La vie en rose

Net als vorige week was het ook deze keer een gigantisch druk weekend, zelfs zo druk dat ik besloten heb om het de komende week iets gestructureerder te houden nl. niet te laat slapen, voldoende sporten en zo van die dingen.

Soit, iets meer over het weekend.
Vrijdag begon dus rond 18u aan m'n bureau (zesde verdieping) op 't werk toen ik besloot naar 't zevende te gaan om samen met een harde kern collega's mee te doen aan de maandelijkse "monthly drink". Toch wil ik eventjes vermelden dat die benaming eigenlijk wel goed gevonden is, hoe komen ze er op? Dit uiteraard geheel terzijde.
De monthly drink was sfeervol maar door de slechte akoestiek van de refter moeilijk om gesprekken aan te knopen. Na een paar pintjes tegen de droge keel, bleek dit probleem van de baan en had ik al gesprekken met een 6-tal mensen aangeknoopt.
Tijdens die monthly drink projecteerden ze foto's van skireis en kwamen ze me vragen hoe ik erin geslaagd was om op elke fotoreeks voor te komen. Antwoord: Ik weet het niet.

Tegen 20u nam ik de fiets naar huis, liep snel naar binnen, maakte Doremie de plannen voor die avond bekend en kwam collega N. me oppikken. Perfecte timing trouwens, alhoewel ik neig had doorgefietst. Rond 20:45u arriveerden we in restaurant Akdeniz aan 't Sluizeken. Met zo'n 15 skiërs waren we. Na 2 uren wachten en door het feit dat de poppemiekes (de tafel achter ons) die trouwens 1 uur later waren binnengekomen reeds volledig bediend waren, was mijn geduld op.
Noot: Ik vroeg aan 1 van de poppemiekes (=in mijn betekenis "lijkend op Barbiepoppekens") tijdens het passeren of zij deel uitmaakten van een delegatie voor miss België waarop ik logischerwijs een vreemde blik, vergezeld van onverstaanbaar gemompel terugkreeg.
Bij het passeren van de ober vroeg ik op dat moment (=na 2 uur) of het nog lang ging duren tegen dat ons eten klaar was omdat bepaalde mensen aan m'n tafel begonnen te vergaan van de honger. Hij zei "Neenee", waarop ik "Dat heb je daarnet ook al gezegd, de mensen krijgen hier honger zunne!", waarop hij "Ok, nog 5 minuutjes". De man hield z'n woord en stond daar na exact 5 minuten daadwerkelijk met eten voor gans ons tafel.
De voormalige CTO van het bedrijf waar ik werk zei "Christophe, vraag ne keer aan die stoere gasten die bij die meiskes achter u zitten of zij hun pooiers zijn" waarop ik "Gij niet zunne, tenzij ge kunt vertellen hoeveel het kost om zo van die capsules over mijn tanden te laten steken". Misschien wat vergezocht, maar de meerderheid had mijn flauwe lol door, of lachte gewoon mee.
't Was wel lekker die "Çöp Sis", beetje gelijk dit maar dan niet in Kebab-vorm.

Na het eten repte ik me naar de Bal Infernal waar ik afgesproken had met maat C., die trouwens onlangs een heel interessant blog startte. Na een pintje, wat er achteraf gezien blijkbaar twee waren, besloten we samen met z'n vriendin richting Zomergem te rijden op zoek naar een Goa feestje. Ik wist dat ik er ooit zou geraken en dat lukte ook, dit echter niet zonder de nodige obstakels. Onderweg werden we op de N9 tegengehouden, C. draaide z'n raampje open. "Alcoholcontrole, wilt u even het voertuig uitschakelen meneer." Na enkele spannende momenten blaasde C. "Safe" en vroeg of hij nu zo'n BOB-sleutelhanger kreeg. "Dan moede tijdens de feestdagen rond Kerst nog es terugkomen meniere."



Na wat zoekwerk in the-middle-of-nowhere tussen de velden, enkele telefoontjes en wat rustig "waar zijn we?"-gedoe kwamen we op ons locatie "'t Oudliefken" aan de Stoktevijver te Zomergem toe. Achteraf bekeken was ik daar 5 jaar geleden reeds geweest (maar 'k had het niet door) bij het afscheidsfeestje van Fenna (nicht van Doremie) & Hannes (Fennas man). Ondertussen hebben die mensen al een heus gezinnetje en zijn ze blijkbaar ook aan't bloggen geslagen.
Maar goed, we wijken af. Het Goa-feestje was neig plezant en dan vanuit mijn standpunt omwille van de vredige sfeer, het geheimzinnige, de blacklights, de fluokleurtjes, de mensen met hun vettige dreads en de simpele dansstijl.
De muziek op zich is wel eens leuk omdat het bij de sfeer past maar niet zo direct "my cup of tea". Maat C. schreef over Goa een iets gedetailleerder verslag dat plezant is om te lezen.
Tegen 5u reden we terug naar Gent. Vijf mensen vroegen of ze mee mochten rijden en vriendin U. die Bob speelde, besloot dat twee van hen nog net binnen het toelaatbare lag. Onderweg naar Gent heb ik die twee dan met de meest interessante existentiële praat zitten vervelen. Zij hadden er duidelijk niet veel zin in, alhoewel er na een tijdje wel reactie werd losgeweekt, maar ikke wel, hihi :)



Zaterdagavond ging ik met teerbeminde Do naar de Sphinx "La Môme", ook wel "La vie en rose" genoemd, bekijken. Deze film verhaalt de levenswandel van Edith Piaf, één der meest onsterfelijke Franse zangeressen ooit. Mooi vertolkt, aangrijpend gebracht maar om meer te weten, moet je hem zelf gaan zien. Echt wel de moeite.
Na de film dronken we iets in het Sphinx-café met maat C. en maat S. en vanaf sluitingstijd gingen we dan vergezeld van maat S. naar de Charlatan.

In de Charlatan verzeilde ik in gesprek met een zekere Raf over politieke toestanden en over de vakbond enzo. Niet te verwonderen, zijn vriendin werkt voor het ABVV, alwaar Do haar ooit in een ver verleden vergezelde als toenmalig collega. Daarnaast is er ook nog het feit dat die kerel op het kabinet van minister Freya Van den Bossche werkt maar dit uiteraard alweer geheel terzijde.
Achteraf had ik ook een filosofisch gesprek met Doremies ex-collega.

Na wat gedans achteraan in de "Jos" ging ik met maat S. naar 't Krochtje waar ik een heerlijk paprikasoepje verorberde. Daarna besloten we nog eventjes een bezoekje te brengen aan de "Roode Piano" waar het op dat uur (Het was reeds 7:30u) vollen bak ambiance was. Dat café sluit namelijk pas tegen het middaguur en je komt er de meest normale "moedere" tot de gekste hofnar tegen.
Een naar schatting 50-jarige vrouw die daar met haar man was, riep toen mijn pad het hare kruiste "Moeder is op stap!", gevolgd door uitbundig gelach. Ook ik vond dat enorm grappig, je moest het gezien hebben. 't Zag er zo verschrikkelijk fout uit.

Zondag stond ik, na slechts een paar uurtjes slaap op, en stond de verhuis van een kast van bij Doremies mama naar Doremies meme en vice versa op het programma. "Goed om de bloedcirculatie te stimuleren" dacht ik dan, en ik had gelijk.
's Avonds begon ik uiteindelijk de vermoeidheid toch echt wel te voelen en voor ik 't wist stond de nieuwe werkweek voor de deur.