam. Ze heeft nog mooie dingen gemaakt maar dit was het mooiste. Ik heb gelijk, ik weet het.

Sinds vandaag ga ik een periode tegemoet van meer natuurlijk licht en minder artificieel TL-lamp gedoe. Samen met m'n 3 collega's betrok ik deze ochtend nl. een andere bureau. Als ik voor me kijk zie ik de 3 torens van Gent, de St-Pietersabdij, de boekentoren en de Vooruit. Dit alles panoramischgewijs. Prachtig!
En de invloed van onze nieuwe locatie is nu al duidelijk. Veel minder pessimisme, veel meer optimisme. Minder humeurigheid.
Misschien had dat ook deels te maken met het feit dat we met ons viertjes deze middag naar 't citadelpark gingen om 2 flessen champagne te nuttigen onder deze kiosk:



We doen dat nl. 2 maal per jaar, een traditie die we in 2004 opstartten.

Ons nieuw zicht ziet er ongeveer uit als die foto die ik vorig jaar enkele verdiepingen hoger nam:



Accurater fotomateriaal volgt nog.

Woensdagavond ging ik naar de cursus impro comedy, waarbij ik voor 't eerst rekening moest houden met alles wat we in de vorige lessen hadden geleerd. Niet makkelijk, echt. Ik speelde een onderwijzer die de leraarskamer binnenkwam, vroeger nog een mijnwerker was geweest en een gesprek begon met een collega-onderwijzeres die van adel was. Alle aspecten van de opdracht moesten duidelijk en subtiel in de uitvoering verweven zitten. Persoonlijk vond ik het niet slecht voor 'n eerste keer.
Morgenochtend carpool ik mee naar Leuven voor een ganse dag (van 10u tot 20u) workshop impro comedy. Benieuwd wat dat zal geven.

Taart

Ongeveer vier jaar geleden ging ik rond deze datum omstreeks 8:30u 's morgens langs bij bakkerij Laseure op de Drongensesteenweg om een stuk of 5 taarten te kopen om op het werk aan mijn collega's te presenteren. Ondertussen werk ik nog steeds op datzelfde werk maar zijn we al 'n beetje uitgebreid. Die 200 man van toen zijn er ondertussen al 350 geworden en jaar na jaar breng ik op deze dag (tenzij em in het weekend valt) een paar (verse, geen ouwe) taarten mee.
Zo wil het nu gebeuren dat ik dat ook deze morgen deed. Deze keer ging ik bij bakkerij Martens aan de Tentoonstellingslaan om 4 dikke lekkere smakelijke taarten voor de collega's aan te schaffen.
Mijn point: danku mama om 27 jaar geleden te pushen.

BBQ at ICC Ghent

BBQ at ICC Ghent
Originally uploaded by tjoff.

Hier enen uit de oude doos.
Een barbecue in het ICC-gebouw, vorig jaar ergens midden mei.
De wereldkampioenen BBQ, toevallig Belgen (met o.a. Peter Van Asbroek), kwamen toen overheerlijk barbecuen en Zohra kwam deejayen, al moet ik toegeven dat binnen fuiven op een zonnige dag nogal "raar" aanvoelt. Wel 'n fijne dag, maar ach, 't is alweer meer dan een jaar geleden.

Bananaman compilation

Vroeger had je de serie "Banana-man" over een jongetje dat na het eten van een banaan an amazing transformation onderging. Supergrappig, die intro:


Dit is de Zuiderpoort en dit is den Tjoff...



Wanneer den Tjoff een banane of 100 in zijn muile schuift, gebeurt er ongelofelijk fantastische transformatie.

Tjoff is bananenvreter!

Slave to the wage

Run away from all your boredom
Run away from all your whoredom and wave
Your worries and cares
Goodbye

All it takes is one decision
A lot of guts, a little vision to wave
Your worries and cares
Goodbye

Its a maze for rats to try
Its a maze for rats to try
Its a race, a race for rats
A race for rats to die

En dat is al wat je ervoor nodig hebt, 1 beslissing en a lot of guts maar ik weet dus niet of ik dat heb. Misschien zal ik het ooit hebben. Misschien niet. Slaaf van en verslaafd aan the wage. Eigenlijk zou ik enorm rond de pot kunnen draaien hieromtrent maar 'k heb besloten dat niet te doen.
Meer interessante lectuur over dit onderwerp hier.

Brasil online gegooid

Na een verschrikkelijk druk weekend, en het vroegtijdig inzetten van de werkweek, heb ik nu eindelijk wat tijd om een artikeltje te schrijven en de foto's van Brazilië en het personeelfeest (van januari!) online te smijten.
Zondagnamiddag vertrok ik nl. om een hele maandag vergadering in Duitsland (tegen Hamburg) te houden. In feite toch een ferm eindje rijden om slechts 1 dag daar te blijven, maar soit de foto's:

Brasil (15-04-2007) [ link ]









Personeelsfeest (27-01-2007) [ link ]








Voor de rest zit ik hier wat te snotteren. Beetje verkouden. Misschien is gaan zwemmen met een opkomende verkoudheid toch niet zo'n goed idee?

En toen stond de tijd stil

De laatste dagen waren, naast het feit dat ik me 's avonds vooral beziggehouden heb met diverse pogingen om Windows Vista op m'n mediacenter-pc te installeren, druk.
Dinsdagmiddag ging ik zwemmen en dinsdagavond was er alweer impro-comedy met de Lunatics in Le Bal Infernal, gevolgd door een klein optredentje van Gili, schitterend maar vooral humoristisch goochelaar en een optredentje van Gunter Lamoot. De rest van die avond werd opgevuld door plezante gesprekjes hier en daar maar verstandig dat ik ben (ahum), besloot ik uiteindelijk toch tijdig naar huis te gaan. Woensdag en donderdag waren enkel standaard werkdagen waar ik niks bijzonder over wens te vertellen en vrijdagmiddag fietste ik naar huis om een rondje rond de Watersportbaan te gaan lopen.

Toen gebeurde het.

Ik sprong ik m'n loopkledij, deed m'n hartslagmeter om en begon te lopen. Het was pokkeheet en ik was al stevig opgewarmd door naar huis te fietsen. Toen ik na een dikke 2 minuten aan de Watersportbaan arriveerde, zag ik m'n hartslagmeter "2 minuten 15 seconden" aangeven. Geïrriteerd door het feit dat het onding nu blijkbaar compleet vasthangt, besloot ik iets te doen waardoor de irritatie zou afnemen: ik liep verder. Verdere gegevens over deze loopoefening zijn dus niet beschikbaar, merde.

Na iets meer dan een half uurtje was ik terug thuis, nam een douche en fietste terug naar het werk waar ik 's avonds kon genieten van de maandelijkse, ja duh..., monthly drink.
Daarna zijn we nog wat gaan terassen in 't centrum en belandden we nog es in Le Bal Infernal waar een feestje aan de gang was.

Abraham's Afterwork Party

Maandagavond werd onze grote baas verrast op een feestje met drapjes, hankjes en sandwichekes en dit ter gelegenheid van zijn 50ste verjaardag. Na wat vermaak door verklede collega's en leuke filmpjes van ex-collega's begon de DJ aan zijn werk en werd de dansvloer geopend. Tussendoor ging ik met een aantal collega's naar het dak, fris dat wel, maar een prachtig zicht over de verlichte stad, net als deze foto maar dan bij nacht.
Het werd een leuk feestje en dat was eveneens de reden waarom ik pas rond 1:20u het gebouw verliet. Achteraf nog eventjes langgeweest bij collega J. om daar nog wat na te praten en een laatste pintje te drinken om tenslotte door de ijsregen naar huis te fietsen...brrr.
's Middags had ik dat ook gedaan (toen was het gewoon koude hagelachtige regen) om aan de Zuid m'n reispas op te halen zodat ik in orde ben voor Brazilië. Eigenlijk wel verschrikkelijk duur zo'n paspoort. 81 EUR vind ik er wel 'n beetje over, maar ja, 't zal wel zijn redenen hebben zeker? Misschien moet er 10 man aan werken om 1 reispas te prepareren?

Deutsche Gründlichkeit

Aangezien ik dinsdagavond nogal lang blijven plakken was in de Bal Infernal waar ik me samen met m'n neef O. kostelijk geamuseerd had met een optredentje van de "Lunatic Comedy Club", was ik genoodzaakt de dag erna een halve dag verlof te nemen.
Op onderstaande foto zie je m'n neef op 't podium bij de Lunatics nadat ik hem daar met een lepe truc deed terechtkomen:

Let wel: GSM-foto dus slechte kwaliteit.
Later die avond had ik nog interessante gesprekken met o.a. die meneer van het Radiofonisch Instituut.

Vanaf woensdagnamiddag t.e.m. donderdag vergezelde ik m'n Duitse collega's uit Harsum in een meetingroom met panoramisch zicht op Gent voor de jaarlijkse workshop. Interessante dinges, dat wel.
's Avonds werden we dan verrast met een Geocaching spel door het Gentse stadscentrum, kwestie van de group spirit wat aan te wakkeren.
Mijn groepje bestond uit 2 Duitse collega's en mezelf (uiteraard). We vertrokken aan de Vrijdagsmarkt en volgden met een Mio gps in de hand de richting die door Jacob Van Artevelde werd aangewezen.
Vervolgens moesten we getallen noteren die we onderweg aan de hand van tips en waypoints trachtten te vinden. Deze leidden ons op het einde van het spel naar de intersectie van twee straten waar we de cache konden terugvinden. 't Is uiteindelijk allemaal met wat vertraging gelukt en we slaagden erin om die cache te vinden op de intersectie van het "Drongenhof" en "Oudburg".
Vervolgens gingen we met de ganse bende lekker eten in het "Sparerib Caffee" op de Kraanlei, volgens mij de beste ribbekes van Gent omdat er veel meer vlees aan zit dan de alom geprezen "De Gekroonde Hoofden" :)
Na een paar ribbekes en een paar Duvels besloten de meeste collega's terug te keren naar hun hotel en kwam ik met 4 van hen alweer in de Bal Infernal terecht waar een enorm gezellig Jazz-gedoe aan de gang was.
Deze keer arriveerde ik rond middernacht thuis, was ik daar alvast fier op en besloot ik m'n leven te beteren door in de toekomst wat vroeger naar huis te gaan.

Afterwork

Afterwork Bekka & Bé
Originally uploaded by tjoff.

Gisteren op de Afterwork party in de Eskimo (Wiedauwkaai, Gent) waar ik rond 20:45u arriveerde.
Veel gedanst, gezweet, rare dingen gegeten en zodanig gedegouteerd geweest van bepaalde dingen ("Spartelverse Moriowormen") waardoor ik ze niet gegeten heb.

Merkwaardige dingen

Het tweede Twinrix spuitje werd daarnet bij de dokter in m'n arm geploft. Alhoewel ik niet happig ben op spuitjes en meestal vraag om neer te liggen, deed ik dat deze keer niet. Wijselijk besloot ik toch de andere kant op te kijken, smalltalk te verkopen en gewoon rustig rechtop op de stoel te blijven zitten. Terwijl ik met m'n dokter een gesprekje had over Brazilië, zei hij "voila, 't is al gebeurd". Fwiew, opgelucht, blij dat het gedaan was, zo voelde ik me. Alweer een angst overwonnen.
Hoe meer spuitjes ik krijg, hoe meer ik het gevoel krijg dat het een gewoonte aan't worden is. Zou dat ook zo zijn bij heroïnespuiters? Eigenlijk ben ik niet geïnteresseerd in een antwoord hierop.
Ons gesprek zette zich nog even verder. Blijkbaar was een andere patiënt net terug van Brazilië. 't Was vorige week nl. carnaval in Rio en een goeie 33 graden.

Naast deze spectaculaire gebeurtenis, had ik deze middag na 't zwemmen nog een interessant gesprek met collega O. over het feit dat ik "een nogal variërend persoon" ben. Eigenlijk heeft hij gelijk. Ik schrijf dat dan toe aan het feit dat ik nog steeds bezig ben aan de (vermoedelijk) eindeloze zoektocht naar m'n eigen identiteit.
Dit is wat hij zei:

During the time I've been working here, I've seen you constantly changing hobbies/stumbling from one phase into another. Some of them stayed partially, some of them passed away after a while:

• you started as a painter (toen ik bij ons thuis boven aan't schilderen was)
  
• changed to obsessively putting paper on your walls (toen ik bij ons thuis beneden aan't behangen was; nog steeds fier op de lap van 6,20 meter boven de trap)
  
• when these tasks were finished you started going out a lot and drinking beers but this was due to the fact that you had a knee problem which disabled you to go running (lange tijd met een frictie aan de rechterknie gezeten door 't lopen)
  
• after a while when your knee healed, you started obsessively doing sports like swimming, running, cycling (ja, maar daar gingen 2 maanden intensieve en verschrikkelijk saaie knieversterkende oefeningen aan vooraf)
  
• some months later you suddenly added the hobby of buying and selling stuff like female strings on eBay and here at work (ja, heb ik inderdaad gedaan, knettergek, ik weet het. 'k Ben er zelfs in geslaagd om een minimale winst te maken met de verkoop van eBooks enzo maar 't is de tijd en moeite niet waard om daar mee verder te gaan dus die hobby ging de virtuele prullenmand in)
  
• somewhere in October you decided to throw away your old website by replacing it by a blog and than you've suddenly started doing that Second Life stuff
  
• but now I think you're mainly into blogging
  
• your next phase will be coming soon: you will become a womanizer, a romantic and you will start writing poetry, you will become a real poet (hier kan ik me niet direct in vinden, maar wie weet)
  

Andere merkwaardige dingen van de dag: het nieuwe smakelijke blogitem van maat C., een gepland stand-up comedy bezoekje

La vie en rose

Net als vorige week was het ook deze keer een gigantisch druk weekend, zelfs zo druk dat ik besloten heb om het de komende week iets gestructureerder te houden nl. niet te laat slapen, voldoende sporten en zo van die dingen.

Soit, iets meer over het weekend.
Vrijdag begon dus rond 18u aan m'n bureau (zesde verdieping) op 't werk toen ik besloot naar 't zevende te gaan om samen met een harde kern collega's mee te doen aan de maandelijkse "monthly drink". Toch wil ik eventjes vermelden dat die benaming eigenlijk wel goed gevonden is, hoe komen ze er op? Dit uiteraard geheel terzijde.
De monthly drink was sfeervol maar door de slechte akoestiek van de refter moeilijk om gesprekken aan te knopen. Na een paar pintjes tegen de droge keel, bleek dit probleem van de baan en had ik al gesprekken met een 6-tal mensen aangeknoopt.
Tijdens die monthly drink projecteerden ze foto's van skireis en kwamen ze me vragen hoe ik erin geslaagd was om op elke fotoreeks voor te komen. Antwoord: Ik weet het niet.

Tegen 20u nam ik de fiets naar huis, liep snel naar binnen, maakte Doremie de plannen voor die avond bekend en kwam collega N. me oppikken. Perfecte timing trouwens, alhoewel ik neig had doorgefietst. Rond 20:45u arriveerden we in restaurant Akdeniz aan 't Sluizeken. Met zo'n 15 skiërs waren we. Na 2 uren wachten en door het feit dat de poppemiekes (de tafel achter ons) die trouwens 1 uur later waren binnengekomen reeds volledig bediend waren, was mijn geduld op.
Noot: Ik vroeg aan 1 van de poppemiekes (=in mijn betekenis "lijkend op Barbiepoppekens") tijdens het passeren of zij deel uitmaakten van een delegatie voor miss België waarop ik logischerwijs een vreemde blik, vergezeld van onverstaanbaar gemompel terugkreeg.
Bij het passeren van de ober vroeg ik op dat moment (=na 2 uur) of het nog lang ging duren tegen dat ons eten klaar was omdat bepaalde mensen aan m'n tafel begonnen te vergaan van de honger. Hij zei "Neenee", waarop ik "Dat heb je daarnet ook al gezegd, de mensen krijgen hier honger zunne!", waarop hij "Ok, nog 5 minuutjes". De man hield z'n woord en stond daar na exact 5 minuten daadwerkelijk met eten voor gans ons tafel.
De voormalige CTO van het bedrijf waar ik werk zei "Christophe, vraag ne keer aan die stoere gasten die bij die meiskes achter u zitten of zij hun pooiers zijn" waarop ik "Gij niet zunne, tenzij ge kunt vertellen hoeveel het kost om zo van die capsules over mijn tanden te laten steken". Misschien wat vergezocht, maar de meerderheid had mijn flauwe lol door, of lachte gewoon mee.
't Was wel lekker die "Çöp Sis", beetje gelijk dit maar dan niet in Kebab-vorm.

Na het eten repte ik me naar de Bal Infernal waar ik afgesproken had met maat C., die trouwens onlangs een heel interessant blog startte. Na een pintje, wat er achteraf gezien blijkbaar twee waren, besloten we samen met z'n vriendin richting Zomergem te rijden op zoek naar een Goa feestje. Ik wist dat ik er ooit zou geraken en dat lukte ook, dit echter niet zonder de nodige obstakels. Onderweg werden we op de N9 tegengehouden, C. draaide z'n raampje open. "Alcoholcontrole, wilt u even het voertuig uitschakelen meneer." Na enkele spannende momenten blaasde C. "Safe" en vroeg of hij nu zo'n BOB-sleutelhanger kreeg. "Dan moede tijdens de feestdagen rond Kerst nog es terugkomen meniere."



Na wat zoekwerk in the-middle-of-nowhere tussen de velden, enkele telefoontjes en wat rustig "waar zijn we?"-gedoe kwamen we op ons locatie "'t Oudliefken" aan de Stoktevijver te Zomergem toe. Achteraf bekeken was ik daar 5 jaar geleden reeds geweest (maar 'k had het niet door) bij het afscheidsfeestje van Fenna (nicht van Doremie) & Hannes (Fennas man). Ondertussen hebben die mensen al een heus gezinnetje en zijn ze blijkbaar ook aan't bloggen geslagen.
Maar goed, we wijken af. Het Goa-feestje was neig plezant en dan vanuit mijn standpunt omwille van de vredige sfeer, het geheimzinnige, de blacklights, de fluokleurtjes, de mensen met hun vettige dreads en de simpele dansstijl.
De muziek op zich is wel eens leuk omdat het bij de sfeer past maar niet zo direct "my cup of tea". Maat C. schreef over Goa een iets gedetailleerder verslag dat plezant is om te lezen.
Tegen 5u reden we terug naar Gent. Vijf mensen vroegen of ze mee mochten rijden en vriendin U. die Bob speelde, besloot dat twee van hen nog net binnen het toelaatbare lag. Onderweg naar Gent heb ik die twee dan met de meest interessante existentiële praat zitten vervelen. Zij hadden er duidelijk niet veel zin in, alhoewel er na een tijdje wel reactie werd losgeweekt, maar ikke wel, hihi :)



Zaterdagavond ging ik met teerbeminde Do naar de Sphinx "La Môme", ook wel "La vie en rose" genoemd, bekijken. Deze film verhaalt de levenswandel van Edith Piaf, één der meest onsterfelijke Franse zangeressen ooit. Mooi vertolkt, aangrijpend gebracht maar om meer te weten, moet je hem zelf gaan zien. Echt wel de moeite.
Na de film dronken we iets in het Sphinx-café met maat C. en maat S. en vanaf sluitingstijd gingen we dan vergezeld van maat S. naar de Charlatan.

In de Charlatan verzeilde ik in gesprek met een zekere Raf over politieke toestanden en over de vakbond enzo. Niet te verwonderen, zijn vriendin werkt voor het ABVV, alwaar Do haar ooit in een ver verleden vergezelde als toenmalig collega. Daarnaast is er ook nog het feit dat die kerel op het kabinet van minister Freya Van den Bossche werkt maar dit uiteraard alweer geheel terzijde.
Achteraf had ik ook een filosofisch gesprek met Doremies ex-collega.

Na wat gedans achteraan in de "Jos" ging ik met maat S. naar 't Krochtje waar ik een heerlijk paprikasoepje verorberde. Daarna besloten we nog eventjes een bezoekje te brengen aan de "Roode Piano" waar het op dat uur (Het was reeds 7:30u) vollen bak ambiance was. Dat café sluit namelijk pas tegen het middaguur en je komt er de meest normale "moedere" tot de gekste hofnar tegen.
Een naar schatting 50-jarige vrouw die daar met haar man was, riep toen mijn pad het hare kruiste "Moeder is op stap!", gevolgd door uitbundig gelach. Ook ik vond dat enorm grappig, je moest het gezien hebben. 't Zag er zo verschrikkelijk fout uit.

Zondag stond ik, na slechts een paar uurtjes slaap op, en stond de verhuis van een kast van bij Doremies mama naar Doremies meme en vice versa op het programma. "Goed om de bloedcirculatie te stimuleren" dacht ik dan, en ik had gelijk.
's Avonds begon ik uiteindelijk de vermoeidheid toch echt wel te voelen en voor ik 't wist stond de nieuwe werkweek voor de deur.

Mijn gigantisch drukke dag

De dag begon met wakkerworden op de fiets. 's Morgens heb ik blijkbaar nogal tere oogskens want telkens ik ongeveer ter hoogte van de Veldstraat via de Volderstraat richting Zuid rijd, heb ik last van traantjes. Daar dit hoogstwaarschijnlijk niet van de emotie is, is het vermoeden dat m'n traanklieren 's morgens wel wakker zijn zeker niet ongegrond. Gelukkig vermengt zich dat dan met mijn zweterige kop waarmee ik dan 20 minuutjes later mee aan mijn bureau arriveer.
Na een phone conference en wat andere dinges brak de middag aan waarop ik opnieuw de fiets nam. Deze keer ging de tocht richting zwembad Strop en deed ik 1 kilometerke (40 lengtes) schoolslag op zo'n dikke 20 minuten om vervolgens terug naar 't werk te fietsen en onderweg een lekker broodje (sorry voor de lezers die nu honger zullen krijgen) fricandon met mosterd mee te pikken en tenslotte weer aan de slag te gaan.
Tegen 19u ging ik weer naar huis en werd samen met de fietser die op dat moment naast me reed geconfronteerd met een ergerlijke automobilist die helemaal gek werd daar hij nog nooit nagedacht had over het feit dat ook fietsers mogen oversteken als het licht voor hen op groen staat. Hierbij laat ik uiteraard in het midden dat het om een omhooggevallen gekostumeerde dikke nek in een vette Jaguar met lederen zetels ging.

Kleine schets van de situatie:


Alhoewel ik enorm veel zin had om gebruik te maken van de middelvinger kwam er bij mij enkel een grappige "rare mens" uit toen de fietser naast me naar me keek op een manier van "waar gaat dat toch naar toe met de mensen".

Thuisgekomen ging ik bij den Turk ne lekkere pita halen die tot m'n grote spijt niet warm genoeg was. Toch heb ik m'n best gedaan om 'm smakelijk op te eten.
Deze avond stond een afwas van een hele week op het programma en aangezien Doremie telkens als een bekwame teerbeminde den afwas en den strijk doet, besloot ik me toegewijd aan deze taak te kwijten.
Met de nodige afleiding was dat op de koop toe nog zo erg niet. De afleiding werd verzorgd door stevige muziek van onderstaande keihumoristische jongens. (Trouwens één van hun tofste clipjes vol humor doch met een achterliggend droevig verhaal. Het nummer gaat nl. over de Armeense genocide)

Na twee uurtjes afwas besloot ik dan uiteindelijk even in Second Life te gaan speuren en na ongeveer een half uurtje vond ik een koper om m'n stukje land aan te verkopen voor dezelfde prijs als waarvoor ik het aanvankelijk kocht. De reden hiervoor is dat het in niet zo'n interessant gebied ligt en vooral omdat ik (voorlopig) genen tijd heb om daarmee bezig te zijn.

Ziek

Mij niet al te best voelend deze week werd er donderdagmiddag nog een schepje bovenop gedaan toen ik m'n vaccinatie tegen Gele koorts kreeg in 't UZ Gent.
Die donderdagnamiddag was hel. Niesaanvallen volgden de hoestaanvallen op. Thuisgekomen besloot ik onmiddellijk m'n nest in te duiken, met een kleine onderbreking om de lekkere maaltijd die Doremie geprepareerd had te verorberen. Toen ik me vrijdagochtend nog steeds niet beter voelde, besloot ik 't werk te informeren van het feit dat ik niet in staat was om m'n taak te vervullen. Een uurtje geleden werd ik nogmaals wakker in hetzelfde bed. Ondertussen zijn we al zaterdag en ik voel me iets beter. Straks met Doremie naar Dreamland een cadeautje halen voor Jago, de pasgeboren zoon van haar broer en daarna terug het bedde in.

Energieplan

De oorzaak van m'n nalatigheid in het bloggen de laatste dagen ligt bij het feit dat er zoveel op het programma stond waardoor ik me mentaal leeggelopen voel. Kortom: geen energie meer.
Geen getreur, ik heb een plan: het energieplan. Vanaf morgenvroeg begin ik er aan. Dan drink ik een actimelleke, spring ik op de fiets en ga ik de nieuwe werkweek te lijf. Dinsdagmiddag staat wat zwemmen op het programma en ik zou graag ook nog eens een loopje willen proberen. Niet te lang uiteraard want die linkerknie zal waarschijnlijk na een 10-tal minuutjes weer beginnen jammeren.

Onder de noemer "wist je ditjes?" wou ik nog even het volgende kwijt:
Wist je dat er een tijdje geleden een artikel, deels afgeleid van dit artikel, op Gentblogt verscheen? Klik hier om het te lezen.

Verder een antwoord op de vraag: Waar is Christophe de laatste dagen zoal mee beziggeweest?
Vrijdagavond loste ik de belofte om voor Doremies verjaardag eens te trakteren op een etentje in door nen romantischen tête-à-tête in restaurant "Karel De Stoute" (Patershol, Gent). Sjieke maar vooral lekkere dinges. Een aanrader als je eens à la "Comme chez soi" wilt eten.
Zaterdag repten we ons rond de middag richting Kortrijk om daar een jaarlijks nieuwjaarsachtig familiefeest bij te wonen, overladen van de drapjes, hankjes en nog veel meer van dat overgoten met een sausje van cadeautjes.


Op de foto zie je mijn naturel poserende moeder.

's Avonds stond dan weer Gent op het programma met het jaarlijks personeelsfeest van m'n werk dat net als vorig jaar op vlak van eten ingekleed werd door de mensen van de "Coeur d'Artichaut".


Op de foto zie je hoe ik samen met een collega naar de '17 min' (leeftijdsgewijs) St-Bavo fuif ontsnapte om dan ongeveer een kwartier later zwaar onder ons voeten te krijgen door een buitenwipper-kleerkast.

Vandaag deed ik wat aan armspieroefeningen door een commode te verhuizen van Gent naar Zwijnaarde. Hierbij gebruikte ik uiteraard deels gemotoriseerd vervoer.
Deze avond hield ik me tenslotte nog wat bezig met soep (terug een indische toestand maar deze keer met een courgette als extra ingrediënt) maken gevolgd door het verplaatsen van wat water uit onze kelder naar een ander deel van die kelder en dit met behulp van een trekker. Goeie oefening en een beproeving voor de rug! De kelder dreigt nl. al een goeie week onder te lopen als gevolg van een verstopping.

Aan het eind van mijn theewater zijnde, had ik deze avond nog een interessant gesprek met teerbeminde Doremie over het feit dat ik alsmaar vaker het gevoel heb dat er enorm veel schijnheilige mensen zijn. Ik wil dat gevoel helemaal niet hebben. Het brengt niks op en je kwelt er jezelf enkel maar mee. Volgens mij worden mensen zo omdat het dan makkelijker is om energie te steken in het zichzelf profileren naar de grote massa toe. Zo'n mensen zullen ooit wel beseffen dat dat eigenlijk totaal niet belangrijk is. Een logisch gevolg lijkt me dat velen pas tot dit besef zullen komen als er bijna niemand meer overblijft om op terug te vallen. Misschien zal dat dan de eerste maal zijn dat die mensen de werkelijke betekenis van het woord "vriend" of "vriendin" ervaren. Die woorden worden namelijk al te vaak misbruikt. Stel jezelf voor rond 60-jarige leeftijd en probeer de mensen die je als vriend of vriendin beschouwt voor te stellen in die toekomstige wereld. Denk je ook dat het enkel lukt bij diegenen waarbij je dat woord niet misbruikt?
Verder zie ik regelmatig in sommige mensen hun blik minder fraaie dingen en onuitgesproken gedachten die verschillen van wat ze trachten over te brengen. Dit laatste moet je echter wel met een korreltje zout nemen daar ik helemaal het recht niet heb om de pretentie te hebben dat ik denk te weten wat andere mensen denken. Het is een gok en dus niet rechtvaardig.

't Is goe geweest

Dat is het minste wat je kan zeggen van m'n tweede keer skiën met het werk.
Naast het feit dat ik er toch in slaagde om...

• de eerste dag m'n skilatten te laten staan en met andermans skilatten naar beneden te komen (Gelukkig had hij mijn skilatten meegenomen doordat ie de zijne niet kon vinden)
  
• de tweede dag m'n skipas was vergeten waardoor ik een dagskipas moest kopen van 35 euro
  
• de derde dag m'n skistok in twee gebroken had (Gelukkig werd de 19 euro voor dat stokske door 't werk betaald)
  

...heb ik me toch vreet goed geamuseerd.

Enkele sfeerbeelden

Renate, de vrouw van de hotelbaas:


Resultaat van het nachtspel:


Het wereldberoemd-hier-op-t-werk dansje met Eva, 1 van de werknemers van het hotel:


Binnenkort meer leuke skiverlof foto's te bezichtigen op het fotoalbum.