Dag 14: Adieu la mer, bonjour Les Landes

Dag 14: Adieu la mer, bonjour Les Landes

Je staat op na een verkwikkende slaap in een heerlijk groot en zacht
bed. De patron kijkt verbaasd als hij merkt dat je er fris uitgeslapen
uitziet. Jij weet dat dat komt doordat je voor 't eerst in vele dagen
eens vast hebt kunnen slapen. Hij biedt je een fantastisch ontbijt
aan. Jij eet zoveel je maar kan, wetend dat je die energie zal nodig
hebben.
Je maakt je fiets vlug klaar, neemt afscheid van de baas die nog
steeds niet goed wakker is omdat hij gisteren samen met jou te lang in
de bar is blijven hangen. Hij laat je 52€ betalen voor de kamer met
ontbijt en zegt dat de rest op zijn kosten is. Je neemt afscheid, hij
roept je nog "bon courage" na, fietst 500 m verder naar de kade. Je
weet dat je vanaf dat moment niet lang meer van de zee zal kunnen
genieten.

Om half 10 deze morgen nam ik aan die kade de overzet naar Arcachon.
Het begon al lekker warm te worden. Op de boot babbelde ik een beetje
met een kerel die ook met z'n fiets op de boot zat. Hij wou een ritje
naar Pyla, de grote duin wat verderop, maken en was zich aan het
voorbereiden om volgend jaar ook naar Santiago te fietsen.

Net voor Arcachon ligt het vol vissersbootjes. Tientallen mensen
stonden vanop hun bootje te vissen. 't Was net een dorp op het water.
Zalig om te zien.

In Arcachon aangekomen, begon ik rustig langs enkele vissersdorpjes te
fietsen om vervolgens een spoorweg te volgen die me Les Landes
binnenloodste. Vanaf hier begon het landschap drastisch te veranderen
en dit op relatief korte tijd. Kilometerslange bossen, platte en
valsplatte stukken die tot aan de horizon reikten, volgden elkaar op.
Af en toe werd dit onderbroken door de zoveelste houtskoolstokerij of
houtzagerij. Dat er ook vaak kweekbossen tussenzaten, kon ik zien aan
de open velden die ontstaan waren door afgehakte bomen.
Op den duur heb je 't wel gezien, maar dankzij het verhaal van Maarten
(zie 1 van de laatste comments) die in 2004 via deze route naar
Valladolid fietste, wist ik waaraan ik me kon verwachten.
Les Landes zijn inderdaad grotendeels saai, dus besliste ik wat tempo
te maken. Ik beet door en trachtte steeds tussen 21 en 27 km/u te
fietsen. Het was een warme dag dus probeerde ik om de 5 km te drinken
en om de 25 km iets te eten. Dat systeem bleek heel goed te werken. Na
92 km kwam ik 2 vrouwen met pelgrimstaf tegen. Ze kwamen van Poitiers.
Ze waren begin vorige week vertrokken. Toen ik vertelde dat ik Belg
was, vroegen ze mij of ik geen zekere Luc was tegengekomen. Luc is een
Antwerpenaar waarmee ze enkele dagen samen gewandeld hadden. Die was
ik dus niet tegengekomen maar toen ik zo'n 2 kilometer verder een man
zag lopen met een pelgrimstaf riep ik "hallo".

Hij draaide zich om en ik zei "Goeiedag, u bent Luc zeker?".
"Heu ja" antwoordde hij verbaasd. Ik deed de uitleg en na wat straffe
verhalen tegen elkaar verteld te hebben, besloot ik een eindje met hem
mee te wandelen. We wandelden een klein half uurtje, namen een foto
van elkaar en wensten elkaar nog veel succes.

Luc is begin mei in de buurt van Antwerpen vertrokken (te voet). Toen
ik zei dat ik alles op zo'n 2 maanden gepland had, vertelde hij dat
het voor hem een droom is die hij al 40 jaar koesterde en die nu in
vervulling ging. Bij zijn vertrek was er een groot feest en een
eucharistieviering aan te pas gekomen. Zijn vrouw houdt een blog voor
hem bij op http://luc2santiago.come2me.nl

Daarna peerde ik nog eens goed door en besloot ik na 123 km neer te
strijken op een camping in Onesse-et-Laharie. De benen en knieën doen
weer pijn en toen ik hier toekwam had ik het gevoel uitgedroogd en
oververhit te zijn. Doordat de camping nog maar 2 dagen open is en
doordat het volk hier pas in juli toestroomt, is het hier heel rustig.
De uitbater was nog bezig met de douches en de bar een ander
verflaagje te geven. Ik mocht m'n tentje voor 5€ tussen 2 stacaravans
zetten en de WC en douche van 1 daarvan gebruiken. Hij vroeg me of ik
wou blijven eten voor 10€.

Ik kreeg een aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht en dessert.
Het hoofdgerecht verbaasde me want ik dacht dat het voorgerecht "het
eten" was. Goed gevuld, lekker en niet duur deze keer dus :)

Daarnet nog zitten babbelen met de uitbater over zijn 3 honden, 2
papegaaien en kat.
Naar het schijnt wemelt het in deze streek van het ongedierte. Dit is
de streek van de teken en ander gespuis. Daarnet toen het begon te
schemeren kwamen er allemaal kleine vliegjes rond mij hangen die op de
huid kruipen en jeukerige beetjes placeren. Ik ben dus maar in het
tentje gekropen.

Morgen een "rustig" dagje. Dan fiets ik baskenland binnen en bezoek ik
de stad "Dax". Da's zo'n 50 km van hier. Nu maffen.

Verstuurd vanaf mijn iPhone