Lars en Bokthor

Net terug van het tweede optreden ooit van Bokthor. Eerlijk gezegd echt wel onder de indruk van dat groepje. Stijn, een maat en tevens één vijfde van de band, speelde en zong sterk samen met de leadzanger Bart die dat op straffe Gothic-achtige-zware-stem wijze deed. Het optreden vond plaats in het JOB, een jeugdhuis aan Oude Bareel (Oostakker aka Uustakker voor de Gentenaars) alwaar ik zelve 10 jaar geleden voor 't laatst geweest was.
Na een nummer of twee was de toon gezet en hadden ze het hele publiek mee.
Kortom: we gaan nog van die gasten horen, wees daar maar zeker van!

Na 't optreden heb ik mij nog tegoed gedaan aan wat pintjes en een Leffe om dan tenslotte samen met Doremie ons voeten in de trappers te slaan en richting Papegaaistraat te fietsen.
We waren daar rechtstreeks van m'n werk naartoe gefietst. 't Was nl. family day op 't werk en 'k heb Doremie daar dus ook eens een rondleiding kunnen geven.
In combinatie met m'n kilometerke zwemmen deze middag was het vandaag dus globaal gezien een sportieve dag, kwestie van de conditie zeker op-en-top te hebben tegen zondag. Jaja, zondag gaat lukken!

De sociale bezigheden van de laatste dagen en de nood om gisteren op een treffelijk uur in m'n nest te kruipen om van m'n vervelende verkoudheid & irritante blessure af te geraken, zorgden ervoor dat ik gisteren geen artikel meer kon schrijven over ons bezoekje van donderdag aan Lars, de pasgeboren zoon van Simon & Wendy.
Meer slaap heeft z'n vruchten afgeworpen: M'n verkoudheid is genezen! :) Nog beter: dit is ook het geval met m'n blessure, alhoewel ik daar nog steeds aandachtig voor moet zijn. De komende 2 dagen zal ik nog veel lastige stretchoefeningen moeten doen.

Lars bezoeken was heel tof. Zo'n klein boeleke van 2 weken vasthouden heeft toch iets heel speciaals. Uiteraard was ik op van de zenuwen en veel te voorzichtig, zoals het een onervaren 'stunteligaard' betaamt, toen ik die kleine in m'n lompe kolenschoppen (=handen) nam. Lars kon het goed vinden met m'n trui. Hij begon er enthousiast op te sjokken, doch nadat m'n trui wat begon te rafelen kwam hij tot de conclusie dat die smaak van die wasverzachter en dat gevoel van die wol toch niet hetzelfde effect als mama's tepel gaf.

Wat ik mij vaak afvraag is het volgende: "Is een man eigenlijk ooit klaar om aan kinderen te beginnen of moet hij echt door herhaling van het onderwerp door de vrouw op termijn daarvan overtuigd worden?"
Ik ben er nog altijd niet uit.
Waar ik soms ook over pieker is: "Kan een kleine een leegte in je leven opvullen?"
Eerlijk gezegd geloof ik daar niet in. Mij lijkt het beter om eerst een oplossing te zoeken indien je met leegte te kampen hebt. (Lees hier wat ik eerder over leegte schreef.)
Ik denk dat, indien je reeds met leegte geplaagd zit, een kindje die leegte zal uitstellen voor een paar jaar maar zonder oplossing komt het gewoon weer terug.

Uiteraard weet ik niet of dit absoluut waar is maar zijn dit gewoon mijn hersenkronkels die me dat vertellen, kwestie van mezelf op het einde van m'n artikel weer volledig te relativeren. Ik ben daar namelijk nen straffen in. Zo is dat.