Leven in België is duur

Toen ik me gisterenochtend realiseerde dat het muziekje waarop ik in een droom met m'n liefje aan het dansen was eigenlijk feitelijk in real life aan het spelen was doordat de DVD van L.A. Confidential terug op het "Title menu" gesprongen was, werd ik wakker. Ik deed een shutdown van het onding (=de PC waarop die DVD eindeloos dat muziekje herhaalde). Het zou geen onding geweest zijn, moest ik daardoor geen uur te vroeg ontwaakt zijn. Dit uiteraard te wijten aan m'n tijdelijk ochtendhumeur en overigens geheel terzijde.
Hoe was ik in die situatie beland dat ik die PC moest afleggen?
Aah, mijn brein ontwaakte, korte termijn herinneringen zoefden weer zachtjes door m'n hoofd. De avond ervoor hadden we die DVD voor de elvendertigste keer in gang gestoken. Ik ben er trouwens nog nooit in geslaagd om die film deftig te bekijken doordat mijn aandacht tijdens die film ofwel naar liefje ofwel naar slaapje gaat, jaha.
Ooit he, ooit zal ik L.A. Confidential bekijken en genieten. Momenteel zit die film compleet gefragmenteerd in m'n geheugen gegrift.
Nog een herinnering die terugkwam: de avond ervoor was ik voor liefje na 't werk snel eventjes naar de Schleiper gefietst om een paar platen "Catapak" of zoiets. Zelf niet vreet artistiek zijnde, kende ik dat uiteraard niet. Doordat die dingen zo enorm prijzig zijn, kwamen we tot de veralgemenende constatatie dat het leven in onze regionen eigenlijk echt wel duur is.
Maandag ging ik bijvoorbeeld naar de Lidl. Resultaat: rivierkreeftjes, tomatensaus, 2 soorten smeltkaas, een stuk of 6 pizza's en dit alles voor ongeveer 11 eur. In de Delhaize zou dat me al vlug 30 eur gekost hebben.
En zo kwam het dat ik weer associeerde met een herinnering uit Brazilië.



Op een gegeven moment was ik met m'n reisgenoten van Campo Grande (in Mato Grosso do Sul) over Bonito naar het dorpje Miranda tegen de Pantanal gereden. Bijna allemaal putrijke aardewegen aldaar. Gevolg: een verwrongen wiel en een platte band. Maar wij hadden geluk, jawel. In Miranda passeerden ons enkele bereidwillige mensen die onmiddellijk ons reservewiel er wilden opsteken. Ik moest zelfs m'n handen niet vuil maken. Die Braziliaan zijn handen waren uiteraard wel smerig (zie foto). Mij niet gelaten. Achteraf gezien veel tijd en ergernis uitgespaard dankzij die gasten. Ze waren het blijkbaar gewoon. Wij happy.
De dag erna passeerden we een "Boccharia" ofte bandencentrale. Het was een vervallen kot, langs de (nog steeds) aardeweg, waar een 3-tal ruige kerels ons wantrouwig aankeken. Eén van hen (=de meeste gespierde) had een beschadigd oog door waarschijnlijk ooit eens een wegspringende krik met zijn oogkas op te vangen. We legden het probleem uit. Ze deden een stap vooruit, namen het reservewiel, hielden het in het water om eventueel het gat op te sporen en zetten de bandendruk van alle andere banden gelijk. De ruige man met het beschadigd oog ging ondertussen zijn krot binnen en kwam 30 seconden later weer naar buiten met een gigantische voorhamer. Dat was even schrikken. Nu ja, niks om ons zorgen over te maken. Hij begon als een gek met die voorhamer op het verwrongen wiel te slaan. Toen dat werkje voltooid was, stond er al een andere kerel klaar om de band weer rond het wiel te doen en het ding met zwarte verf te bespuiten zodat het er blinkend en als nieuw uitzag. Kerel 3 nam vervolgens het wiel aan en maakte het vast onder de koffer, waar een reservewiel inderdaad hoort te zijn.
Lichtjes vrezend dat het ons een ferme duit zou kosten, werden we verrast.
"5 Reais por favor". 5 reais! Unk? Zo weinig. U moet weten dat dat overeenkomt met een totaalbedrag van om en bij de 2 EUR.
Het leven in België is duur.