Mja, ondertussen komt alles terug een beetje op z'n pootjes terecht. Op dit eigenste moment ben ik zelfs zo een beetje helemaal verhuisd naar het beluikhuisje (
binnenkort zelfs neige foto's van het dink). Ook de TV staat boven. De
poging die ik samen met C. ondernam was tegen alle verwachtingen in (alhoewel ik optimistisch ingesteld ben) succesvol.
Verder heb ik me beziggehouden met de "grote verhuis", zowel die van mijzelve als die van D.
Is er nog nieuws? Ja, zowel goed als slecht nieuws.
Zoals ik reeds in
dit vorig artikeltje vermeldde, was er wat drama. Het begon enkele weken geleden, op een dinsdag. Er was een feestje aan de gang bij C., een vriendin van M. Daar schudde ik de hand van haar vriendje, een 26-jarige sympathiekeling. Nu ja, niemand had kunnen denken dat ik de zaterdag erop met M. naar die vriendin zou rijden omdat die gast niet meer wakker werd. Een sterk gevoel hebbend dat het echt wel lelijk mis zat en ervan overtuigd dat ik zelf beter niet mee naar binnen kon gaan, tenzij extra hulp echt nodig was, bleef ik in de auto wachten. Na enkele eeuwen (in realiteit slechts 15 minuten) kreeg ik een telefoontje van M. dat het toch ernstig was. Een aangeboren hartafwijking werd hem fataal. 't Doet je toch even slikken hoe snel het allemaal gedaan kan zijn.
Ook bij een collega waar ik af en toe eens een babbeltje doe, zat het tijdens datzelfde weekend niet mee. Zij verloor haar man door een
verschrikkelijk accident. Gecondoleerd.
Soms zou je gaan denken dat die dingen samen komen. Ik niet. Voor mij zijn het ongelukkige toevalligheden in de kabbelende, kolkende beek des levens. Overdreven lyrisch, ik weet het.
Er is ook goed nieuws, jaha: sommigen wisten het misschien al, anderen lezen het nu. Mijn levenswandel werd (nu ook weer niet zo erg) recentelijk verblijd met de heel regelmatige nabijheid van een uiterst zalig liefje :)
Ze deed me trouwens eergisteren een orchideetje cadeau. Neigplezant, da's zeker. Straks gaan we naar de Ikea zien voor een zetel zodat ik binnenkort ook in beluikhuisjesland eens goed kan doorzakken.
Nog meer goed nieuws: de conditie is nog steeds ok, alhoewel ik meer zou moeten trainen daar de 21,1 km op 14 oktober (Brussels Half-Marathon) steeds dichterbij komt.
Verder moet ik dringend eens langs m'n ouders passeren. 't Is alweer veel te lang geleden en door omstandigheden kon ik m'n lieve ma niet meer bedanken omdat ze m'n huisje volledig gekuist heeft en m'n pa heeft zelfs z'n rug naar de knoppen geholpen omdat hij iets te ijverig wou helpen met de verhuis.
Labels: ekkergem, leven, liefje, verhuizen
Dit clipje van Aphex Twin is al altijd één van mijn favorieten geweest. 
