Zuiderpoort, achterban en ik blij

Blij dat ik vandaag was. Ge kunt het u niet voorstellen!
Deze morgen had ik, hoe kan het ook anders, alweer een platte band. Ik had die gisterenavond nochtans professioneel geplakt, doch het mocht niet zijn. Aan de Zuid kreeg ik plots weer een heel erg teleurstellend gevoel toen het geraamte van m'n fiets de straatstenen begon aan te raken. Ik stapte af en ging met de voet, de andere voet daarbij betrekkende.
Chance dat ik niet ver meer moest torten! Ik kwam nog net binnen de limiet van veel-te-laat-toekomen op het werk aan.
Rond de middag belde ik m'n vader omdat hij vorige keer dat ik, toen ik nog geen bandplakmateriaal had, een platte tube had de afmetingen van m'n banden had genoteerd. Ik wou namelijk nieuwe buiten- en binnenbanden kopen omdat ik het strontebeu was.
Het is echt wel ne goeie mensch! Hij besloot onmiddellijk om in de namiddag even te passeren aan m'n werk omdat "hij daar toch nog ergens in de buurt moest zijn" en zo maar eventjes tijdelijk zijn fiets in te ruilen voor de mijne en vervolgens de mijne bij nen reparateur binnen te steken. Ik tekende geen bezwaar aan.
Zo gezegd, zo gedaan. Rond een uur of 3 stond hij daar. De transactie verloopte vlekkenloos. Ik was blij.

's Middags zijn we, m'n collega Olivier en ik, op 't werk (aan de Zuiderpoort) letterlijk uit ons dak gegaan of liever: we zijn het dak op gegaan.
Ik wou daar namelijk enkele leuke kiekjes maken zoals je hier bovenaan in dit artikel kan zien.
We namen de lift naar 't negende en daarna de trappen naar 't dak (ongeveer op 't elfde). Achter de deur van 't dak hoorden we stemmen van mensen die daar blijkbaar aan't werken waren aan de airco ofzo en we besloten toen, aangezien we doodsbange mensen zijn, wijselijk de deur te nemen aan de andere kant van het complex.
Bovengekomen, stond een heerlijk panorama en een ijzige kou op 't programma. Ik nam enkele kiekjes.
We liepen naar de andere kant van 't dak. Achteraan heb je een soort kuip. In die kuip nam ik een glimp van enkele techniekers waar. Na een kwartiertje gingen we wijselijk terug naar onze werkplaats op 't zesde.

Rond half 4 had ik een meeting. Resultaat: ik ga de komende 2 weken enorm veel werk hebben. Er moet iets af tegen dan omdat m'n baas dat ding dat nu nog niet af is binnen 2 weken in de US gaat gaan presenteren. Om niet te saai te worden bij de medemens-die-wel-wat-beters-te-doen-heeft heb ik besloten om daar vaag over te blijven.
Waar ik eigenlijk toe wil komen is dat ik dus nog op 't werk zat toen ik om 19u20 een telefoontje kreeg van mijn maat Renaat. Hij vroeg of ik vanavond naar het jeugdhuis Achterban aan de Dampoort wou komen omdat hij daar achter de toog moest staan. Zijn madam wou daar namelijk ook geraken en misschien kon ik haar wel brengen. Mijn pa zijn fiets zag dat blijkbaar niet zitten en Renaat moest de fiets wel begrijpen daar hij bij de auto op dit moment geen kans maakte.

In de Achterban had ik enkele interessante conversaties met mensen die het goed bedoelen: Kristof, een opvoeder, ook wel socio-fysiotherapeut genoemd (nu weet ik dat); Paul, de Paul; Katrien, madam van Renaat; Peter, sympathiekeling; Renaat, sympathiekeling die ik al lang sympathiek weet te zijn; nog enkele sympathieke mensen die ik van toeten nog blazen ken, maar nu toch een beetje.
Wat ik echt tof vind: Katrien gaat binnenkort waarschijnlijk ook bloggen op deze site! :-)
Dat maakt me benieuwd op enthousiaste wijze.