Die dag: parabel van de vrouw I

Die dag, alhoewel het in feite nacht was, kwam ik een vrouw tegen. Ze glimlachte. Ik glimlachte terug. We begonnen een gesprek. Ik vertelde over m'n reizen naar het einde van de wereld en over hoe ik daar nooit was aangekomen. Zij deed alsof ze geïnteresseerd was, probeerde haar verveling te verbergen en kwam dichter om te zien of ik wel hygiënisch was.

Ik legde uit hoe zwaar een mens het bij momenten in het leven te verduren kan krijgen. Ze knikte, glimlachte fake, dacht aan de slechte muziek en begon te hunkeren naar betere platen. Haar gedachten dwaalden af. Om bij de zaak te blijven, vroeg ze nu en dan eens "wablieft" en schreeuwde ze "ik heb u niet verstaan".

Ik slaagde erin om haar over zichzelf te laten praten. Ze praatte en ze praatte. Ik dacht "Yes! Ze praat over zichzelf. Mensen doen dat graag. Over een paar minuten zal ze zichzelf wijsmaken dat ik sympathiek ben".

Om de 4 zinnen stelde ik een onnozele vraag. Hierdoor kreeg ze het gevoel dat het mij effectief interesseerde.

Om haar niet langer te vervelen, gooide ik vlug wat oneliners en slogans. Toen mijn woorden op waren, en de dreiging toenam dat ze zou weglopen, zette ik een stap naar voren en draaide ik haar een stevige tong.

En toen liep het mis.

Ik raakte verstrikt in haar piercing, deed talloze pogingen om me los te wrikken en scheurde, als gevolg van mijn getrainde tong, de hare in tweeën. Alsof dat nog niet genoeg was, bleef mijn nieuwe T-shirt in haar buikknopje hangen en wat gebeuren moest gebeurde.

Mijn T-shirt werd vernietigd. Ik ben er nog altijd niet goed van. Het was die gele met Hulk Hogan op.