Vorige week zondag liep ik de Antwerp 10 miles. Stevig tochtje en wat het vooral zwaar voor me maakte was het feit dat ik niet vast genoeg geslapen had en veel te weinig getraind had.
Om 13:05u nam ik de trein naar Antwerpen-Centraal. Moest alles volgens planning zijn gegaan dan was ik daar rond 13:50u toegekomen. Dat deed het dus niet.
"Wegens meerdere werken op deze spoorlijn heeft deze trein vertraging. Hiervoor onze excuses" galmde het in de speakers toen ik Antwerpen naderde. Excuses noodgedwongen moeten aanvaarden doet echt balen, maar goed, ik had geen andere keus dan te wachten en naar maat E. te bellen die inmiddels zichzelf ook stond op te vreten in Antwerpen-Centraal. Toen ik uiteindelijk om 14:35u in Antwerpen-Centraal arriveerde, sprong ik van de trein en begon ik tegen een gemiddelde snelheid van 100km/u naar de Meir te spurten. Daar aangekomen, liet maat E. me in een gebouw binnen alwaar ik me nog razender snel dan dat ik gespurt had, begon om te kleden. Het zweet zeikte alvast uit m'n poriën waardoor een degelijke opwarming alvast niet meer nodig bleek. Op dat moment was het 14:50u en realiseerden we ons dat we 10 minuten later aan de start dienden te staan. Eén probleem: die was op linkeroever. Ik duwde snel een banaan in m'n keel en we begonnen richting voetgangerstunnel te lopen. Daar aangekomen lieten we ons van onze meest asociale kant zien door iedereen voorbij te steken op de roltrappen en vervolgens onder de Schelde door te spurten. Toen we aan de andere kant arriveerden, bleek het nog een dikke kilometer verder te zijn voor de start. Bij het naderen van de start weergalmde door de boxen "NOG 1 MINUUT VOOR DE START". We sprongen over de dranghekkens en synchroon met het startschot zette ik m'n hartslagmeter aan. Hartslag 190 bpm (beats per minute) las ik op het display. Nee, dit zou niet m'n beste wedstrijd ooit worden, alhoewel ik deze keer wel ferm opgewarmd was. Na nog geen 15 minuten begon ik al dorst te krijgen. Vervelend dat de eerste bevochtigingspost pas ergens op kilometer 6 gesitueerd was. De Kennedytunnel was zalig om door te lopen. Je voelde de "wave" van geluid letterlijk door je lichaam gaan toen iedereen geleidelijk aan begon te roepen terwijl je die tunnel doorkruiste. Een zalig gevoel, net als een
Mexican wave. Een heel ander verhaal kan ik dan over de Waaslandtunnel vertellen. Die begon ongeveer bij kilometer 13 en eindigde ongeveer 500 meter voor de finish. Daar was het veel stiller. De stilte werd verbroken door het lawaai van de ambulances. Ik heb meerdere mensen zien afgevoerd worden op draagberries met zware uitdrogingsverschijnselen.
Maar toch, ik heb het uiteindelijk nog gehaald. Geen tijd om fier op te zijn, althans voor mij niet, maar al bij al viel m'n 1u40min nog mee voor die 10 miles (16,09 km). Volgende loopafspraak op 12 mei voor de Stadsloop Gent (10 km).
___________________________
Volg hier mijn foodlogs (masterplangewijs)Labels: lopen, running
Net gelezen op het blog van Linn.
