10 km Gaston Roelants: het verslag

Zo zag ik ongeveer 50 minuten later uit toen ik mijn missie, de 10 km Gaston Roelants, tot een succesvol einde gebracht had.
Maar nu eerst wat vooraf ging...


Rond 9:10u sprong ik enthousiast, toegegeven heel bizar voor een zondag (beter nog: heel bizar mij kennende), uit m'n bed nadat ik m'n gsm-wekker slechts 2 maal "gesnoozed" (=op "snooze" duwen) had. Weinig tijd verliezend, besloot ik me vlug om te kleden. Ik deed m'n lopersoutfit aan met daaronder een "marcelleke" en een T-shirt om me een beetje te beschermen tegen de koude temperaturen. Onder dat hele gedoe deed ik ook nog m'n sensor van m'n hartslagmeter aan (zie ook dit artikel in verband met de loopoutfit) en niet te vergeten als broek "de tight" en als schoensel "de schoenen" (=hebben eigenlijk geen quotes nodig).
Alhoewel ik veel tijd verloor door constant te denken dat ik iets vergeten was (en dat was telkens ook zo), slaagde ik er toch in om rond 9:35u aan een "ontbijt" (uit den Delhaize) van pasta ("strikskes") met stukjes salaat (="sla"), gedrenkt in de olijfolie te beginnen. Dit om zeker 's middags voldoende energie te hebben zodat ik geen verzuring van de spieren zou krijgen. Daarna heb ik me nog een kwartiertje beziggehouden met het keihard masseren van de bovenbeenspieren om die wat slapper te maken zodat ik problemen met de illiotibiale pees kon minimaliseren/vermijden (=het pijnlijke frictiesyndroom waar ik verleden week last van had).

Soit, tegen 10:15u zat ik goed en wel in den auto en reed ik richting Brussel. Klokslag 11:00u stipt had ik m'n auto geparkeerd op de parking aan het Koning Boudewijnstadion. Vanaf hier staan alle plaatsen waar ik vanaf dan kwam op deze plattegrond:

Terwijl ik een banaan at, liet ik alle spulletjes die ik niet nodig had in de wagen. Vervolgens ging ik met m'n rugzak, gevuld met mijn fototoestel, een mp3-speler, een handdoek, verse kledij en een verse zakdoek, richting Atomium.

Het was een frisse prachtige zonnige dag. Ik maakte in het passeren deze foto:



Aangezien ik de start niet onmiddellijk vond, besloot ik gemakshalve enkele mensen te volgen die er ook uitzagen alsof ze dezelfde missie als mij hadden.
Toen ik samen met hen aan het Atomium kwam en we alledrie doorhadden dat het daar niet was dat we moesten zijn, vroeg ik of ze ook op zoek waren naar de start. Hun antwoord was "ja". Tijdens mijn vergezellende tocht naar de start begonnen ze vooral hun beklag te doen over de slechte organisatie met termen zoals "inschrijvingsgeld innen daar zijn ze goed in". Ik besloot me hiervan niks aan te trekken. Toen we de start gevonden hadden, verliet ik hen en zocht ik de stand waar ik m'n rugzak in bewaring kon geven. Er waren gigantisch veel mensen op die locatie.


Aangezien ik gisteravond nog snel even naar de laatste podcast van Evy Gruyaert geluisterd had (zie ook hier voor oorsprong Vlaanderen Sportland), wist ik dat ik aan de stand van Eén een cadeauke kon oppikken als ik naar daar ging met m'n mp3-speler. Na effe rondkijken vond ik die stand, gewoon een tent met daarop "Eén". Er stonden drie sympathiekelingen. Ik vroeg aan de mens die het dichtst bij mijn huidige positie stond "Kan dat zijn dadde gij iets hebt voor mij als ik u mijnen mp3-speler toon". 't Weet het 't klinkt 'kinky' maar dat is het uiteraard niet.
"Ja, inderdaad, maar ze liggen nu in den auto, wacht 'k zal d'er ene gaan halen". Op dat moment gingen sympathiekelingen één en twee naar den auto en draaide sympathiekelinge drie, die zich op een halve meter van mij bevond, zich om. Het was Evy zelve. Ze keek me recht aan en ik las in haar ogen: "amaai, weer iemand die ik getraind heb met mijn podcasts". Niets was minder waar. Ik vind m'n eigen trainingmethodes nl. beter en aangenamer :)
Op dat moment was sympathiekeling één daar alweer met m'n fluogeel jasachtig ding om in den donker mee te gaan lopen met achteraan de tekst "Getraind door Evy".
Aangezien die dingen binnenkort verplicht zijn om in den auto te hebben, komt dat wel van pas en als ik 's nachts ga lopen kan dat in sommige situaties ook dienen.

Vervolgens gaf ik m'n rugzak af, repte ik me naar de start en begon ik in die omgeving wat op te warmen. Nog voor ik het goed besefte werd het startschot gegeven. Geen chip aan de veters deze keer ('t was met een barcode op m'n borstnummer) dus m'n tijd begon al te lopen vanaf dat schot. Het nadeel is dat ik daardoor ongeveer een halve minuut ofzo verloor alvorens ik kon beginnen lopen doordat ik me eerst door de massa diende te worstelen. Vanaf de startlijn ben ik dan zelf aan de hand van m'n hartslagmeter de tijd beginnen chronometreren.

Een mooi parcours, dat wel, maar zwaar, zwaar, zwaar...
Constant bergop, bergaf, stijl bergop, een scherpe bocht, nog eens stijl bergop, stijl bergaf enz...nee, hier ging ik zeker m'n beste tijd niet lopen.
Daar ging ik dan als een machine die zuurstof gecombineerd met wat ik 's ochtends gegeten had als aandrijvingskracht gebruikte.
De stijle hellingen zorgden ervoor dat ik reeds van redelijk in het begin ferm "in 't rood" begon te gaan met m'n hartslag.
Aan het rond puntje aan het Amerikaans Theater stond een grappige fanfare enkele Belgische volksliederen uit een ver verleden te spelen.
Deze opzwepende tonen moedigden effectief aan wat ook het geval was van elke supporter langs het parcours. Dit echter met het nefaste gevolg dat je dan de neiging hebt om nog zwaarder "in 't rood" te gaan.
De fanfare ben ik achteraf nog tegengekomen in een tent, waar ik dit zinloze filmpje maakte:



Na een kilometer of 4 begon ik weer iets te voelen in m'n linkerknie dus poogde ik m'n voet lichtjes te overproneren om zo verergering te minimaliseren. Ik denk dat ik bij momenten wel eens durf onderproneren (=supineren) en dit is waarschijnlijk de oorzaak van m'n linkerknie miserie.

Aangezien het me wel beviel besloot ik goe doorgeven bij het stijgen en trager lopen om m'n hartslag te doen dalen bij de dalingen als techniek te gebruiken. Dit was verschrikkelijk lastig maar bleek wel een goeie methode, vooral naar 't einde toe, om veel mensen in te halen.

Op 't einde klokte ik af op 57 minuten en een paar seconden, wat niet slecht is voor zo'n parcours voor iemand met mijn conditie. M'n hartslag was globaal gezien enorm hoog gegaan: een gemiddelde van 183 slagen per minuut.

Achteraf ben ik nog eventjes gaan kijken naar de Lotto CrossCup. Enkele sfeerbeelden:

Als afsluiter nog een zinloos loopfilmpje: