20 km door Brussel en andere avonturen

Het verlengd weekend zit er weer op, 't was zwaar maar 't was plezant. Vrijdagavond viel ik na de monthly drink op het werk als een blok in slaap. Gelukkig was ik toen thuis toen dat gebeurde. Als gevolg hiervan slaagde ik er niet meer in om nog naar een feestje te gaan in de Vooruit. Maar best zo want het lichaam moet bij momenten toch eens stevig rusten. Dat deed ik dan ook. Ik werd pas de dag erna in de late namiddag wakker dus 't moet wel heel erg nodig geweest zijn om eens diep en lang te slapen.
Zaterdagavond hield ik me bezig met het prepareren van een stevige fruitmix: een banaan, een citroen, twee sinaasappels en twee appels. Alles samengooien en het goedje mixen en dan van die brei drinken. Vervolgens maakte ik aspergesoep en dit alles om gezond en koolhydratenrijk voedsel in te nemen.

Zondag, de dag van de waarheid, althans voor mij toch. Zou ik erin slagen om mijn eerste 20km-loopwedstrijd probleemloos uit te lopen? De ervaring die ik reeds tijdens het trainen opdeed, leerde me dat 15 à 17 km geen probleem zou mogen zijn maar vaak komen de problemen in de laatste kilometers. Het was dus belangrijk om voldoende en op de juiste tijdstippen te eten & te drinken.
Om 10:00u stond ik op, at wat pasta met tonijn en dit rekeninghoudend met het feit dat die pasta zo'n 4 uur later normaal gezien volledig door mijn lijf zou moeten opgenomen worden zodat ik tijdens de 20 km door Brussel van de energie daaruit gebruik zou kunnen maken.
Na wat heen en weer geijsbeer, het nerveus controleren of ik nu werkelijk alles meehad, sprong ik rond 12:50u in looptenue in m'n wagen en reed naar maat S. in Sint-Jans-Molenbeek. Een dik half uurtje later arriveerde ik daar en begeleidde hij me via Brussels complexe metronetwerk naar het Jubelpark.

Daar aangekomen, haalde ik m'n borstnummer en ChampionChip af, en gaf alle niet-noodzakelijke spullen aan maat S.
Vervolgens dronk ik bij 1 van de vele kraampjes een met-poeder-klaargemaakt sportdrankje. Lekker, dat niet, maar wel interessant tegen dehydratatie. Ik sprak met S. af om na de wedstrijd aan datzelfde kraampje af te spreken, beloofde vervolgens om rond de 2 uur te finishen en positioneerde mij aan de start. Na de Bolero van Ravel, een oorverdovend kanonschot en de Brabançonne werd de start ingeluid. Het duurde ongeveer 2 minuten tegen dat ik over de startlijn geraakte en nog tot ongeveer ter hoogte van het Koninklijk Paleis tegen dat ik wat snelheid kon beginnen maken. 28000 lopertjes is namelijk echt wel een gigantische massa.
Eén van de zaligste momenten vond ik de tunnels die voor de gelegenheid gevrijwaard werden van alle verkeer. Halfweg de tunnels, de wind van de verluchtingsventilatoren in je gezicht, een heerlijk gevoel. Drie tunnels verder en in gedachten houdend dat ik best nog wat energie spaarde voor de laatste 10 kilometer trachtte ik m'n hartslag wat te doen dalen door iets trager te lopen. Een wijze beslissing zo bleek achteraf.
Rond kilometer 13, aan een waterbevoorradingspost, strompelde er plots iemand over mijn benen. Het had niet veel gescheeld, maar toch slaagde ik erin om overeind te blijven. Aan elke waterpost nam ik een flesje en dronk ik telkens een paar slokjes om het grootste gevaar tijdens het lopen tegen te gaan: uitdroging. Het zou zich kenmerken door plotse dorst maar op dat moment is het reeds te laat, gaan je spieren verzuren en daalt je hartslag niet meer. Zelf heb ik het al 2 keer meegemaakt tijdens een training.
Nog zo'n zalig moment: het stuk door het Warandepark. Langsheen het parcours stonden er kleine groepjes op te treden, wat je op dat moment echt wel motiveert om door te zetten. In de laatste 3 kilometer kreeg ik het echt lastig.
Kilometer 18 en 19 vergde wat teveel van de kuiten daar het constant bergop ging. Op een gegeven moment besloot ik twee minuutjes te wandelen toen ik merkte dat mijn hartslag gevaarlijk rond de 190 bpm bleef hangen. Iets te lang in die zone blijven zou voor mij gegarandeerd verzuring van de spieren veroorzaken en dat wilde ik ten allen kosten vermijden. Twee minuten later ging ik door, zag de bergtop dichterbij komen en werd ik teleurgesteld door het feit dat daar de finish nog niet was, nee, vanaf daar is er nog een heel erg lange kilometer tot de finish die op de koop toe nog eens afgesloten wordt met een kleine helling van 100 meter.
De finish was in zicht, de mensen van het rode kruis waren goed vertegenwoordigd. Dat was nodig want in die laatste kilometer hadden ze hun handen vol. Ik zag mensen op draagberrie's afgevoerd worden. Bleke, levenloze mensen, mensen die van de wereld niet meer wisten, mensen wiens ogen aan het wegdraaien waren, vrij beangstigend.
Blij dat ik aan de finish was, werd ik teleurgesteld doordat ik in een muur van mensen terechtkwam. Er was geen passeren aan. Het heeft toen nog iets langer dan 4 minuten geduurd tegen dat ik over de finishlijn kon stappen. Gelukkig had ik m'n tijd ook met m'n hartslagmeter opgenomen.

Hartslagmeter tijd: 2:02:03
Officiële (foute) tijd: 2:06:34
Die officiële tijd wist me ook nog te zeggen dat ik de eerste 10 km aflegde in 0:58:43

Na het lopen begon ik te stretchen. Daarna vond ik het kraampje niet meer terug waar ik met maat S. had afgesproken. Probleem was wel dat ik daar in Brussel stond, zonder pasport, zonder geld en zonder GSM. Ik besloot wat rond te wandelen in het jubelpark en m'n ogen hun werk te laten doen in de zoektocht naar maat S.
Aangezien ik voor het vertrek iets gezegd had over het standbeeld van de hond, vermoedde ik dat er een waterkansje was dat hij daar ergens rondzweefde. Net voor het vertrek vertelde ik maat S. namelijk iets over een groep bloggende lopers, beter bekend als de webloglopers die van dat beeld hun vaste verzamelstek gemaakt hadden voor de 20 km door Brussel.
Maat S. vond ik er niet maar het was de ideale moment om eens goeiedag te zeggen aan de webloglopers en dat deed ik dan ook. Vreemd eigenlijk dat je toch 't een en 't ander van mensen weet maar dat je die dan eigenlijk niet kent. Het gevolg van bloggen: "T: Ah, jij bent zeker Julie. Ik ben Christophe en heb een blog op tjoff.be. J: ah, jij bent het die naar Zuid-Amerika gegaan is met je vriendin Doremie".

Even later besloot ik nog eens terug naar de finish te gaan in een laatste poging om maat S. te vinden. Tevergeefs. Wat echter wel behoorlijk begon te grommen was m'n maag. Er stonden suikerwafelkraampjes maar ik had geen geld, best vervelend. Als je honger hebt, begin je plots overal eten in te zien. Wel, ik dacht dat ik zo'n fata morgana had. Iets verder in het jubelpark (=zie foto hiernaast) zag ik binnen de omarming van dat monument een heleboel stokbroden staan met daar vlak voor een tafeltje met allerlei soorten beleg. M'n maag knorde nog harder en ik besloot het zaakje van dichtbij te gaan bekijken. Daar aangekomen riep een vriendelijk meisje "Hi, if you want something to eat, just help yourself". Waarop ik: "If it's for free, I'd really love to". Het bleek inderdaad "for free" zijn en ik deed wat beleg op een stokbrood met wat groentjes en mosterd, dronk een Canada Dry en deed een babbeltje met de mensen die dit alles georganiseerd hadden. De meesten waren buitenlanders die zich voor hun werk in Brussel gevestigd hadden en deden dit als vrijwilligerswerk. Het project heet "Serve The City". Ze hebben een website maar veel meer informatie heb ik er voorlopig ook niet over gevonden. Een paar mensen waren afkomstig uit Rio De Janeiro, Brasil en daar had ik uiteraard een aangenaam gesprek over. Naar het schijnt is de staat Rio, en dus niet enkel de stad Rio, ook echt wel de moeite om eens uitgebreid te bezoeken. Toen het zo'n klein half uurtje later begon te schemeren, realiseerde ik me plots dat ik nog steeds met het vervelende probleem zat dat ik ergens in het voor mij vrij onbekende Brussel zonder geld vastzat en niet direct wist hoe ik naar Sint-Jans-Molenbeek moest geraken. Daarop zei ik vaarwel, zocht een metro en hoopte dat ik geen controle zou krijgen. Enkele haltes verder stapte ik over op een andere metro om uiteindelijk bij halte "Simonis" terug bovengronds te komen. Het was de enige halte die ik me ietwat kon herinneren, vandaar. Hoeray! 't Was niet dezelfde metrohalte als in het heengaan maar na een kwartiertje stappen bereikte ik het huis van maat S. en belde daar aan. Er was echter niemand thuis. Dan maar wachten en hopen. Tien minuutjes later arriveerde maat S. Hij kwam net terug van de winkel met pintjes. Bleek dat hij ongeveer even lang had lopen zoeken als ik naar hem. Hij was zelfs naar de stand van het rode kruis gegaan om te vragen of me onderweg niks overkomen was.
Alles goed afgelopen dus. Ik nam een douche en we gingen een lekker grote vette Franse hamburger met frietjes eten.

Tenslotte reden we samen naar Gent en gingen we naar de Charlatan op de Vlasmarkt om wat te dansen, wat ergens wel goed was om m'n pijnlijke spieren wat los te maken. Rond 7:00u 's morgens sloten we de lange zware dag af met een bezoekje aan de Roode Piano. Daar kwam ik de uitbater van de "Oude Leie", een heerlijk restaurant tussen Bachte-Maria-Leerne en Deinze tegen. Aangezien het zijn verjaardag was en hij me zich herinnerde konden we meegenieten van een glaasje schuimwijn. Niks mooier om zo'n legendarische dag af te ronden. Mijn lijf was moe en ik besloot naar huis te gaan. Het was toen al 9:30u. Mijn maag kreeg weer honger en ik stak rap nog een paar mini-pizaatjes in de oven (met timer). Net voordat ze klaar waren, was ik in de zetel reeds in slaap gevallen. Iets later maakte Doremie me wakker. Ik at de pizzaatjes, dronk wat water en viel weer in slaap.

Deze avond reed ik eerst naar Oostakker om bij familie naar een PC-probleem te gaan kijken om dan uiteindelijk ook eens langs bij m'n ouders te passeren om mijn moeder haar verjaardag te vieren. Gisteren was ik er namelijk echt niet geraakt.