Die nacht: parabel van de vrouw II

Die nacht, alhoewel het in feite nog dag was, kwam ik een vrouw tegen. Ze glimlachte. Ik glimlachte terug. We begonnen een gesprek. Ik vertelde over m'n reizen naar het einde van de wereld en over hoe ik daar nooit was aangekomen. Zij deed alsof ze geïnteresseerd was, probeerde haar verveling te verbergen en kwam dichter om te zien of ik wel hygiënisch was.

Na een kwartier praten zakte ik door de grond van schaamte. Het was een leemgrond en ik was verbaasd toen ze in het Duits tegen mij begon te kakelen. Ik begreep er geen snars van. Ze vertelde dat ze weldra zou trouwen. Dat bleek daar de gewoonte te zijn in Oostenrijk.

In de Wibra kwam ik Jean-Marie Pfaff tegen. Hij was wat verlegen. Uiteindelijk kwam hij toch een handtekening vragen. We werden vrienden en hij leerde me perfect Duits spreken.

In Oostenrijk dacht ik daar plots aan. Een poort in mijn brein werd geopend en ik riep: "Vollen sie mit mir eine Tanze placieren. Iest es gutt für dich das ich deine schoene laajf über den tanzflühr schleure?". Ze bloosde en stemde er aarzelend mee in.

We begonnen te dansen. Onmiddellijk na de dans gaf ze haar verlovingsring terug aan haar marginale vriend. Hij vreesde haar te verliezen. Om indruk te maken begon hij uit volle borst "Anton Aus Tirol" te schellen. "Simpele duif" dacht ik.
Dat vond zij echter niet. Daar in de streek was dat nummer ferm gegeerd.

Ze nam haar verlovingsring terug. Hierop ging ik in het tegenoffensief. Ik sprong uit m'n kleren en begon te dansen alsof ik een rasechte tiroler was.
Spijtig genoeg viel het op dat ik een Belg was. Iedereen lachte me schromelijk uit.
Ze begonnen me op kafkaëske wijze te bekogelen met dadels.

Toen ik wakker werd in het ziekenhuis werd ik woest. Ik schreef een brief naar DJ Ötzi en maakte zijn hond af.