Frans

Frans was pastoor. Hij was zo geboren.
Frans was gek op goedkope sigaren. Daar gek op zijn was tevens zijn voornaamste bezigheid. Frans was ook gek op tonijn. Hij opende elk blik tegenwoordig met het enige zwarte stukje tand dat nog stevig genoeg en niet weggeteerd was door de sigaren.

Pjotr was geen Rus. Hij was een Belg met een exotische naam.
Hij was een grootverdiener, een manager met veel verantwoordelijkheden en een goede huisvader. Dat laatste was hij sinds hij zichzelf in die rol plaatste toen hij 10 jaar geleden trouwde met Tamara. Maar goed. We wijken af.

Pjotr was 20 jaar geleden een stuk krapuul. Een ander stuk van Pjotr was dat niet. Maar het gaat hier over dat eerste stuk. Hij ramde samen met Bram en Wouter een boswachtershuisje in elkaar. Dat was op de driedaagse met de lering. Dat was net voor zijn plechtige communie. Dat was net vooraleer hij zichzelf op weg zou helpen om 10 jaar later goede huisvader te worden. Dat mocht dus toen nog. Dacht hij. Althans.

Frans stak daar echter een stokje tussen. Hij had het van een boom getrokken. Hij sloeg Pjotr. Hij sloeg Bram. Hij liet Wouter ongemoeid. Ze besloten het nooit meer te doen.

Behalve Wouter. Die werd priester, begon sigaren te roken, tonijn te eten en kinderen te slaan.