Dag 12: Regen, afzien en hoop

Dag 12: Regen, afzien en hoop

Het was vandaag een bijzondere dag. Toch leek het alsof het dat
helemaal niet zou worden. Deze morgen was het, net zoals het
gisterenavond begon, nog steeds aan het gieten. Ik slaagde er toch in
om alles op te ruimen, m'n fiets weer te bepakken en iets later dan
verwacht aan te zetten. Ik betaalde de 16€ voor die dure camping aan
het strand (waar ik gisterenavond gratis op het wifi-netwerk was
geraakt) en vertrok vanuit Soulac-sur-mer naar het zuiden van
L'Aquitane.
L'Aquitane is één van de mooiste streken van Frankrijk, vooral dan
qua natuur. Ik deed m'n regenoutfit en overschoentjes aan en begon aan
m'n helse tocht. Het bleef maar gieten en ik trapte stevig door langs
de prachtig aangelegde fietspaden en -stroken. Ik fietste uiteindelijk
gans de dag door bossen en af en toe langs de zee. Hier in de streek
heb je dus meestal zee, strand en duinen. Die laatste zijn meestal
vrij hoog en beschermen de bossen die erachter liggen.

Ik zag geen mens tijdens m'n fietstocht. Wat ik wel zag was een
wegspurtend hertje van het type bambi.

Nadat ik zo'n 60 km gefietst had, kwam ik plots op een smal fietspad
een Nederlands koppel tegen. Ze kwamen uit de andere richting en waren
net als mij bepakt. Ze kwamen van Sevilla en volgden grotendeels de
St. Jacobs fietsroute.
Aan Pointe de Grave zullen ze 2000 km bereiken. Dat kreeg van mij
alvast een waaw. Ze waren al 5 weken onderweg en namen veel rustpauzes
of verkenden de steden die ze op hun weg tegenkwamen. Toen ik vertelde
dat ik nog maar 11 dagen onderweg was, vonden ze dat mijn tempo nogal
hoog lag.

Ze vertelden me dat ze via St. Jean-Pied-de-Port over de Pyreneeën
gekomen waren. Dat is nl. de minst zware route.
Toen ik zei dat ik via de Col du Somport wou gaan, vertelden ze me dat
ze veel mensen waren tegengekomen die van daar toch naar St. Jean-Pied-
de-Port gestuurd waren omdat het te gevaarlijk zou zijn wegens
vrieskoude.

Op de Col du Somport stijg je nl. op een afstand van 30 km van 400
meter hoogte naar een dikke 1600 meter om daarna in volle vaart weer
af te dalen en Spanje binnen te gaan. Ik ga er dus nog eens over
nadenken.

We praatten een half uurtje en zetten beiden onze tocht verder. Rond
kilometer 70 hield het plots op met regenen en begon de zon erdoor te
komen. Op dat moment kwam ik in een kuststadje aan waar ik vlug wat
voedsel kocht in de Spar. Het was al 40 km geleden dat ik de bewoonde
wereld gezien had. Ik zette m'n tocht verder, drogend in de zon en
genietend van de stilte, het ruisen van de zee en de bossen.

Na 109 km kwam ik in Lège-Cap-Ferret aan. Een vrouw die me zag rijden
zwaaide vanuit haar tuin. Ik remde, keerde me om en sprak haar aan.

Ik legde uit dat ik op weg was naar St. Jacques de Compostelle, zoals
ze dat hier kennen, en vroeg haar de weg naar de camping. Ze zei me
dat ze zelf ook een studio verhuurde en vroeg of ik die wou zien. Ik
reed haar oprit op en achteraan in haar gigantische tuin stond nog een
gebouwtje. Ze toonde me een luxueuze kamer met 2 bedden, een douche en
een keukentje. 30€ per nacht zei ze. Ik zei haar dat ik eerst eens op
de camping ging kijken.

Toen ik daar aan het onthaal kwam, bleek er niemand te zijn. Iets
verder op de camping was een bejaard koppel hun was aan het uithangen.
Ik sprak hen aan, deed m'n verhaal en werd op slag sympathiek bevonden.
Ze vertelden je dat ik m'n tentje achter hun caravan mocht opstellen
en maar moest betalen indien er iemand van de camping zou langskomen.
Dat is dus tot nog toe niet gebeurd. Toen ik na m'n douche geen
restaurant meer kon vinden, besloot ik maar wat conserven-tonijn te
eten. Mijn bejaarde buren vroegen of ik bij hen wat brood wou eten.
Uiteindelijk is het een half stokbrood, een tomaat, vinaigrette, paté
en een perzik geworden. Ze hebben zelfs hun oventje aangelegd om mijn
handdoeken te drogen en ik mocht hun wasdraad gebruiken voor mijn
andere vochtige spullen.
Morgenvroeg ben ik uitgenodigd voor het ontbijt om 9u. Fantastische
mensen!

Verstuurd vanaf mijn iPhone