ICT Alumni version 2.0
"En u bent toch de vrouw van Siegfried Bracke, als ik me niet vergis?". Ze antwoordde "Was, was de vrouw". Ik zei "ah". Ze lachte. Ik lachte. Ik ietwat blozend. Zij groen.
Toch niet geheel verbaasd zag ik menig mens op de alumni happening met een eerder gedeprimeerde gelaatsuitdrukking. Was het de talloze jaren van dwangmatig programmeren onder dictatoriaal gezag? Was het de samenvatting van en de herinnering aan de laatste jaren van negatieve levensloop?
Nee, dat was het niet. Het was COBOL. Ik zag haar, of hem, en herinnerde mij die jaren dat ik haar bestudeerde. Het zien zelf was ook deel van die herinnering want ze was daar niet daar ze, of hij, ongrijpbaar is en dit ook altijd zal zijn.
Wat ik wel zag was iemand, een persoon die ik al lang niet meer gezien had. Zij, ja zij, zij heeft nu een kindje, programmeert COBOL en heeft het gevoel dat ze 6 jaar geleden de foute keuze maakte toen ze voor 't eerst de arbeidsmarkt binnenwandelde. Verder stokte het gesprek en het leek alsof dat ook wel het beste was.
Het valt me op dat de som der ervaringen (meestal negatieve) die een mens meemaakt, diezelfde mens binnenin leeg, zeg maar saai kan maken. Af en toe eens kijken of je nog wel gelukkig bent, kan worden, geweest bent en weer opnieuw kan worden, is belangrijk. Neem die pijler weg en je krijgt een nieuwe dwaler.
Toch gaan wij niet meer dwalen. In het schijnsel van de nacht. Want het zwaard verslijt de schede. De ziel vermoeid de borst. En de liefde verlangt vrede. Het hart vergaat van dorst.
Laatste paragraaf heb ik niet geschreven. Maar wel gedacht.
Oh, en de Alumni-receptie was precies gelijk wel interessanter dan verleden jaar. En ook weer met drapjes en hankjes van de Coeur d'Artichaut.
___________________________
Volg hier mijn foodlogs (masterplangewijs)
Toch niet geheel verbaasd zag ik menig mens op de alumni happening met een eerder gedeprimeerde gelaatsuitdrukking. Was het de talloze jaren van dwangmatig programmeren onder dictatoriaal gezag? Was het de samenvatting van en de herinnering aan de laatste jaren van negatieve levensloop?
Nee, dat was het niet. Het was COBOL. Ik zag haar, of hem, en herinnerde mij die jaren dat ik haar bestudeerde. Het zien zelf was ook deel van die herinnering want ze was daar niet daar ze, of hij, ongrijpbaar is en dit ook altijd zal zijn.
Wat ik wel zag was iemand, een persoon die ik al lang niet meer gezien had. Zij, ja zij, zij heeft nu een kindje, programmeert COBOL en heeft het gevoel dat ze 6 jaar geleden de foute keuze maakte toen ze voor 't eerst de arbeidsmarkt binnenwandelde. Verder stokte het gesprek en het leek alsof dat ook wel het beste was.
Het valt me op dat de som der ervaringen (meestal negatieve) die een mens meemaakt, diezelfde mens binnenin leeg, zeg maar saai kan maken. Af en toe eens kijken of je nog wel gelukkig bent, kan worden, geweest bent en weer opnieuw kan worden, is belangrijk. Neem die pijler weg en je krijgt een nieuwe dwaler.
Toch gaan wij niet meer dwalen. In het schijnsel van de nacht. Want het zwaard verslijt de schede. De ziel vermoeid de borst. En de liefde verlangt vrede. Het hart vergaat van dorst.
Laatste paragraaf heb ik niet geschreven. Maar wel gedacht.
Oh, en de Alumni-receptie was precies gelijk wel interessanter dan verleden jaar. En ook weer met drapjes en hankjes van de Coeur d'Artichaut.
___________________________
Volg hier mijn foodlogs (masterplangewijs)
gepost door Tjoff op
12/21/2007 02:01:00 p.m.
1 reacties:
@tjoff: Ik kreeg het gevoel dat hij/zij al 9 jaar geleden de verkeerde keuze had gemaakt... Ja, mensen kunnen zo hard veranderen, getekend door het werkleven... Gelukkig dat er toch nog een paar interessante mensen rondliepen ook al kon je ze met gemak tellen op één hand! Misschien ligt het wel aan de sector...
Door
C-life, Op
12/22/2007 1:11 p.m.
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage