Die middag: parabel van de vrouw III

Die middag, alhoewel het in feite nog ochtend was, kwam ik een vrouw tegen. Ze glimlachte. Ik glimlachte terug. We begonnen een gesprek. Ik vertelde over m'n reizen naar het einde van de wereld en over hoe ik daar nooit was aangekomen. Zij deed alsof ze geïnteresseerd was, probeerde haar verveling te verbergen en kwam dichter om te zien of ik wel hygiënisch was.

Het was een zonnige middag in Gavere. In het meest marginale café begon een bejaarde DJ betrekkelijk zalige platen te draaien. Op dat moment deed zich een kentering voor. "De pallieter" werd plots een danscafé, meerbepaald de op dat moment grootste danstempel van de streek. Naast "The O" uiteraard. De vrouw glimlachte, kwam over alsof ze me ook leuk vond en stelde haar vriendin aan me voor.

Uiteraard deed ik haar binnen. Wat wil je? Ze was een taaie boerendochter die goed kon kussen. Ik was vrijgezel. Ik was niet vies van een pintje. Maar totaal onervaren. Ik had niet gezien dat ze een donzige snor had. En een baard. Ik ging volledig op in "Only The Lonely" van Roy Orbinson. Dat was ongetwijfeld de meest foute plaat van die tijd.

We besloten ooit kinderen te hebben. En te trouwen. Maar toen brak het daglicht door de wolken.