Het bankje onder de boom

Ik herinner 't me nog alsof het gisteren was. Het begon met die sms. 20u daar. En daar stond ik dan ook. Veel te vroeg, wat niet mijn normale doen is. Ik smste: "Ik zit op het bankje onder de boom". Vanuit de verte zag ik haar naderen. Mijn hartslag steeg onmiddellijk met 30 slagen per minuut. Mijn handen begonnen te zweten. Ik werd nerveus, ademde even diep in en dan weer rustig uit. Het ging al veel beter met me.
Ze kwam dichter. Ik zag haar gezicht. Zij het mijne. Ja, dat was ze. De laatste keer dat ik haar zag was ondertussen al een 3-tal weken geleden. Toen was het donker. Ik had me toen heel duidelijk proberen voorstellen hoe ze er in het daglicht moest uitzien. Mijn beeld strookte gelukkig met de realiteit. Ik heb het ooit anders geweten, veel mensen trouwens. Is het niet? Maar da's een ander verhaal.
Doordat op dat moment gedachten zoals "Eigenlijk ken ik je nog niet" razendsnel door m'n hoofd flitsten, kwam die kus op haar wang terecht en niet op haar mond zoals ze ogenschijnlijk verwachtte. Uit een gesprek dat ik ooit met L. had, weet ik dat ik moet opletten voor tijdsverlies. Hij heeft er zelfs een column over geschreven.
We gingen het restaurant binnen en aten een lasagne (meen ik me te herinneren). Blijkbaar leek het babbelen vlot te verlopen en deelden we wederzijdse interesse. Na een leeg bord, een restauranteigenaar die nu eigenlijk toch wel het restaurant wou sluiten, wandelde ik haar naar huis. Dat was in juni 2007.
___________________________
Volg hier mijn foodlogs (masterplangewijs)