The Vaults Of February 2007 (1/2)

Op 9 februari 2007 daalde ik met een collega af in het gebouw waar ik toen werkte. We hadden dit reeds eerder gedaan. Dit was de eerste keer dat we zo diep in de ondergrond afdaalden. Het leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Toen gebeurde nl. dit:

Chapman blijft mooi, Van Hamme stopt

Bedenkend dat Tracy Chapman altijd even mooi en tijdloos zal blijven, besloot ik, alvorens hieraan te beginnen schrijven, nostalgischerwijs het debuutalbum van Tracy Chapman op te leggen. Met dit album, dat trouwens geen titel draagt, werd ze in 1988 voor 14 weken naar nummer 1 gekatapulteerd (zegt wikipedia)
Wie het album kent, zal er wel zijn of haar herinneringen kunnen aan vastknopen.
Zelf heb ik daar altijd al een beetje een hekel aan gehad om herinneringen ongewild vastgeknoopt te krijgen aan een bepaald liedje. Er zijn echter uitzonderingen. Tracy's album is er één van!
Van die muziek word ik nu ne keer echt rustig. Hoogstwaarschijnlijk heeft dit te maken met het feit dat ik, toen ik nog bij m'n ouders woonde, telkens langsging bij vrienden uit de buurt. Eén daarvan was Jochen. Eigenlijk besef ik nu pas hoeveel steun ik gehad heb aan die gast door daar vroeger telkens terecht te kunnen voor eindeloze gesprekken op zo van die momenten dat ik wat down was door school, een nutteloos lijkende berg aan schoolwerk die me soms tot midden in de nacht bezighield of problemen had met het feit dat het er in die tijd bij ons thuis soms autoritair aan toe ging.
Awel, op die momenten kwam ik bij Jochen en zette hij als achtergrondmuziek Tracy Chapman, iets synthesizerachtigs of U2 aan.

Ondertussen is het album reeds afgespeeld maar 'k zal 't nog es opnieuw afspelen. Op YouTube net een prachtige akoustische versie gevonden van "Talkin' 'Bout A Revolution".

Kijk, geniet, maar luister vooral en krijg het samen met mij even moeilijk:


Voor de rest alles goed met mij hoor. Vandaag was het alweer nogal donker op m'n werkplaats. Een collega, Balle, besloot daar iets aan te doen. Hij stelde z'n webcam met de lens richting Ledeberg kerk en zorgde ervoor dat ik op m'n MSN messenger visueel contact had met de buitenwereld. 'k Heb dat venstertje laten openstaan in de linkeronderhoek van m'n scherm.
Ziehier een screenshot van deze namiddag:



Iets later kregen we een mail dat het vandaag monthly drink was, met speech en al.
De speech en het eerste uur moest ik echter laten vallen daar ik sowieso momenteel veel werk heb door een naderende deadline. Nadat er reeds 3 mensen langs m'n bureau passeerden om "ge hebt niks gemist, 't was gewoon 'welkom', 'premier Verhofstadt gaat dat gebouw hier binnenkort komen inhuldigen' en 'er komt een familiedag'" te zeggen, had ik een vaag vermoeden dat ik niks gemist had.
Daarna toch een paar pintjes gedronken op die monthly drink. Vervolgens Bekka van m'n werk, die het bloggen leuk vindt, gezegd dat ze, als ze zin heeft om ook artikeltjes te schrijven, dat hier gerust mag doen. Ze was blij.
Bekka doet dat binnenkort dus misschien ook!

Uiteindelijk de pedalen richting Papegaaistraat genomen en vervolgens een pitatje (dat was eigenlijk al lang geleden) bij Emirdag gekocht.
Thuis viel m'n oog op een artikel in de Knack: Jean Van Hamme stopt ermee! :(
De man is 67, stinkend rijk, en wil het er nu toch echt wel eens van pakken.
Van Hamme is een prachtig schrijver. Hij schreef de scenario's voor kwaliteitsvolle strips zoals onder andere Thorgal (zie foto hieronder), XIII, Largo Winch en Meesters van de Gerst. Ik heb bijna alle strips van die reeksen gelezen (behalve Largo Winch want daar las ik maar ééntje van), alhoewel ik er niet één in m'n bezit heb. Dit komt doordat ik die strips 5 à 6 jaar geleden las. M'n toenmalige vriendin was, en is hoogstwaarschijnlijk nog steeds fervent stripverzamelaar van strips met krachtige scenario's die door getalenteerde tekenaars op papier neergekleurd staan.

Er is weliswaar een uitzondering. Als ik naar m'n boekenschap kijk zie ik één rug met daarop ROSINSKI - VAN HAMME.
Het is "De Chninkel", getekend door Rosinski met (hoe kan het ook anders) een schitterend scenario van Van Hamme. Dit is een 166-pagina strip, niet-ingekleurd waarvan je op 't einde toch ook wel een zekere emotionele geraaktheid ervaart.
Klik hier voor een voorsmaakje.
Eén woord: meesterlijk!

Nota: Ook dit meesterwerk werd vervaardigd in 1988. Tjoff was toen 8 jaar. Deze informatie is niet relevant. Je mag ze dus vergeten. Er is veel informatie. Sommige informatie is schuingedrukt met een bepaalde betekenis. Deze informatie heeft dat niet. Begin misschien van van voor af aan bij deze schuingedrukte tekst en stop daar.

Zuiderpoort, achterban en ik blij

Blij dat ik vandaag was. Ge kunt het u niet voorstellen!
Deze morgen had ik, hoe kan het ook anders, alweer een platte band. Ik had die gisterenavond nochtans professioneel geplakt, doch het mocht niet zijn. Aan de Zuid kreeg ik plots weer een heel erg teleurstellend gevoel toen het geraamte van m'n fiets de straatstenen begon aan te raken. Ik stapte af en ging met de voet, de andere voet daarbij betrekkende.
Chance dat ik niet ver meer moest torten! Ik kwam nog net binnen de limiet van veel-te-laat-toekomen op het werk aan.
Rond de middag belde ik m'n vader omdat hij vorige keer dat ik, toen ik nog geen bandplakmateriaal had, een platte tube had de afmetingen van m'n banden had genoteerd. Ik wou namelijk nieuwe buiten- en binnenbanden kopen omdat ik het strontebeu was.
Het is echt wel ne goeie mensch! Hij besloot onmiddellijk om in de namiddag even te passeren aan m'n werk omdat "hij daar toch nog ergens in de buurt moest zijn" en zo maar eventjes tijdelijk zijn fiets in te ruilen voor de mijne en vervolgens de mijne bij nen reparateur binnen te steken. Ik tekende geen bezwaar aan.
Zo gezegd, zo gedaan. Rond een uur of 3 stond hij daar. De transactie verloopte vlekkenloos. Ik was blij.

's Middags zijn we, m'n collega Olivier en ik, op 't werk (aan de Zuiderpoort) letterlijk uit ons dak gegaan of liever: we zijn het dak op gegaan.
Ik wou daar namelijk enkele leuke kiekjes maken zoals je hier bovenaan in dit artikel kan zien.
We namen de lift naar 't negende en daarna de trappen naar 't dak (ongeveer op 't elfde). Achter de deur van 't dak hoorden we stemmen van mensen die daar blijkbaar aan't werken waren aan de airco ofzo en we besloten toen, aangezien we doodsbange mensen zijn, wijselijk de deur te nemen aan de andere kant van het complex.
Bovengekomen, stond een heerlijk panorama en een ijzige kou op 't programma. Ik nam enkele kiekjes.
We liepen naar de andere kant van 't dak. Achteraan heb je een soort kuip. In die kuip nam ik een glimp van enkele techniekers waar. Na een kwartiertje gingen we wijselijk terug naar onze werkplaats op 't zesde.

Rond half 4 had ik een meeting. Resultaat: ik ga de komende 2 weken enorm veel werk hebben. Er moet iets af tegen dan omdat m'n baas dat ding dat nu nog niet af is binnen 2 weken in de US gaat gaan presenteren. Om niet te saai te worden bij de medemens-die-wel-wat-beters-te-doen-heeft heb ik besloten om daar vaag over te blijven.
Waar ik eigenlijk toe wil komen is dat ik dus nog op 't werk zat toen ik om 19u20 een telefoontje kreeg van mijn maat Renaat. Hij vroeg of ik vanavond naar het jeugdhuis Achterban aan de Dampoort wou komen omdat hij daar achter de toog moest staan. Zijn madam wou daar namelijk ook geraken en misschien kon ik haar wel brengen. Mijn pa zijn fiets zag dat blijkbaar niet zitten en Renaat moest de fiets wel begrijpen daar hij bij de auto op dit moment geen kans maakte.

In de Achterban had ik enkele interessante conversaties met mensen die het goed bedoelen: Kristof, een opvoeder, ook wel socio-fysiotherapeut genoemd (nu weet ik dat); Paul, de Paul; Katrien, madam van Renaat; Peter, sympathiekeling; Renaat, sympathiekeling die ik al lang sympathiek weet te zijn; nog enkele sympathieke mensen die ik van toeten nog blazen ken, maar nu toch een beetje.
Wat ik echt tof vind: Katrien gaat binnenkort waarschijnlijk ook bloggen op deze site! :-)
Dat maakt me benieuwd op enthousiaste wijze.

De fiets

Deze morgen overviel het me: plots schoten de redenen waarom ik zo makkelijk naar de auto grijp in plaats van de fiets als een flits door m'n hoofd.
Bijna aan m'n werkplaats, zag ik plots een bord staan: "Omleiding"
Er beginnen vandaag namelijk werken aan de Zuiderpoort. Ze gaan daar, vlakbij de tunnel naar Ledeberg, een rond punt ofzo aanleggen.
Me hiervan bewust, stapte ik met m'n fiets op de stoep om vervolgens terug op het zadel te stappen terwijl, en dat was misschien niet zo verstandig, ik me nog steeds op de stoep bevond. De afwijking in het reliëf van de straat waarop ik vervolgens belandde deed m'n fietstocht abrupt beëindigen door middel van een sissend geluid en een veel te snelle afname van druk in m'n voorste band. Gelukkig was ik vlakbij m'n werkplaats en kon ik de laatste 200 meter te voet afleggen zonder al te grote ergernis. Dit was de 2de maal dat ik naar deze werkplaats reed en tevens de 2de maal dat m'n fiets naar de knoppen is...grrrr :(

From six to minus three and from seven to the roof

My colleague made a reportage about our building at the Zuiderpoort and all its useful rooms and panoramic views.

The fact that I'm in those movies is merely coincidence :-)

Notice the great architecture, especially at minus 3.

From the sixth floor to minus three



From the seventh floor to the roof



A place where I'm starting to feel home already!

Goeiemorgen Zuiderpoort

De zuiderpoort. Da's dus de plaats waar ik vandaag m'n tweede werkdag ben begonnen.
Uit de nevelen van een grijze ochtendmantel rijst er plots, bij het inslaan van de Gaston Crommenlaan, een prachtig gebouwencomplex op.

Mijn bureau bevindt zich in het meest rechtse roze blok aan de linker binnenzijde.


Bij het binnengaan van het gebouw, neem ik eerst de roltrap naar de eerste verdieping om vervolgens van aan de lift deze mooie neonverlichting te mogen aanschouwen.
Mijn werkplaats bevindt zich namelijk op de zesde verdieping en is na grondig onderzoek weldegelijk (en ik spreek hier in naam van het gehele eiland) de slechtste plek van het gebouw. Het is een donkere plaats met artificiële verlichting waarbij je zicht hebt op de middengang alsook op de muur van het andere roze blok waar de mensen van de belastingen werken. Het gebrek aan visueel contact met de buitenwereld doet hier menig mens licht worden in het hoofd, om nog maar te zwijgen van de impact op het humeur.


Echt last heb ik daar niet van, en klagen is niet zo direct één van mijn favoriete bezigheden.
Ik ben gewoon al content met mijn nieuwe meubeltjes:




Verder nog enkele impressies van mijn huidige werkplaats:





Andere collega's hebben wat meer geluk qua uitzicht.
Deze hier heeft bijvoorbeeld uitzicht op een prachtige website:





Het is nu officieel: de kerk van Ledeberg is echt niet groot.
Ik was er trouwens bij toen ze vandaag tussen een duim en wijsvinger geplet werd.


Ziezo, dat was het dan: een onafhankelijk verslag vanuit de nieuwe Twin Towers.