Dag 17: Leuk dagje St.Jean-Pied-de-Port

Ik lig onderaan in een stapelbed in een andere pelgrimsrefuge dan die
van gisteren. Het is hier drukkend heet en de ramen staan open. Ik kan
de slaap echter niet vatten. Een bed verder ligt een corpulente dame
uit Quebec zodanig hard te snurken dat ik de trillingen door m'n
matras voel dansen. Verschrikkelijk, ik zeg het u.

Het festival klonk leuk in de verte. Het was echter niet mogelijk om
er heen te gaan. Om 22u moet iedereen nl. binnen zijn en verwachten ze
algemene stilte. Zo gaat dat in een pelgrimsrefuge. Da's ook normaal
doordat de meeste mensen hier doodop zijn.

Naast deze feiten was het vandaag eigenlijk een bijzonder plezante rustdag.
Deze ochtend vertrok ik, samen met Diane naar het onthaal voor
pelgrims. We lieten onze spullen achter. Het was 9u en vanaf 14u
konden we ons pas in een refuge inschrijven. Diane had een
verschrikkelijke kater. Ze had gisteren 2 glazen wijn gedronken en
doordat ze in Dubai, een stad met voornamelijk niet-alcoholische
moslims, woont, kon ze er blijkbaar niet al te goed tegen. We besloten
om op een terrasje koffie te drinken. Daarna ging ze naar de post
office en ik ging eens vragen bij de office du tourisme waar ik een
Wifi-netwerk kon vinden.

Een paar uur later spraken we opnieuw af om iets te eten. Ik nam de
"menu des trois vallees" die vrij goedkoop was. In deze stad voor
pelgrims vallen de prijzen in het algemeen wel mee. We hadden leuke
gesprekken. Ze is protestants opgevoed en haar moeder doet de
"pressing the soul" of zoiets. Da's zoiets zoals ze in Amerika ook
vaak doen door het hand op het voorhoofd te leggen bij andere mensen,
waarop die spontaan in trance gaan en vallen met bedoeling om God te
ontvangen.
Haar vader daarintegen is Atheïst en stapte vroeger bij haar thuis
gewoon negerend over de mensen die daar op de grond lagen om verder te
gaan werken in zijn bureau. Grappig.

Vervolgens liepen we wat rond in de vele winkeltjes in St. Jean. Ik
kocht een paar doeken om m'n ketting te kuisen.
Rond 14u gingen we dan terug naar het onthaal voor pelgrims om een
plaatsje te boeken. Daar stond ondertussen een massa aankomende
pelgrims. Een ervan was Kathy, een Duitse die vanuit Geneve
(Zwitserland) te voet vertrokken was. Even later ontmoetten we ook
Kate uit New York die vanaf hier de Camino ging beginnen (ook te voet)
met als doel haar Spaanse familie te leren kennen die grotendeels op
de route woont.

Ze gingen alledrie zwemmen in het zwembad wat verderop en vroegen of
ik ook meeging. Ik besliste eerst m'n ketting schoon te maken.
Dat werd een zwaardere opgave dan dat ik vermoedde. Nadat ik het vuile
kettingvet eraf geveegd had, begon ik met een doek en een takje alle
schakels schoon te vegen. Overal zat zand en zout van aan de kust
tussen. Het duurde meer dan een uur tegen dat de ketting proper was en
nog eens 10 min om hem opnieuw te smeren. Maar goed, nu zijn de kansen
kleiner dat er iets misgaat als ik morgen de Pyreneeen overfiets.

Na de harde labeur ging ik zwemmen en legde ik me na enkele lengtes te
drogen in de zon bij Diane, Kate en Kathy.
Ze vroegen of ik zin had om 's avonds samen te eten en gingen iets
later boodschappen doen, terwijl ik vlug een handwas deed.
Toen ik m'n was aan het uithangen was, kwam Diane me halen omdat het
eten gereed was.

Het werd kaas, wijn, fruit en foie gras, yummie.
Toen we daar met z'n vieren zaten te eten, kwam Jeannine, "la mere des
pelerins", een babbeltje met ons doen.
Het werd een mix van Duits, Engels, Frans en Spaans aan onze tafel.
Best wel interessant.

Morgen laat ik deze aangename plaats weer ver achter mij en dan zal
het allemaal wat meer in 't Spaans te doen zijn, een taal waarin ik me
nog niet echt kan behelpen.