Stadsloop Gent, uitgaan, een barbecue, slapen

Ok, het was een druk verlengd weekend maar 't was het absoluut waard. Zopas nam een warm bad met 10 druppeltjes Tea Tree zodat mijn lijf wat tot rust kon komen na een enorm lange looptraining van 2 u 8 min 54 sec, 2115 kcal, 35% vetverbranding, max HR 172 bpm, gem HR 162 bpm en dit over een afstand van 21,4 km.
Dit was tevens m'n laatste training alvorens ik over een kleine week aan de 20 km door Brussel deelneem.

Donderdagochtend om 2:00u besloot ik een bord pasta naar binnen te werken om m'n koolhydratengehalte wat op te krikken. Om 3:00u ging ik slapen om dan uiteindelijk tegen 12:00u op te staan, een verfrissende douche te nemen, een isostar energy bar en een banaan te verorberen en me mentaal voor te bereiden op de 10,4 km door Gent.
Rond 13:30u wandelde ik naar het Sint-Pietersplein, stelde vast dat daar enkele collegae van me waren, en stelde me in startpositie. Mensen die vorig jaar reeds hadden deelgenomen en toen een respectabele eindpositie behaalden, kregen op hun borstnummer een groen bolletje, wat hen toeliet om in de eerste linie te gaan staan.
Aangezien dit mijn eerste deelname aan de stadsloop van Gent was, behoorde ik bij de gedupeerden. Nu ja, echt fantastisch was dat systeem toch niet daar ik dat goedmaakte door tijdens de eerste 5 minuten van de wedstrijd constant mensen in te halen. De wedstrijd startte trouwens met 10 minuten vertraging en dit doordat de veiligheid niet onmiddellijk door de politie kon gegarandeerd worden. 't Moet inderdaad enorm moeilijk zijn om zo'n parcours door een stad autoluw te houden. Ik ben al benieuwd hoe ze dat in Brussel gaan regelen.
Na veel gezweet en innerlijk gepieker om het feit dat mijn hartslagwaarden bijna constant de pan uitswingden, was ik blij dat ik rond kilometer 6, toen ik het even wat moeilijker kreeg, een oppeppende supporterskreet in mijn richting hoorde weergalmen. Het was deze man en zijn vrouw. Merci daarvoor, het kwam op de juiste moment.
Uiteindelijk finishte ik, na "het dessert" (=Sint-Kwintensberg), in een aanvaardbare tijd: 50 minuten 37 seconden. Dat maakt me 1008ste in de rangschikking op de, naar het schijnt, meer dan 4000 personen.
Even later, toen ik aan het aanschuiven was voor de gezonde hap kwam Maat S. langs. Zijn trein had vertraging gehad, waardoor hij het einde van de wedstrijd echter op een haar na gemist had. Hij vergezelde me naar huis, ik nam een douche en samen met Doremie gingen we lekkere frietjes eten in De Frietketel en keken we naar een film. "Poolhall junkies" is een film waarvan je echt enorm veel goesting krijgt om te gaan poolen en dat besloot ik dan ook samen met maat S. te doen.

We gingen naar café De Ploeg en na enkele uurtjes poolen (echt verslavend), kwamen we tot de conclusie dat de film onrealistische poolcapaciteiten in je tracht los te weken. Hierop besloten we dan maar naar de Charlatan te gaan om wat te dansen. Toen ze ook daar bijna gingen sluiten, gingen we naar 't Krochtje aan de overkant waar m'n hongergevoel me overhaalde om een spaghetti te bestellen. Man, dat was lekker!
Toen ik na de spaghetti bijna in slaap begon te sukkelen (het was toen al 7:20u vrijdagochtend), ging ik naar huis. De dag erna had mijn lijf wat slaap in te halen en werd ik pas tegen de avond wakker, waarop ik douchte en me vervolgens met Doremie fietsgewijs naar een verjaardagsfeestje van maat J. repte. Daar aangekomen, bleek ik mijn barbecue vergeten, en leende dus de auto van maat J. om die effe te halen. Er was een massa volk en met 3 barbecue's werd het een waar vleesfestijn. Daarna werden enkele kampvuren ontstoken en gingen we zijn hangar binnen waar de perfecte DJ set reeds geïnstalleerd was. Een groot deel van de avond nam ik het deejayen voor mijn rekening omdat er voor de rest moeilijk vrijwilligers te vinden waren. Eens je daar aan de platendraaiers staat, is het nu eenmaal moeilijk om een andere goedgelovigaard te vinden die erin trapt als je vraagt of hij even kan overnemen :)
Het werd een schitterend feestje, waar we alweer afsloten. Tijdens m'n fietstocht naar huis, stopte ik nog even aan 't Geel Kot in de Overpoort om een vettige Bicky Burger naar binnen te werken. Niet dat ik te weinig gegeten had, neenee, ik hoopte daarmee mijn kans op koppijn de dag erna te minimaliseren.
Aan het frietkot hoorde ik onmiddellijk "Ah, Christophe, wat doede gij iere". Het was collega T. die toevallig ook tijdens deze onmenselijk vroege uurtjes (=een uur of 5:00u) rond het frietkot zweefde.
Na de burger fietste ik naar huis en kroop in mijn bedje.

Zaterdag werd ik 3 maal wakker, maar besloot telkens weer in m'n bed te kruipen. Mijn lichaam werd geplaagd door koppijn en aangezien ik overtuigd ben van het feit dat je op zo'n momenten naar je lichaam moet luisteren, was ik geen voorstander om Dafalgan te nemen.
De laatste keer was om 23:30u 's avonds. Ik douchte en repte me naar Le Bal Infernal waar een paar vrienden zich samen met Doremie verzameld hadden. We dronken een pintje, dansten, babbelden. Het was gezellig.
We waren thuis rond een treffelijke 3:15u. Ik had honger en at nog een paar mini-pizzatjes, viel in slaap in de zetel, werd wakker en ging boven slapen.

Vandaag werd ik rond 13:30u wakker, douchte en zorgde dat ik een half uur later paraat stond. Doremies broer, zijn vriendin en de kleine Jago kwamen ons namelijk ophalen om naar Braine-l'Alleud te rijden, net onder Brussel, om een bezoekje te brengen aan Doremies nicht, haar man en hun schatten van kinderen.
Na enkele uurtjes reden we terug naar Gent. Eén ding is duidelijk: kinderen, 't is een constante bezigheid. Eventjes aandacht geven aan kinderen is niet moeilijk maar als je kinderen hebt, is dat geen knop die je zomaar kan afzetten. Het is constant geduld hebben en aandacht geven, zeer zeker ja!

Deze avond deed ik dan waar ik dit berichtje mee begon en het bed in voor alweer een korte nachtrust.