Dag 15: Frans baskenland

Deze morgen liet ik m'n tentje drogen. Het was nat van de ochtenddouw.
Toen ik uit m'n tentje kroop, begon er een kerel met me te praten. Het
ging over de verschillende Franse dialecten en over de baskische taal.

Rond een uur of 11 verliet ik de camping en fietste verder vanuit
Onesse door de rest van Les Landes.

Ik ging er een rustig dagje van maken want de benen wilden niet goed
meewerken. Na 56 km kwam ik in Dax aan en ging naar het noorden naar
St. Paul-les-Dax waar een pelgrimsrefuge was. Ik kwam daar samen met 2
wandelende pelgrims aan.

Gareth is een interessante kerel die al meermaals de camino gewandeld
heeft. Zijn eerste keer was in 1985 en dit was zijn vierde keer.
Hij was enkele maanden geleden vertrokken vanuit Worcester (=omgeving
Wales) en had al heel wat regenweer moeten trotseren. Na zijn trip zal
hij naar Rome gaan om daarna priester te worden. Een zware commitment
als je 't mij vraagt. Zijn blog:
http://www.whizz-kidz-pilgrim.blogspot.com

Derek is een Amerikaan van 29 uit Seattle die al 2 jaar in Cambridge
woont, vanwaar hij ook vertrokken is. Met hem ben ik wat pintjes gaan
drinken. Hij is officier geweest in het Amerikaans leger maar is blij
dat hij nooit naar Irak is moeten gaan.

Ik heb nog een tijdje zitten babbelen met Derek. Hij heeft angst voor
wat er over 10 a 20 jaar met de wereld zal gebeuren als de
oliereserves uitgeput zijn. Dan komt er misschien wereldwijde
hongersnood (fertilizers enzo, allemaal dankzij olie).
Hij hoopt op een verkiezingsoverwinning voor Obama omdat die volgens
hem de enige is die Amerika vooruit kan helpen.

Verder is hij fier van een staat te komen waar de vrouwen aan de macht
zijn. Hij zei me dat hij blij was nog eens wat andere mensen te
ontmoeten die Engels spreken. Hij is uiteindelijk al van maart
onderweg en doet dit om eens na te denken over wat hij met zijn leven
wil aanvangen en wat hij kan ondernemen om de wereld vooruit te helpen
("never underestimate the power of a small group") omdat het volgens
hem echt wel slecht gaat met de mens.

Een tijdje later gingen we alledrie slapen, alvorens eerst wat te
praten met de koster van de parochie. Hij vertelde over pelgrims die
gek geworden waren door te lang alleen te zijn en te vaak "in the
wild" te slapen. Gisteren was er nog zo 1 langsgeweest die daar al een
paar keer gepasseerd was om een spiegel te stelen. Vree raar.