Stevige kost

In tegenstelling tot wat ik van plan was, ben ik vandaag niet gaan lopen. Doordat ik een dagje vrijaf had, ging ik me daar op focussen maar doordat ik vooral veel beziggeweest ben met de layout van dit blog aan te passen, geraakte ik deze morgen niet uit mijn bed.
Layouts aanpassen is het niet-te-onderschatten bezigheid. 't Is trouwens nog niet helemaal in orde. Het meest vervelende is dat het er niet compleet naar de knoppen mag uitzien als je van browser overschakelt (bvb. van Firefox naar Internet Explorer) aangezien de meeste mensen Internet Explorer, Firefox of Opera gebruiken om het net mee rond te surfen. Maar goed, we wijken af naar saaier materiaal, back to the little blogstory...

Uiteindelijk ging ik boodschappen doen in den Delhaize en ja, de madam van "Tranen aan de kassa" zat er weer, dit keer zonder tranen.

Na het boodschappengedoe besloot ik om nen keer goeie stevige kost te prepareren, gebruikmakende van de boodschappen zelve.
'k Was net op tijd klaar met het eenvoudige voorgerechtje toen Doremie thuiskwam.
Dit bestond uit een schijfje citroen, een beetje sla en zalmtartaar dit zag er ongeveer zo uit, maar dan iets minder professioneel geserveerd nl. zonder kaviaar:



Vervolgens spendeerde ik m'n tijd aan het in elkaar steken van het hoofdmenu. Op dat moment kwam ik pas op het idee om daarover te bloggen vandaar dat ik zelf geen foto's van het voorgerechtje heb. Om 't goed te maken, de citroen in "besneden" vorm:



Om het hoofdmenu klaar te maken kocht ik deze namiddag 2 steak hachées (=er als hamburgers uitziende gemaalde biefstukken) met biolabel. Zo zag dat er dan uit in onaangeraakte vorm:



Om dit goedje in de pan klaar te maken, en ook om de eieren te bakken, gebruikte ik deze olijfolie van den Delhaize:



Daarnaast prepareerde ik 450 gram spinazie à la crème van Bioline, een diepvriesproduct maar stukken beter dan dienen bucht uit bokalen.



Ondertussen werden de patatjes gaar gestoomd:



Spannend he...


Verder prepareerde ik 2 spiegeleitjes...



...omdat het vlees klaar was



En tenslotte alles op een bord dumpen en voorzichtjes het ei op de steak laten glijden. Dit was het resultaat:



Wat je achteraf zeker moet doen is vermijden om de afwas te doen.

Nu ga ik me bezighouden met het kijken naar een afleveringske van Star Trek en het nuttigen van een nieuw blikje Tao. Er was sinds deze week nl. een nieuw soortje Tao in den Delhaize. Het is een oranje blikje en het opschrift doet me geloven dat er "Ginger, Cardamom, Passiflora, Vitamins E, B6, B1" inzit en dat het goed is tegen stress en bevorderlijk voor de "Wellness & Serenity", alhoewel ik er weinig geloof aan hecht en vooral de marketing mensen van Tao er van verdenk die opschriften uit hunnen duim gezogen te hebben.



Let's hope that I lust het.

Tranen aan de kassa

Gisterenavond was het weer race tegen de klok in de Delhaize. Aangezien ik op het werk nog vlug iets wou af hebben, slaagde ik er pas in om daar om 19u20 weg te geraken. 't Was dus vliegen naar de Delhaize, daar die om 20u sluit.

Gelukkig ben ik daar, dankzij m'n vleugels, om 19u35 geraakt.

Mijn vriendin had een boodschappenlijstje opgesteld van dingen die ik zeker niet mocht vergeten maar gelukkig weet ik ondertussen al dat ik best dat lijstje op voorhand lees en in m'n hoofd hersorteer volgens de inrichting van de Delhaize. Het is namelijk niet aangewezen om telkens heen en weer te hollen met een bijna-lege kar. Dat zou gigantisch veel tijd kosten en die had ik dus niet.

Om 19u55 slaagde ik er dus in om mij aan een kassa te zwieren. De kassierster was net bezig met een klant. Op hetzelfde moment zei ze iets terwijl die klant wegging en begon ze in tranen uit te barsten. Het was een hoeveelheid tranen waarop je per ongeluk een ketel soep zou kunnen morsen. Door deze plotseling onverwachte twist werd ik effe stil vanbinnen. M'n adem verstokte en ik kreeg een steengevoel in de maag. Je moet nl. weten dat ik niet goed ben in omgaan met wenende mensen.

Ik stond twijfelend met m'n winkelkarretje te wiegen, denkend 'zou ik nu vragen wat er scheelt, zou ik haar tijd geven, of zou ik gewoon stilletjes en onopvallend naar een andere kassa gaan'.

De keuze viel bij de tweede optie. Ik wachtte, ik gaf tijd. Tijd die eeuwig leek te duren, alhoewel ik daar in totaal misschien 10 seconden staan wachten heb. Toen deed ze, nog steeds wenend, teken dat ik bij haar aan de kassa mocht komen.
Het scannen van m'n items duurde misschien hooguit 5 minuten maar door de doodse stilte leken het uren. Uiteindelijk begon ze te praten tegen de collega die achter haar zat. 'Het is hier zo verschrikkelijk warm, ik hou het echt niet uit!'.

Bij het afrekenen zei ik op een typische inwoner-van-Gent-die-geen-plat-Gents-spreekt-maar-gewoon-wat-accent-heeft manier: 'sommigen kunnen er beter tegen dan anderen éééé, madam'. 'Ja, 't is just dadde ééé meneer' zei ze.

Ze voelde zich begrepen en plots een heel stuk beter.