De truc met de appel

Om m'n dagelijkse hoeveelheid gezonde suikers binnen te krijgen, probeer ik elke dag een appel en een banaan te eten.
Deze gewaagde, ik-weet-niet-hoe-moeilijke truc, leek me dan ook aangewezen op een doordeweekse werkdag. O ja, heb ik al verteld dat mijn collega constant filmpjes maakt met zijn gsm?

Merkwaardige dingen

Het tweede Twinrix spuitje werd daarnet bij de dokter in m'n arm geploft. Alhoewel ik niet happig ben op spuitjes en meestal vraag om neer te liggen, deed ik dat deze keer niet. Wijselijk besloot ik toch de andere kant op te kijken, smalltalk te verkopen en gewoon rustig rechtop op de stoel te blijven zitten. Terwijl ik met m'n dokter een gesprekje had over Brazilië, zei hij "voila, 't is al gebeurd". Fwiew, opgelucht, blij dat het gedaan was, zo voelde ik me. Alweer een angst overwonnen.
Hoe meer spuitjes ik krijg, hoe meer ik het gevoel krijg dat het een gewoonte aan't worden is. Zou dat ook zo zijn bij heroïnespuiters? Eigenlijk ben ik niet geïnteresseerd in een antwoord hierop.
Ons gesprek zette zich nog even verder. Blijkbaar was een andere patiënt net terug van Brazilië. 't Was vorige week nl. carnaval in Rio en een goeie 33 graden.

Naast deze spectaculaire gebeurtenis, had ik deze middag na 't zwemmen nog een interessant gesprek met collega O. over het feit dat ik "een nogal variërend persoon" ben. Eigenlijk heeft hij gelijk. Ik schrijf dat dan toe aan het feit dat ik nog steeds bezig ben aan de (vermoedelijk) eindeloze zoektocht naar m'n eigen identiteit.
Dit is wat hij zei:

During the time I've been working here, I've seen you constantly changing hobbies/stumbling from one phase into another. Some of them stayed partially, some of them passed away after a while:

• you started as a painter (toen ik bij ons thuis boven aan't schilderen was)
  
• changed to obsessively putting paper on your walls (toen ik bij ons thuis beneden aan't behangen was; nog steeds fier op de lap van 6,20 meter boven de trap)
  
• when these tasks were finished you started going out a lot and drinking beers but this was due to the fact that you had a knee problem which disabled you to go running (lange tijd met een frictie aan de rechterknie gezeten door 't lopen)
  
• after a while when your knee healed, you started obsessively doing sports like swimming, running, cycling (ja, maar daar gingen 2 maanden intensieve en verschrikkelijk saaie knieversterkende oefeningen aan vooraf)
  
• some months later you suddenly added the hobby of buying and selling stuff like female strings on eBay and here at work (ja, heb ik inderdaad gedaan, knettergek, ik weet het. 'k Ben er zelfs in geslaagd om een minimale winst te maken met de verkoop van eBooks enzo maar 't is de tijd en moeite niet waard om daar mee verder te gaan dus die hobby ging de virtuele prullenmand in)
  
• somewhere in October you decided to throw away your old website by replacing it by a blog and than you've suddenly started doing that Second Life stuff
  
• but now I think you're mainly into blogging
  
• your next phase will be coming soon: you will become a womanizer, a romantic and you will start writing poetry, you will become a real poet (hier kan ik me niet direct in vinden, maar wie weet)
  

Andere merkwaardige dingen van de dag: het nieuwe smakelijke blogitem van maat C., een gepland stand-up comedy bezoekje

La vie en rose

Net als vorige week was het ook deze keer een gigantisch druk weekend, zelfs zo druk dat ik besloten heb om het de komende week iets gestructureerder te houden nl. niet te laat slapen, voldoende sporten en zo van die dingen.

Soit, iets meer over het weekend.
Vrijdag begon dus rond 18u aan m'n bureau (zesde verdieping) op 't werk toen ik besloot naar 't zevende te gaan om samen met een harde kern collega's mee te doen aan de maandelijkse "monthly drink". Toch wil ik eventjes vermelden dat die benaming eigenlijk wel goed gevonden is, hoe komen ze er op? Dit uiteraard geheel terzijde.
De monthly drink was sfeervol maar door de slechte akoestiek van de refter moeilijk om gesprekken aan te knopen. Na een paar pintjes tegen de droge keel, bleek dit probleem van de baan en had ik al gesprekken met een 6-tal mensen aangeknoopt.
Tijdens die monthly drink projecteerden ze foto's van skireis en kwamen ze me vragen hoe ik erin geslaagd was om op elke fotoreeks voor te komen. Antwoord: Ik weet het niet.

Tegen 20u nam ik de fiets naar huis, liep snel naar binnen, maakte Doremie de plannen voor die avond bekend en kwam collega N. me oppikken. Perfecte timing trouwens, alhoewel ik neig had doorgefietst. Rond 20:45u arriveerden we in restaurant Akdeniz aan 't Sluizeken. Met zo'n 15 skiërs waren we. Na 2 uren wachten en door het feit dat de poppemiekes (de tafel achter ons) die trouwens 1 uur later waren binnengekomen reeds volledig bediend waren, was mijn geduld op.
Noot: Ik vroeg aan 1 van de poppemiekes (=in mijn betekenis "lijkend op Barbiepoppekens") tijdens het passeren of zij deel uitmaakten van een delegatie voor miss België waarop ik logischerwijs een vreemde blik, vergezeld van onverstaanbaar gemompel terugkreeg.
Bij het passeren van de ober vroeg ik op dat moment (=na 2 uur) of het nog lang ging duren tegen dat ons eten klaar was omdat bepaalde mensen aan m'n tafel begonnen te vergaan van de honger. Hij zei "Neenee", waarop ik "Dat heb je daarnet ook al gezegd, de mensen krijgen hier honger zunne!", waarop hij "Ok, nog 5 minuutjes". De man hield z'n woord en stond daar na exact 5 minuten daadwerkelijk met eten voor gans ons tafel.
De voormalige CTO van het bedrijf waar ik werk zei "Christophe, vraag ne keer aan die stoere gasten die bij die meiskes achter u zitten of zij hun pooiers zijn" waarop ik "Gij niet zunne, tenzij ge kunt vertellen hoeveel het kost om zo van die capsules over mijn tanden te laten steken". Misschien wat vergezocht, maar de meerderheid had mijn flauwe lol door, of lachte gewoon mee.
't Was wel lekker die "Çöp Sis", beetje gelijk dit maar dan niet in Kebab-vorm.

Na het eten repte ik me naar de Bal Infernal waar ik afgesproken had met maat C., die trouwens onlangs een heel interessant blog startte. Na een pintje, wat er achteraf gezien blijkbaar twee waren, besloten we samen met z'n vriendin richting Zomergem te rijden op zoek naar een Goa feestje. Ik wist dat ik er ooit zou geraken en dat lukte ook, dit echter niet zonder de nodige obstakels. Onderweg werden we op de N9 tegengehouden, C. draaide z'n raampje open. "Alcoholcontrole, wilt u even het voertuig uitschakelen meneer." Na enkele spannende momenten blaasde C. "Safe" en vroeg of hij nu zo'n BOB-sleutelhanger kreeg. "Dan moede tijdens de feestdagen rond Kerst nog es terugkomen meniere."



Na wat zoekwerk in the-middle-of-nowhere tussen de velden, enkele telefoontjes en wat rustig "waar zijn we?"-gedoe kwamen we op ons locatie "'t Oudliefken" aan de Stoktevijver te Zomergem toe. Achteraf bekeken was ik daar 5 jaar geleden reeds geweest (maar 'k had het niet door) bij het afscheidsfeestje van Fenna (nicht van Doremie) & Hannes (Fennas man). Ondertussen hebben die mensen al een heus gezinnetje en zijn ze blijkbaar ook aan't bloggen geslagen.
Maar goed, we wijken af. Het Goa-feestje was neig plezant en dan vanuit mijn standpunt omwille van de vredige sfeer, het geheimzinnige, de blacklights, de fluokleurtjes, de mensen met hun vettige dreads en de simpele dansstijl.
De muziek op zich is wel eens leuk omdat het bij de sfeer past maar niet zo direct "my cup of tea". Maat C. schreef over Goa een iets gedetailleerder verslag dat plezant is om te lezen.
Tegen 5u reden we terug naar Gent. Vijf mensen vroegen of ze mee mochten rijden en vriendin U. die Bob speelde, besloot dat twee van hen nog net binnen het toelaatbare lag. Onderweg naar Gent heb ik die twee dan met de meest interessante existentiële praat zitten vervelen. Zij hadden er duidelijk niet veel zin in, alhoewel er na een tijdje wel reactie werd losgeweekt, maar ikke wel, hihi :)



Zaterdagavond ging ik met teerbeminde Do naar de Sphinx "La Môme", ook wel "La vie en rose" genoemd, bekijken. Deze film verhaalt de levenswandel van Edith Piaf, één der meest onsterfelijke Franse zangeressen ooit. Mooi vertolkt, aangrijpend gebracht maar om meer te weten, moet je hem zelf gaan zien. Echt wel de moeite.
Na de film dronken we iets in het Sphinx-café met maat C. en maat S. en vanaf sluitingstijd gingen we dan vergezeld van maat S. naar de Charlatan.

In de Charlatan verzeilde ik in gesprek met een zekere Raf over politieke toestanden en over de vakbond enzo. Niet te verwonderen, zijn vriendin werkt voor het ABVV, alwaar Do haar ooit in een ver verleden vergezelde als toenmalig collega. Daarnaast is er ook nog het feit dat die kerel op het kabinet van minister Freya Van den Bossche werkt maar dit uiteraard alweer geheel terzijde.
Achteraf had ik ook een filosofisch gesprek met Doremies ex-collega.

Na wat gedans achteraan in de "Jos" ging ik met maat S. naar 't Krochtje waar ik een heerlijk paprikasoepje verorberde. Daarna besloten we nog eventjes een bezoekje te brengen aan de "Roode Piano" waar het op dat uur (Het was reeds 7:30u) vollen bak ambiance was. Dat café sluit namelijk pas tegen het middaguur en je komt er de meest normale "moedere" tot de gekste hofnar tegen.
Een naar schatting 50-jarige vrouw die daar met haar man was, riep toen mijn pad het hare kruiste "Moeder is op stap!", gevolgd door uitbundig gelach. Ook ik vond dat enorm grappig, je moest het gezien hebben. 't Zag er zo verschrikkelijk fout uit.

Zondag stond ik, na slechts een paar uurtjes slaap op, en stond de verhuis van een kast van bij Doremies mama naar Doremies meme en vice versa op het programma. "Goed om de bloedcirculatie te stimuleren" dacht ik dan, en ik had gelijk.
's Avonds begon ik uiteindelijk de vermoeidheid toch echt wel te voelen en voor ik 't wist stond de nieuwe werkweek voor de deur.

Dit...

...spelletje maakte me daarnet vrolijk.



Serieus, die "Quest for the Holy Grail" is 't proberen waard :)

Onchristophe

Soms heb ik het gevoel dat ik zodanig veel dingen doe die zo "on-mij" zijn waardoor ze na verloop van tijd "mij" gaan definiëren waardoor de stelling dat ze "on-mij" zijn niet meer geldt.

Hebben jullie dat ook?

PS: "Inderdaad, een mens verandert." is geen goeie comment.

Do Re Mi

Het alombekende steeds wederkerende feit dat ik trachtte uit te leggen aan een kerel dat mijn vriendin effectief "Doremie" heet, stak gisteren weer de kop op. Even later ging het dan over muziek en Nirvana enzo en om een lang verhaal kort te maken: de twee hebben weldegelijk een verband.
"Do Re Mi" is hoogstwaarschijnlijk het laatste nummer ooit geschreven door Kurt Cobain vooraleer hij in april 1994 stierf. Deze akoestische demo-versie nam hij eveneens rond die periode op. Het is te vinden op het album "With the Lights Out" dat pas in 2004 werd uitgebracht door de overige Nirvana-leden en dat was tevens de allereerste keer dat dit nummer door het publiek aanhoord werd. Het werd nooit live gebracht noch in een studio opgenomen maar er zijn waarschijnlijk nog andere home-recorded versies.
Volgens z'n weduwe Courtney Love was de originele titel van het nummer "Dough, Ray, and Me".
Wat ik heel merkwaardig vind is dat het begin van deze prachtsong ietwat onnozel klinkt maar dan overgaat in een aanhoudende waterval van emoties. Dat kon de Kurt wel, emotie omzetten in klank.



Ook de tekst is prachtig. Je kan 'm hier lezen.

Fysieke conditie

Zopas genoten van een heerlijke douche nadat ik 8,8 km gelopen had.
Het bleek trouwens een leuk parcours te zijn. M'n loopje vertrok aan de Rozemarijnbrug, ging bijna volledig de Coupure rond, zette zich voort via Lindenlei, Ajuinlei, richting Graslei, Drapstraat, Oude Houtlei, Iepensteeg, Coupure om tenslotte te eindigen met nog een rondje Coupure en dit alles op ongeveer 49 minuten met gemiddelde hartslag 166 en maximum hartslag 176.
De laatste tijd probeer ik m'n afstanden wat te beperken daar ik nog steeds voorzichtig wil omspringen met de knietjes om op die manier blessures zoals in december te vermijden.



Op het schema zie je m'n OwnIndex (ofwel VO₂max), dit is een getalletje dat m'n conditie aangeeft, meerbepaald de hoeveelheid zuurstof die ik tijdens maximale inspanning kan benutten en dit t.o.v. de gelopen afstand (in 't groen).
Hoe hoger het getalletje, hoe beter de zuurstofvoorziening naar de spieren is en hoe lager het energieverbruik is. Momenteel stagneert m'n OwnIndex op 60.

Geeft Brico eigenlijk om haar klanten?

Deze middag 1 km gezwommen in 't Strop (=flink). Kwestie van deze namiddag een beetje fris te zijn om mijn Excel sheet verder af te werken. Na 't werk ga ik eens een kijkje nemen bij Doe Het Zelf Van de Walle of bij de Hubo. 't Is geleden van dan dat ik daar nog geweest ben.
Zaterdag ging ik nl. een vochtopslorper halen, zo ene gelijk bovenaan dit artikel afgebeeld staat. Aangezien we die middag in de Aldi moesten zijn voor de grote inkopen, besloot ik mij te concentreren op de zoektocht naar de vochtopslorper in de Brico ernaast (aan de Blaisantvest).
De reden van deze aankoop is het wakke gevoel in onze slaapkamer en dit als gevolg van de twee vochtige schimmelplekken die onze muren daar ontsieren.
Achteraf bleek dat ding dan compleet naar de knoppen te zijn; de bak die het water moest opvangen was doorgescheurd.
Gisteren reed ik dan onder de middag terug naar de Brico om het pokkeding terug te dragen. Antwoord van de winkelbediende: "Oei, goh, 'k weet niet wat ik moet doen, Henkel verpakt dat altijd goed, o, en kijk, er ontbreekt hier precies een stukje dus kan het niet tijdens het verpakken zelf misgelopen zijn. Ik ga naar Henkel bellen en rond 16:00u weet ik meer, meniere". Hierdoor keihard gehekeld zei ik: "Ik moet wel werken he". Op dat moment had de winkelbediende zich omgedraaid op een manier waaruit duidelijk bleek dat hij het niet op prijs stelde dat ik een kapot object kwam terugbrengen. Daarop riep ik: "TOT HOE LAAT ZIJDE GIJ OPEN!" waarop de pipo verschoot en dit beantwoordde met een droge "18:30u". "Ok, om 18:00u sta ik hier."
Achteraf bedacht ik dat hij naar Henkel zou bellen voor een toestel dat helemaal niet van die firma was. Dat draagde vermoedelijk ook bij tot z'n op dat moment toegepaste afscheepkunst.
Rond 16:30u besloot ik, terwijl ik druk aan 't werk was, toch eventjes te polsen en belde ik naar die Brico. Ik kreeg onmiddellijk de pipo aan de lijn.
"Meneer, ik vroeg me af of u ondertussen reeds Henkel heeft kunnen bereiken i.v.m. die vochtopslorper"
Als antwoord kreeg ik daar een geïrriteerde "Ah, godverdomme, ze gingen terugbellen maar hebben da nog nie gedaan. Geef ne keer uwen telefoonnummer, ik ga u binnen 2 minuten terugbellen."
Twee minuten werden een half uur en ik besloot toch eens ambetant te gaan doen aan telefoon dus belde ik opnieuw naar Brico met een vriendelijk geïrriteerde "U ging mij terugbellen?".
Toen kreeg ik een "Ah, ja, 'k heb ze niet kunnen bereiken.", gevolg door een compleet-in-elkaar-gezakt-zelfvertrouwen-klinkende "'k Zal het u dan maar terugbetalen." waarop ik zei "'t Is 't enige dat ik moest weten."
Om 18:00u stipt stond ik aan z'n kassa en betaalde hij, zonder me aan te kijken, het onmenselijke bedrag van 12,30 EUR terug.

Mij zien ze daar alleszins niet meer terug. 't Was duidelijk dat die kerel alle middelen trachtte aan te wenden om mij het dink niet terug te moeten betalen.

Voor doe-het-zelf gerief ga ik vanaf nu naar Van de Walle of de Hubo, nè!

Na het werk ben ik bij de Hubo langsgeweest om tenslotte dit geval in de slaapkamer te plaatsen:

Ex-drummer clipjes

Zoals ik reeds vertelde ging ik zaterdag met Do en haar mama naar de verfilming van het gelijknamige boek van Herman Brusselmans kijken.
Hier enkele YouTube clipjes. Kwestie van wat teasers te verspreiden zodat jullie ook allemaal gaan kijken:

Gentblogt feestte en Tjoff deed mee

Eergisteren had ik door overdag te fietsen (8 km), zwemmen (1 km) en lopen (3 km) voldoende energie opgebouwd om zaterdagochtend om 8:00u thuis te komen.

Het verhaal:

• Tegen 22u ging ik met Do naar 't Café & compagnie op de Gasmeterlaan waar we dan na een half uurtje stappen arriveerden


• Gentblogt was daar neig aan't feesten en na wat acclimatisering besloot ik een beetje tegen de mensen te zeveren/interessante praat verkopen om op die manier het sociaal contact aan te zwengelen


• Die taktiek bleek te werken en ik verzeilde in interessante zever & plezante gesprekken met o.a. Smetty, Jeronimo, Ilse, Bruno, Steve (Coolville), Huug, Lien, Els, Hans, de naar baby ruikende Joke, Sandra


• Buiten was het café voorzien van een tuin met een gezellig haardvuur waar ik zo nu en dan eens nen nieuwen blok hout op smeet. Bij m'n tweede buiten-bezoek had ik een interessant gesprek met Steve, cartoonist en Huug, Gentenaar. Ik weet niet meer exact waarover het ging maar het was heel interessant. (Niet waar hoor, 'k weet het wel nog maar 't valt niet in een aantal zinnen te vatten.)


• Rond 1:00u gingen een paar vrienden, alsook Do naar huis en besloot ik nog effe te blijven plakken. Niet te lang had ik me voorgenomen.


• Plots was het 4:00u en werd ik samen met de andere overblijvers buitengekuist.


• We besloten allen naar Le Bal Infernal in de Kammerstraat te gaan. Merci Sandra voor 't vervoer.
  Alhoewel ik daar niet lang ging blijven, ben ik toch gebleven tot het spellement dicht ging en dit door verzeild te geraken in interessante onnozelheid (=gesprekken) met het personeel van die keet


• Tenslotte nog in 't Krochtje beland waar den Bolero van Ravel net aan het spelen was (om 6:45u starten ze die op en kan je nog bestellen zolang het nummer speelt)


• Zaterdag deed opstaan pijn. We moesten nl. 's middags naar den Aldi voor de grote aankopen (melk, fruitsap, water, ...)
  
• In de late namiddag stond dan een filmpje op 't programma. Dat het niet zomaar een filmpje zou worden wist ik al van tevoren aangezien "Ex-drummer" gebaseerd is op het gelijknamige boek van Herman Brusselmans. 't Was een heel erg alternatieve film waarin de artistieke vrijheid en de ultaviolence een loopje nam met de werkelijkheid en ik denk niet dat het makkelijk zal worden voor andere filmmakers om dit jaar nog betere films te maken. Dit is ongetwijfeld de beste film die ik dit jaar voorgeschoteld zal krijgen.


• 's Avonds stond dan een spelleke snooker (bij de Claude in Ekkergem) op het programma, gevolgd door een cafébezoekje aan De Ploeg.
  
• Nog steeds neigmoe zijnde (ik), maakten we (Do en ik) het niet te laat (een uur of 2:00u) en onderweg naar huis nam ik nog een pitatje mee uit den Isparta aan de Vooruit (Yummie!!!). Terwijl ik die naar binnenwerkte, kwam ik onderweg een oude bekende tegen die me destijds snottebel noemde (toen ik een jaar of 6 was). Dat vertelde ik althans aan Do, vandaar dat dat vanaf nu m'n koosnaampje is als Do alweer ik-weet-niet-hoe-neig zot van mij begint te worden.


• Thuisgekomen, typte ik aan dit artikel maar moest na een zinneke of twee de strijd staken daar ik zombiegewijs achter m'n bureau in elkaar aan't zakken was.


• Vandaag gingen we dan tenslotte bij een vriendin in St-Amandsberg eten. De ideale gelegenheid om daar samen met 't fietske heen te gaan. (Bleek achteraf gezien 't handigste aangezien de Forelstraat onderbroken ligt, jaja, 't was dienen côté)

Leerstoel Jos Willems

Een docent Communicatiemanagement van de Arteveldehogeschool, trouwens een regelmatige bezoeker van dit blog, vroeg me om reclame te maken voor onderstaand evenement. Aangezien ik zelf ook ferme interesse vertoon voor het onderwerp vond ik het opportuun om op de vraag in te gaan, vandaar...

Hoe revolutionair zijn sociale media?
Gevolgen en uitdagingen voor wie werkt in pr, journalistiek en marketing
15, 16 en 17 maart 2007 / in het ICC en de Arteveldehogeschool Gent

Sociale media: de klassieke media staan er bol van. Weblogs, podcasts, wiki's, online gemeenschappen, foto- en videosites, YouTube en MySpace, … Ze hebben de afgelopen jaren meer dan hun intrede gedaan. Als communicatieprofessional kun je dan ook maar beter weten waar het met die sociale media naartoe gaat.

Ontdek het op 15, 16 en 17 maart tijdens de Leerstoel Jos Willems

Drie dagen lang heb je de kans om je kennis en inzichten bij te spijkeren rond het thema ‘sociale media’. Boeiende presentaties, inspirerende cases en praktische workshops zorgen ervoor dat je echt weet waar het over gaat. Op donderdag 15 maart krijg je een Nederlandstalig programma voorgeschoteld, met in de voormiddag Tom De Bruyne, Luc Van Braekel, Clo Willaerts en (pdw). Ook na de lunch passeren nog heel wat experts de revue.

Exclusief: bekendmaking van de EuroBlog Survey

Op vrijdag 16 en zaterdagvoormiddag 17 maart is de Leerstoel Jos Willems het kader voor de EuroBlog 2007 Conferentie van de European PR Education and Research Association (Euprera). Deze Engelstalige conferentie brengt je een hele rist onderzoekers en professionals uit heel Europa.
Op het programma staat onder meer de exclusieve bekendmaking van de EuroBlog Survey die de voorbije maanden heeft gepeild naar impact van sociale media op de communicatiepraktijk van bedrijven en organisaties. Bovendien staat ook al de hoofdspreker van vrijdag 16 maart vast: Neville Hobson, blogger, podcast-goeroe en mede-oprichter van crayon.

Schrijf je vandaag nog in

Het aantal plaatsen voor de Leerstoel Jos Willems is niet onbeperkt. Snel inschrijven is dus de boodschap. Dat kan heel eenvoudig online. Surf gewoon vandaag nog naar

www.leerstoeljoswillems.be

en ga naar de pagina ‘Inschrijven’. Op de site vind je ook meer details over het programma, de locaties, de toegangsprijzen enzovoort. De site is, het thema van de leerstoel indachtig, trouwens ook een wiki. Dat heeft een reden: we zijn nieuwsgierig naar welke inhoud jij, als (potentiële) deelnemer aan deze leerstoel, kunt toevoegen. Ga er dus vandaag nog een kijkje nemen en schrijf je meteen ook in…

De keynote sprekers

Tom De Bruyne
Senior Strategic Planner bij i-merge
www.i-wisdom.typepad.com

Clo Willaerts
Marketing en Communicatie Manager Skynet
www.bnox.be

Luc Van Braekel
Ondernemer en wereldbekend blogger
www.lvb.net

(pdw)
(Ex-)journalist, programmamaker en vooral zichzelf
pdw.blogspot.com

Neville Hobson
Blogger, podcast-goeroe en mede-oprichter van crayon, het eerste virtuele communicatiebureau
www.nevillehobson.com


About Jos Willems

Jos Willems stampte halfweg de jaren ’60 het Instituut voor Hogere Niet-Universitaire Studies (IHNUS) uit de grond dat bijna veertig jaar later de basis zou vormen voor o.a. de opleidingen Communicatiemanagement en Journalistiek van de Arteveldehogeschool. Jos Willems lag ook mee aan de basis van Euprera, van CERP Education en van CERP Education & Research.

Sponsors en partners

Valentijn

Als aanvulling op de sportieve fase waarin ik me terug begaf, fietste ik op deze druilerige Valentijnsdag een groot stuk van Gent af. Deze ochtend was dat dan naar het werk, deze middag naar de post, naar huis, naar de Veldstraat om een Valentijnscadeauke te kopen, naar 't werk om tenslotte deze avond terug naar huis te fietsen.
Doremie had reeds lang op voorhand en net zoals vorig jaar gereserveerd bij de Coeur d'Artichaut. Bij het binnenkomen moffelde ik m'n cadeautje onder tafel zodat ze 't nog niet zou zien. Die opzet slaagde waardoor de verrassing des te groter was. Ze had me deze morgen immers ook verrast met een cadeautje: een grappige aftrekker (om fleskes mee te openen).
Haar cadeautje bestond uit 3 CD's die ik deze middag op goed geluk uit de Free Record Shop plukte: Kraftwerk, verzamelcd Electro Wave, verzamelcd New Wave.
Do was content, ik was content en samen hadden we nen toffen Valentijn.

Mijn gigantisch drukke dag

De dag begon met wakkerworden op de fiets. 's Morgens heb ik blijkbaar nogal tere oogskens want telkens ik ongeveer ter hoogte van de Veldstraat via de Volderstraat richting Zuid rijd, heb ik last van traantjes. Daar dit hoogstwaarschijnlijk niet van de emotie is, is het vermoeden dat m'n traanklieren 's morgens wel wakker zijn zeker niet ongegrond. Gelukkig vermengt zich dat dan met mijn zweterige kop waarmee ik dan 20 minuutjes later mee aan mijn bureau arriveer.
Na een phone conference en wat andere dinges brak de middag aan waarop ik opnieuw de fiets nam. Deze keer ging de tocht richting zwembad Strop en deed ik 1 kilometerke (40 lengtes) schoolslag op zo'n dikke 20 minuten om vervolgens terug naar 't werk te fietsen en onderweg een lekker broodje (sorry voor de lezers die nu honger zullen krijgen) fricandon met mosterd mee te pikken en tenslotte weer aan de slag te gaan.
Tegen 19u ging ik weer naar huis en werd samen met de fietser die op dat moment naast me reed geconfronteerd met een ergerlijke automobilist die helemaal gek werd daar hij nog nooit nagedacht had over het feit dat ook fietsers mogen oversteken als het licht voor hen op groen staat. Hierbij laat ik uiteraard in het midden dat het om een omhooggevallen gekostumeerde dikke nek in een vette Jaguar met lederen zetels ging.

Kleine schets van de situatie:


Alhoewel ik enorm veel zin had om gebruik te maken van de middelvinger kwam er bij mij enkel een grappige "rare mens" uit toen de fietser naast me naar me keek op een manier van "waar gaat dat toch naar toe met de mensen".

Thuisgekomen ging ik bij den Turk ne lekkere pita halen die tot m'n grote spijt niet warm genoeg was. Toch heb ik m'n best gedaan om 'm smakelijk op te eten.
Deze avond stond een afwas van een hele week op het programma en aangezien Doremie telkens als een bekwame teerbeminde den afwas en den strijk doet, besloot ik me toegewijd aan deze taak te kwijten.
Met de nodige afleiding was dat op de koop toe nog zo erg niet. De afleiding werd verzorgd door stevige muziek van onderstaande keihumoristische jongens. (Trouwens één van hun tofste clipjes vol humor doch met een achterliggend droevig verhaal. Het nummer gaat nl. over de Armeense genocide)

Na twee uurtjes afwas besloot ik dan uiteindelijk even in Second Life te gaan speuren en na ongeveer een half uurtje vond ik een koper om m'n stukje land aan te verkopen voor dezelfde prijs als waarvoor ik het aanvankelijk kocht. De reden hiervoor is dat het in niet zo'n interessant gebied ligt en vooral omdat ik (voorlopig) genen tijd heb om daarmee bezig te zijn.

Een weekendje lopen, flipperen en toneel

Dat weekends soms druk kunnen zijn, heb ik al eerder meegemaakt maar deze keer was 't toch wel weer sterk.
Een samenvatting:

• Vrijdag: Tjoff slaagt erin D. te overtuigen om met hem een rondje Watersportbaan te doen aan een matig tempo. Resultaat: 5 km op 32 minuutjes
  D. en Tjoff gaan daarna het bier van de maand (Tripel Karmeliet) proeven in de St-Hubert en komen daar onderstaande oude bekende tegen
  


• Zaterdag: Do en Tjoff rijden met T. naar Halle-Zoersel (tegen het verre Antwerpen) om daar het huis van K. en haar flipperkastenhobbyist te gaan bewonderen. Veel geflipperd, plezant.


• Zondag: Nog een rondje Watersportbaan gedaan + een stukje meer = 6 km op iets van een 35 minuutjes. Daarna met Do naar Krombeke (tegen Poperinge) gereden om daar toneelstukje "Glazen bol en koffieprut" mee te pikken in 't plat Westvlaams. Vervolgens een avondwandelingetje (rond 21:30u) op het compleet verlaten strand van De Panne gemaakt.


• Maandagochtend: Tjoff neemt zijn fietske naar 't werk en denkt van zichzelf dat hij flink is.
  

... en dat alles zonder problemen en zonder tekort aan energie.

Allé Groooooo

Net terug van Drongen, sportcomplex Keiskant, een sportzaal waar het binnenregent. Vroeger ben ik daar al es geweest om te gaan tafeltennissen toen ik destijds jeugdcompetitief was op vlak van pingpong. Deze keer was het met volgende missie: supporteren voor het vrouwenbasketbal, meerbepaald "Allgro Houtem". Deze keer verloren ze echter maar ik ben er van overtuigd dat ze toch wel hun best gedaan hebben. Om de slechte afloop te betreuren nuttigde ik, samen met m'n medesupporters een paar pintjes om op die manier de nederlaag mentaal te overwinnen. Vermoedelijk had het inlevingsvermogen van de coach net niet het tandje kunnen bijsteken dat het team nodig had om het gewenste resultaat neer te poten.
Over tandjes gesproken, m'n wijsheidstand doet ondertussen geen pijn meer. Toch heb ik spijt dat ik deze morgen de confrontatie met de sneeuw niet aandurfde waardoor ik in tegenstelling tot wat ik gisteren zei m'n fiets liet staan en gemakshalve de auto als favoriete voertuig verkoos om mijn verplaatsing naar het werk in te zetten. Foei Christophe! Morgen beter.

Shine

Daarjuist deze prachtige film gezien over het leven van een geniale maar redelijk geflipte pianist.
Verder vandaag 1 km schoolslag gezwommen en daardoor echt wel weer energetisch geworden. 'k Was zelfs nog van plan om deze avond te gaan lopen maar dat is er niet meer van gekomen. 't Vergt enorm veel discipline om je na zo'n film uit de zetel te verwijderen en aan te manen om te gaan lopen. Een paar maanden geleden had ik die discipline nog maar eens ik weer wat meer op gang ben zal dat wel terugkomen. Een tekort aan zonlicht in deze duistere tijden speelt natuurlijk ook een rol. Ik kijk al uit naar die dagen waar het tot 22u klaar is.
En nu m'n nest in en morgen weer de fiets op naar 't werk.

e=mc²

Enkel nog worstelend met een hoestje denk ik dat enkele sportieve pogingen morgen zeker en vast het proberen waard zijn. Morgenvroeg dus zonder pardon de fiets op. Naast het feit dat ik nu wel al een paar dagen worstel met pijn van die laatste wijsheidstand die er maar niet helemaal wil doorkomen, voel ik dat de energie stilletjes aan weer door mijn lijf begint te vloeien.
Een bewonderenswaardige kerel die de laatste tijd weer vaak opgerakeld wordt en onder andere perfect kon uitleggen wat energie is, was zonder twijfel deze man: Albert Einstein.





Ik blijf ongetwijfeld forever fan!

Jago

Gisteren op bezoek geweest bij het recentelijk geboren zoontje van m'n teerbeminde haar broer en zijn vriendin (uiteraard).
Schoon kindje, die Jago. Mama en papa hebben hun best gedaan.
Doordat ikzelf nog niet 100% clean ben van alle ziektekiempjes besloot ik me wat afzijdig te houden. Een aanpak die hoogstwaarschijnlijk zeer geapprecieerd werd. Het werd een gezellige zondagnamiddag family gathering waar we toch enkele leuke kiekjes konden nemen.

Mama Jago legde uit dat we naar huis gingen.	Dat zinde Jago niet.

Voor meer Jago, kan je hier terecht.

Ziek

Mij niet al te best voelend deze week werd er donderdagmiddag nog een schepje bovenop gedaan toen ik m'n vaccinatie tegen Gele koorts kreeg in 't UZ Gent.
Die donderdagnamiddag was hel. Niesaanvallen volgden de hoestaanvallen op. Thuisgekomen besloot ik onmiddellijk m'n nest in te duiken, met een kleine onderbreking om de lekkere maaltijd die Doremie geprepareerd had te verorberen. Toen ik me vrijdagochtend nog steeds niet beter voelde, besloot ik 't werk te informeren van het feit dat ik niet in staat was om m'n taak te vervullen. Een uurtje geleden werd ik nogmaals wakker in hetzelfde bed. Ondertussen zijn we al zaterdag en ik voel me iets beter. Straks met Doremie naar Dreamland een cadeautje halen voor Jago, de pasgeboren zoon van haar broer en daarna terug het bedde in.