Digger

We zijn woensdagavond 23:00u en ik voel me fysisch kapot. Voor iemand die voor de rest een vrij goeie conditie heeft en in blakende gezondheid verkeert, zal u zich misschien afvragen hoe dat komt?
Wel, maandag had ik een dagje verlof en besloot dus in de namiddag nog eens een stevige looptraining op het programma te zetten. Om de afstand te meten deed ik mijn loopgps rond de arm, sloeg die opnieuw werkende Polar rond mijn middel en begon zachtjes richting Watersportbaan te huppelen.
Na een 3-tal kilometer vervolgde ik m'n weg via de R4 richting Mariakerke waar ik bij het huis van m'n ouders een kleine drinkpauze (15 cl blikje appelsap van Minute Maid) van 10 minuutjes inlaste. 't Is namelijk altijd beter om geen water (gevaar voor waterintoxicatie; kunnen rare dingen door gebeuren) te drinken, beter iets van fruitsap ofzo maar ook zeker geen koolzuurhoudende brol.
Na 1u10min en dus een rustig loopje aan lage hartslag besloot ik na 10 km om eens een stevig tandje bij te steken zodat ik nog uitgebreid kon stretchen daar we die avond nog andere plannen hadden. Van ergens op de R4 tot aan m'n voordeur deed ik er 20 minuutjes over en finishte ik uiteindelijk na 1u30min en een totale afstand van 15,3 km. Na de uitgebreide stretching en een heerlijke douche, repte ik me met Doremie naar 't Patershol voor een heerlijk "ribbekesfestijn" in den Amadeus met een paar vrienden. Nadat onze maagjes feestelijk gevuld waren, praatten we nog wat na in de Charlatan. Een paar uur later gingen onze vrienden die iets zwaarder vermoeid waren of nog redelijk lang naar huis moesten rijden de donkere nacht en het knusse bedje tegemoet. Doremie en ikzelf bleven nog een poosje om een dansje te plaçeren maar na zo'n kleine twee uurtjes staakten we onze strijd toen ik aanstalten maakte om naar huis te gaan, wetende dat dinsdag ook een zware dag zou worden.
Bij het passeren van 't Krochtje viel echter m'n blik binnen via één van de mensen-karikaturiserende raampjes en zag ik daar mijn vader samen met een maat zitten. We besloten nog even goeiedag te zeggen en werden op "nog just ééntje" getrakteerd, ge kent dat wel. Bij deze leerden we ook nog een paar andere mensen kennen die mijn vader op zich dan weer had leren kennen door in 't Krochtje met mensen te beginnen tetteren. Plots overviel me de gedachte (opnieuw) dat ik eigenlijk wel veel meer op mijn vader lijk dan wat ik ooit zal durven toegeven, maar ja zo gaat dat in het leven, niet?

Uiteindelijk zijn we daar dan ook weggeraakt en lag ik tegen 3:15u in m'n nestje om vervolgens om 10:22u op te staan. De lichte pijn (als gevolg van het lopen en dansen van de vorige dag) die mijn benen me bezorgden, vervaagde na een paar uurtjes en dit mede doordat ik tegen 11:00u op m'n fiets sprong richting collega J. om daar heldhaftig en vol moed zijn tuin te gaan omspitten.

Althans, dat was toch te bedoeling. Het draaide een beetje anders uit. Samen met J. leerde ik dat dit geen gewone spitopdracht ging worden aangezien het in de grond planten van de schop bij de eerste spadestoot alvast een compleet onmogelijke opdracht leek. De grond was keihard en neen, dit was niet het gevolg van het aanhoudende droge weer, neen, dit was het gevolg van het feit dat het stukje grond waar wij aan begonnen eigenlijk voor 40% uit stenen bestond. Stenen betekent slechte grond om een deftige tuin op aan te leggen dus besloten we zoveel mogelijk stenen uit te graven en te verzamelen in bakken, zakken en kruiwagens (ja geloof me, we hebben ze allemaal nodig gehad). Eén van de zwaarste uurtjes kwamen eraan toen we plots op een gigantisch grote betonkoek (20 cm dik) stootten die zich op 20 cm diepte voor 3 kwart rond de beerput gesloten had. Meerdere gereedschappen waaronder de voorhamer, de electrische drilboor en de pickaxe waren nodig om het gevaarte los te breken. Dat kostte onder andere bloed (nee, niet echt, eerder "bloedbleinen" (=blaren)), zweet (ja, overvloedig veel) en tranen (nee, niet echt, eerder uitputtingsmomenten).

Hier heb je zo'n pickaxe-moment:



Oh, en nog ééntje:



Er was gelukkig geen tekort aan voedsel en drank maar na 7 uren graven, hakken, slaan, glas en stenen verwijderen sloeg de uitputting toe.
's Avonds was er dan nog een heerlijke barbecue en gingen we alweer veel te laat slapen. Vandaag deden zowat alle spiertjes in m'n rug, armen en benen pijn en was ik ook het ontbijt ter gelegenheid van de "welcome home" voor collega N. die 6 maanden in Afrika vertoefde (zie dit artikel) rats vergeten.
Al bij al een geslaagde dag van de arbeid gisteren! :)