De dochter van Tobback

Ik word wakker. Ik strek m'n armen en voel dat er iemand naast me ligt. Ik schrik me een bult.

Zachtjes streel ik haar aangezicht. Ik durf het niet aan om te kijken wie daar naast me ligt. Mezelf kennende ben ik er redelijk gerust in. "Het zal wel een knappe, lieve en goedbedoelende zijn" pleeg ik mezelf te overtuigen.

Maar dan schrik ik. Ik probeer het te onderdrukken door te doen alsof er niks aan de hand is.

Mijn hartslag stijgt bij het voelen van een papperig aangezicht. Het angstzweet breekt uit m'n lijf wanneer ik besef dat ze het gezicht heeft van een English Bulldog.

Ik stamel: "Wie ben je?"
Ik begin haast te huilen wanneer ze antwoord met: "Marie Tobback. Jaja, dochter van..."

En dan schiet ik echt wakker, badend in het zweet. Ik slaak een zucht van opluchting. Ik weet dat Tobback geen dochter heeft.