Tranen aan de kassa

Gisterenavond was het weer race tegen de klok in de Delhaize. Aangezien ik op het werk nog vlug iets wou af hebben, slaagde ik er pas in om daar om 19u20 weg te geraken. 't Was dus vliegen naar de Delhaize, daar die om 20u sluit.

Gelukkig ben ik daar, dankzij m'n vleugels, om 19u35 geraakt.

Mijn vriendin had een boodschappenlijstje opgesteld van dingen die ik zeker niet mocht vergeten maar gelukkig weet ik ondertussen al dat ik best dat lijstje op voorhand lees en in m'n hoofd hersorteer volgens de inrichting van de Delhaize. Het is namelijk niet aangewezen om telkens heen en weer te hollen met een bijna-lege kar. Dat zou gigantisch veel tijd kosten en die had ik dus niet.

Om 19u55 slaagde ik er dus in om mij aan een kassa te zwieren. De kassierster was net bezig met een klant. Op hetzelfde moment zei ze iets terwijl die klant wegging en begon ze in tranen uit te barsten. Het was een hoeveelheid tranen waarop je per ongeluk een ketel soep zou kunnen morsen. Door deze plotseling onverwachte twist werd ik effe stil vanbinnen. M'n adem verstokte en ik kreeg een steengevoel in de maag. Je moet nl. weten dat ik niet goed ben in omgaan met wenende mensen.

Ik stond twijfelend met m'n winkelkarretje te wiegen, denkend 'zou ik nu vragen wat er scheelt, zou ik haar tijd geven, of zou ik gewoon stilletjes en onopvallend naar een andere kassa gaan'.

De keuze viel bij de tweede optie. Ik wachtte, ik gaf tijd. Tijd die eeuwig leek te duren, alhoewel ik daar in totaal misschien 10 seconden staan wachten heb. Toen deed ze, nog steeds wenend, teken dat ik bij haar aan de kassa mocht komen.
Het scannen van m'n items duurde misschien hooguit 5 minuten maar door de doodse stilte leken het uren. Uiteindelijk begon ze te praten tegen de collega die achter haar zat. 'Het is hier zo verschrikkelijk warm, ik hou het echt niet uit!'.

Bij het afrekenen zei ik op een typische inwoner-van-Gent-die-geen-plat-Gents-spreekt-maar-gewoon-wat-accent-heeft manier: 'sommigen kunnen er beter tegen dan anderen éééé, madam'. 'Ja, 't is just dadde ééé meneer' zei ze.

Ze voelde zich begrepen en plots een heel stuk beter.