Herstelperiode

Oef! Net gedaan met den afwas van een paar dagen en tevens de uitgelezen moment om het eens over m'n recente gezondheidstoestand te hebben.
Toen ik deze ochtend welgeteld 15 minuten wakker was, slaakte ik een luide kreet. Niet omdat ik dit wou, neenee, gewoon doordat m'n linkerteen (de kleinste) bleef hangen tegen de muur waarlangs ik passeerde. Man, dat was pijnlijk. Het eerst wat in m'n hoofd omging was "niet gebroken zijn! niet gebroken zijn!". Gelukkig was er niks te zien. Ik deed m'n sok terug aan, sprong in m'n schoenen en ging naar het werk met de auto. Alhoewel ik liever met de fiets zou gaan, leek het me 't beste daar ik nu al bijna een week te kampen heb met een zware verkoudheid. Ze kwam van diep, bleef wat hangen, mij pestend met een vervelende hoest, waarna ze steeg naar de sinussen, mij pestend met vervelende koppijn om tenslotte vandaag de sinussen te verlaten en gewoon over te gaan in een laatste-fase snotvalling.
Vele vertelsels, artikels en dergelijke hebben me laten weten dat rust in zo'n situaties heel belangrijk is en veel beweging de genezing kan tegenhouden of de toestand verergeren. Rusten is dan ook waar ik me vooral mee beziggehouden heb. 't Vervelende is dat m'n blessure aan m'n linkerknie nu ook al een tijdje volledig genezen is en dat ik enorm graag terug zou willen beginnen LOPEN!
Toen ik deze avond, na wat grocery shopping in den Delhaize met Doremie, thuis kwam, durfde ik het aan om nog eens een kijkje te nemen naar die linkerteen. Deze keer minder fraai. Een gedeelte had zich paars gekleurd (=zie smakelijke foto in 't begin). 't Voelt aan als een blauwe plek en voor de rest geen last van bij 't stappen ofzo dus neem ik aan dat het wel zo erg niet zal zijn. 'k Heb er toch wat Percutalgine opgesmeerd en me daarna een bad genomen met wat Tea Tree. Dat laatste was om die verkoudheid vlugger ne schup onder zijn kont te kunnen geven.