Pier

Pier liep regelmatig bij Pol langs. Ze waren buren. Daarnaast was er ook een stevige vriendschapsband ontstaan. Pols mama was expert in bananenmilkshake maken. "Echt iets voor fijnproevers" dacht Pier, niet beseffende dat zijn wereld nog maar vrij beperkt was.

Pol speelde graag gezelschapsspelletjes. "Yahtzee", "Monopoly" en "Scrabble" vielen binnen zijn favorieten. Vandaag koos hij echter "Shadowrun".

Nog voor Pier wist wat het allemaal inhield, zag hij het al volledig zitten. Geen spelregels nodig voor Pier, nee, hij zou het wel al doende leren. Om het rollenspel mogelijk te maken nodigde Pol ook nog Pieter-Jan, Jean-Paul en Giuseppe uit.

Giuseppe uitnodigen was een interessante zet. Hij was namelijk een echte weirdo met een IQ dat regelmatig de pan uit swingde. Geniaal, maar knettergek. En iedereen wist het.

Pieter-Jan praatte constant tegen zijn denkbeeldige vriend Edwardje. Verder was er op Pieter-Jan niks vreemds aan te merken.

Jean-Paul droeg altijd een masker. Meestal gemaakt uit latex of leder. Zijn hanenkam zorgde voor een ademgleuf in dat gevaarte en er was ook nog een gat waar hij regelmatig door at of mompelde. Verder ook niks vreemds aan te merken op Jean-Paul.
O ja, toch, hij droeg schoenen met stalen tippen. Dat was vreemd omdat hij boekhouder was.

Het is nog een gezellige namiddag geworden daar in de buurt. Behalve toen Pier de regels iets te ver boog en het huis van Pol in de as legde. Het moet rond die tijd geweest zijn dat Pol verhuisde. Sindsdien speelden ze nooit meer "Shadowrun", dronk Pier aarbeienmilkshake en verloren ze elkaar uit het oog.

Dodende mij zachte kus

Je bevochtigt je lippen met de mijne. Ze vormen een natuurlijke symbiose.
De tijd lijkt stil te staan. De klok tikt sneller wanneer ze elkaar lossen.
Ik grijp in, kom dichter en herhaal de actie.

Je slaakt een zachte zucht en ik voel dat je leeft. M'n hart klopt sneller en de tijd tikt weg.
Je grijpt in, neemt me vast en ontdekt voor 't eerst dat je natuurlijke toestand die kus omvat.

We weten wat is. We weten niet wat komen zal. Behalve jouw zachte kus. Er zijn nog zekerheden.

Die nacht: parabel van de vrouw II

Die nacht, alhoewel het in feite nog dag was, kwam ik een vrouw tegen. Ze glimlachte. Ik glimlachte terug. We begonnen een gesprek. Ik vertelde over m'n reizen naar het einde van de wereld en over hoe ik daar nooit was aangekomen. Zij deed alsof ze geïnteresseerd was, probeerde haar verveling te verbergen en kwam dichter om te zien of ik wel hygiënisch was.

Na een kwartier praten zakte ik door de grond van schaamte. Het was een leemgrond en ik was verbaasd toen ze in het Duits tegen mij begon te kakelen. Ik begreep er geen snars van. Ze vertelde dat ze weldra zou trouwen. Dat bleek daar de gewoonte te zijn in Oostenrijk.

In de Wibra kwam ik Jean-Marie Pfaff tegen. Hij was wat verlegen. Uiteindelijk kwam hij toch een handtekening vragen. We werden vrienden en hij leerde me perfect Duits spreken.

In Oostenrijk dacht ik daar plots aan. Een poort in mijn brein werd geopend en ik riep: "Vollen sie mit mir eine Tanze placieren. Iest es gutt für dich das ich deine schoene laajf über den tanzflühr schleure?". Ze bloosde en stemde er aarzelend mee in.

We begonnen te dansen. Onmiddellijk na de dans gaf ze haar verlovingsring terug aan haar marginale vriend. Hij vreesde haar te verliezen. Om indruk te maken begon hij uit volle borst "Anton Aus Tirol" te schellen. "Simpele duif" dacht ik.
Dat vond zij echter niet. Daar in de streek was dat nummer ferm gegeerd.

Ze nam haar verlovingsring terug. Hierop ging ik in het tegenoffensief. Ik sprong uit m'n kleren en begon te dansen alsof ik een rasechte tiroler was.
Spijtig genoeg viel het op dat ik een Belg was. Iedereen lachte me schromelijk uit.
Ze begonnen me op kafkaëske wijze te bekogelen met dadels.

Toen ik wakker werd in het ziekenhuis werd ik woest. Ik schreef een brief naar DJ Ötzi en maakte zijn hond af.

De dochter van Tobback

Ik word wakker. Ik strek m'n armen en voel dat er iemand naast me ligt. Ik schrik me een bult.

Zachtjes streel ik haar aangezicht. Ik durf het niet aan om te kijken wie daar naast me ligt. Mezelf kennende ben ik er redelijk gerust in. "Het zal wel een knappe, lieve en goedbedoelende zijn" pleeg ik mezelf te overtuigen.

Maar dan schrik ik. Ik probeer het te onderdrukken door te doen alsof er niks aan de hand is.

Mijn hartslag stijgt bij het voelen van een papperig aangezicht. Het angstzweet breekt uit m'n lijf wanneer ik besef dat ze het gezicht heeft van een English Bulldog.

Ik stamel: "Wie ben je?"
Ik begin haast te huilen wanneer ze antwoord met: "Marie Tobback. Jaja, dochter van..."

En dan schiet ik echt wakker, badend in het zweet. Ik slaak een zucht van opluchting. Ik weet dat Tobback geen dochter heeft.

Die dag: parabel van de vrouw I

Die dag, alhoewel het in feite nacht was, kwam ik een vrouw tegen. Ze glimlachte. Ik glimlachte terug. We begonnen een gesprek. Ik vertelde over m'n reizen naar het einde van de wereld en over hoe ik daar nooit was aangekomen. Zij deed alsof ze geïnteresseerd was, probeerde haar verveling te verbergen en kwam dichter om te zien of ik wel hygiënisch was.

Ik legde uit hoe zwaar een mens het bij momenten in het leven te verduren kan krijgen. Ze knikte, glimlachte fake, dacht aan de slechte muziek en begon te hunkeren naar betere platen. Haar gedachten dwaalden af. Om bij de zaak te blijven, vroeg ze nu en dan eens "wablieft" en schreeuwde ze "ik heb u niet verstaan".

Ik slaagde erin om haar over zichzelf te laten praten. Ze praatte en ze praatte. Ik dacht "Yes! Ze praat over zichzelf. Mensen doen dat graag. Over een paar minuten zal ze zichzelf wijsmaken dat ik sympathiek ben".

Om de 4 zinnen stelde ik een onnozele vraag. Hierdoor kreeg ze het gevoel dat het mij effectief interesseerde.

Om haar niet langer te vervelen, gooide ik vlug wat oneliners en slogans. Toen mijn woorden op waren, en de dreiging toenam dat ze zou weglopen, zette ik een stap naar voren en draaide ik haar een stevige tong.

En toen liep het mis.

Ik raakte verstrikt in haar piercing, deed talloze pogingen om me los te wrikken en scheurde, als gevolg van mijn getrainde tong, de hare in tweeën. Alsof dat nog niet genoeg was, bleef mijn nieuwe T-shirt in haar buikknopje hangen en wat gebeuren moest gebeurde.

Mijn T-shirt werd vernietigd. Ik ben er nog altijd niet goed van. Het was die gele met Hulk Hogan op.

Frans

Frans was pastoor. Hij was zo geboren.
Frans was gek op goedkope sigaren. Daar gek op zijn was tevens zijn voornaamste bezigheid. Frans was ook gek op tonijn. Hij opende elk blik tegenwoordig met het enige zwarte stukje tand dat nog stevig genoeg en niet weggeteerd was door de sigaren.

Pjotr was geen Rus. Hij was een Belg met een exotische naam.
Hij was een grootverdiener, een manager met veel verantwoordelijkheden en een goede huisvader. Dat laatste was hij sinds hij zichzelf in die rol plaatste toen hij 10 jaar geleden trouwde met Tamara. Maar goed. We wijken af.

Pjotr was 20 jaar geleden een stuk krapuul. Een ander stuk van Pjotr was dat niet. Maar het gaat hier over dat eerste stuk. Hij ramde samen met Bram en Wouter een boswachtershuisje in elkaar. Dat was op de driedaagse met de lering. Dat was net voor zijn plechtige communie. Dat was net vooraleer hij zichzelf op weg zou helpen om 10 jaar later goede huisvader te worden. Dat mocht dus toen nog. Dacht hij. Althans.

Frans stak daar echter een stokje tussen. Hij had het van een boom getrokken. Hij sloeg Pjotr. Hij sloeg Bram. Hij liet Wouter ongemoeid. Ze besloten het nooit meer te doen.

Behalve Wouter. Die werd priester, begon sigaren te roken, tonijn te eten en kinderen te slaan.

"Toevallig"

Een trein nemen, nog geen hotel hebben of geen flauw benul hebben van hoe het er op de bestemming zal uitzien. Doodmoe zijn om daarna vast te stellen dat je je aansluiting mist door een "toevallige" vertraging. Als gevolg daarvan op kosten van de treinmaatschappij gratis mogen overnachten in een sjiek hotel.

Aankomen bij een jeugdherberg die volzet is, doodmoe zijn en ontdekken dat er "toevallig" 's middags enkele individuen niet zijn komen opdagen waardoor jij een volledige kamer krijgt alvorens de jeugdherberg onherroepelijk gesloten wordt.

Op de autostrade rijden, beginnen slippen en 360 graden draaien zodat je "toevallig" weer in dezelfde positie staat als voor het slippen.

Om 7u moeten opstaan, "toevallig" door je bed zakken op klokslag 7, zien dat je de wekker vergeten zetten bent en daarna vaststellen dat die constructie zodanig efficiënt was dat ze onmogelijk in elkaar kon zakken.

Allemaal dingen die echt gebeurd zijn. Toeval of toch iets anders?

Franky

Franky speelde tennis. Meestal met een racket. Meestal op een veld. Een tennisveld.
Zijn favoriete café was "Klein Mariakerke". Dat was in ... Gent.

Franky was ook trainer. Hij trainde kindjes van 6 tot 12. In die tijd was Boris Becker populair. In die tijd was een nektapijt populair. Franky had dat ook. Het zijne was enorm lelijk, krullend en vettig. Dat was mode.

Margot ging regelmatig trainen met Franky. Margots lichaam produceerde teveel adrenaline. Maar dat wist Franky niet. Nadat ze twee rackets kapot mepte begon hij een licht vermoeden te hebben.

Franky had toen moeten ingrijpen. Hij had talent voor besnaren. Dat deed hij ook met Margots racket.

Hij is geëindigd in frieten. Dat was die keer dat Margot op zijn kop mepte.

Moeders met analyserende blikken

Ze kijken me aan. Die moeders met hun analyserende blikken.

Zou hij normaal zijn? Zou hij gewoon zijn? Of is het wederom een weirdo zoals zijn voorgangers, wiens hoofd ik met deze blik trachtte te penetreren?

Ze kijken me aan. Die moeders met hun analyserende blikken.

Zou hij nerveus zijn? Zou hij van een goede thuis zijn? Is hij geschoold? Is hij niet gek?

Het is me wat. Ik hou me kalm. Maar er is geen ontkomen aan die moeders met analyserende blikken.

En dan begin ik te praten en lijkt ademen plots veel makkelijker.

Vincent

Vincent dronk graag Fristi. Hij was geboren in Dendermonde. Hij was fier.

Dendermonde staat bekend om zijn Ros Beiaard. Eikehout is duur. De kop van het Ros is gemaakt uit eikehout. Vincent wist dat niet. Hij hoefde dat ook niet te weten.

Vincent ging naar zee. Naar Knokke-Heist. Op het strand. Hij verkocht er namaakrozen. Als munt gebruikte hij schelpjes. En niet zomaar schelpjes, neenee, het was een gekartelde soort.

Een schip wierp zijn anker uit. Vincent was gek op ankers. Vincent hunkerde naar een tattoo. Hij liet een ankertje plaatsen.

In 1988 ging ik op het strand naar meeuwen zwaaien. Ik was toen niet vies van kwallen. Tijdens het kwalglijden kwam ik Vincent tegen. Dat was ook zijn hobby. Naast Fristi drinken. Uiteraard.

Karel

Karel was een vuile jongen. Hij zoog zijn snot via zijn mond naar binnen.

Nu, 26 jaar later, is Karel dokter. Hij doet die dingen niet meer. Hij weet die dingen niet meer.

Destijds was Karels mama ook dokter. Ze woonde naast de zandbak van de peutertuin. Jan en Karel kropen regelmatig op het met-roofing-beklede dak van het gebouwtje naast die zandbak. Het waren echte kwajongens.

Karel is ondertussen in de stijfburgerlijkheid beland. In vergelijking met Karel is Jan een echte weirdo. Jan draagt geitenwollen sokken. Jan gebruikt drugs die hij zelf kweekt. Jan rookt. Jan stinkt. Jan drinkt.

Dat laatste doet Karel ook. Enkel in kostuum. En enkel uit een champagneglas. Met merk.

Jan heeft veel vrouwen. Karel is getrouwd met één daarvan.

Mijn fiets

Ik hou van mijn fiets. Ik ben er zot van. Ik stof hem regelmatig af.
Hij heeft zakken van voor, zakken van achter. En ook een zakje aan het stuur.

Tuur heeft geen fiets. Tuur is bloemist. Tuur is homo. Zijn vriend is ook bloemist.
Samen hebben ze een bloemisterij. Ze hebben veel klanten.

Daniël is ook klant bij Tuur. Vandaag laat hij een boeket samenstellen voor een collega. Zij werkt al 50 jaar trouw voor het schepencollege.

Tuur kreeg vroeger veel slaag op school. Daniël niet. Hij had het altijd voor het zeggen.

Daniël was een geboren leider. Tuur wou soms dat hij niet geboren was.

Ach ja, de bloemisterij. Nu wil het toeval dat ik daar eens gepasseerd ben met mijn fiets.

Natasja

Natasja was haar naam beu. Het deed haar teveel denken aan begin de jaren '90.
"Boccaccio Life" was het enige waar ze toen aan dacht.

Voor Natasja geen drugs meer. Ze is nu oud en wijs. Ze heeft het allemaal al meegemaakt.

Haar kameraad, een socialist, had blauwe schoenen. Hij was ze beu.

Natasja en haar kameraad liepen op het strand. Een meeuw vloog weg en maakte plaats voor drama. De zool van Natasjas kameraads schoen kwam los.

Natasja rukte de schoen zonder verpinken van z'n voet. Alhoewel Natasjas kameraad hem beu was, brak het zijn hart.

"Je bent hem beu, dus schenk ik hem aan de zee" zei ze.

Zij brak zijn hart. Hij wou haar naam breken. Edoch, hij brak haar neus.

Ferdinand

Ferdinand was leraar Aardrijkskunde. Vandaag gaf hij les over het Oeralgebergte. Het deed hem denken die tijd dat hij nog een rebelse puber was. 't Moet ergens begin de jaren '60 geweest zijn. In die tijd spoorde hij met Walter langs de Transsiberische spoorlijn van Vladivostok naar Popocatéptl. Dit was uiteraard volslagen zinloos. Hij had daar geen oma wonen.

Walter ook niet. Hij besloot wat meer zin aan zijn leven te geven en reisde verder naar India. In India verbranden ze stof om de oven op te warmen.
Walter had stof tot nadenken. Hij schreef een liedje.

Jonas was zot van trekbommetjes. Hij ging in Gent naar school. "Knal" zei het bommetje. Het maakte Jasper doof aan zijn rechteroor. Het maakte Ferdinand kwaad. Hij zag het allemaal gebeuren vanuit de leraarskamer.

Een maand later is Ferdinand overleden. Jonas wist niet dat hij het liedje van Ferdinands maat Walter steeds uit volle borst stond mee te brullen op de Gentse Feesten.

Het verband tussen sommige mensen. Het is me wat. Het is me wat. En het hoeft zelfs niet grappig te zijn.

Chance

"En die klootzakken, ze hebben de parkeerautomaten opgeslagen aan de Coupure" zei hij.
"'t Is nu ook 10 euro om nen dag te staan" tierde hij.
"Da's gien change hebben!" stamelde hij.
"ChanSE!" verbeterde hij zichzelf in het correct Nederlands.

"Sjanse" zei ik.
"Moeilijk woord zeg" zei hij.

"Het is sjanse" zei ik droog.
"Maar als zelfstandig naamwoord is het 'een sjansjaard'" maakte ik hem wijs.
"De 'd' mag je echter niet uitspreken. Ik zou een goeie leerkracht zijn." verklaarde ik alsof er een grond van waarheid achter schuilde.

Lunchman Ngoet Titastinn

Patrick had een fiets met 2 zijzakken. Hij had hem gekregen van zijn goeie vriend met de ietwat allochtone naam "Lunchman Ngoet Titastinn". Patrick werkte in de kringloopwinkel. Hij was fervent sigarenbandjesverzamelaar.

Lunchman Ngoet Titastinn verzamelde discomateriaal. Hij had een disco gebouwd op zijn zolder. Niemand mocht hem zien. Het was zijn disco.
Op een dag deed hij mee aan de wereldkampioenschappen figuurkakken in Puerto Rico.
Hij won. Hij stalde zijn werk uit in de kringloopwinkel.

De kringloopwinkel heeft nooit meer het succes van weleer geëvenaard. Patrick had in die tijd net een hond gekocht. Hij trainde hem om net zo goed als Lunchman Ngoet Titastinn te worden. Hij miste Lunchman Ngoet Titastinn. Hij had nooit zo'n goeie verzamelvriend gehad.

Verjaardag

Om eens geen rare dingen te schrijven ga ik het vandaag wat directer houden: Ik verjaar vandaag. Hoera!
Ok, kom nu maar allemaal af met cadeaukes he.

De vorige jaren waren dit m'n hersenspinsels rond deze dag:

• 9 oktober 2007: Taart - over de taart van inmiddels 5 jaar geleden
  
• 8 november 2006: Tranen aan de kassa - pas beginnen bloggen eind oktober 2006, maar dit was ook 'n mooi artikeltje uit die periode

De eindhalte van tram 2 komt dichter en dichter.

Soap

"Uw leven is een soap geworden" werd mij onlangs toegefluisterd.
Ze had gelijk. Mijn leven is inderdaad een soap.
Een soap waarin chronologie belangrijk is, dacht ik zwijgend terwijl ik een pokerface trok. Stom eigenlijk. Chronologie is totaal niet belangrijk. Chronologie is gewoon.
Goed om dit over een paar jaar nog eens opnieuw te lezen als ik een saai routineus leventje heb. Ik voorspel dat het dan een vleugje optimisme in m'n leven zal brengen. Ik voorspel dat ik dat tegen dan echt wel nodig ga hebben. Ik begin nu al medelijden te krijgen met mijn toekomstige ik. Arme toekomstige ik.

Onmogelijke ware

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk.

Je tandenstokers. Ze liggen hier nog.

Je rekening van de apotheek. Ik heb ze betaald.
De prijs van je Remergon. Ik voel me belazerd.

Je haren. Mijn douche hangt er nog steeds vol van.
Mijn condooms. Ha, dat wist je nog niet, ik heb er gekocht.

Je foto's. Ze doen denken aan die mooie tijd, overschaduwd vol innerlijk lijden.
Je plantjes. Ze zijn verdroogd.

Je kookkunst. Ik zal er nooit meer van kunnen genieten. Ik zal het nooit kunnen evenaren.

Tijd om dat haar op te kuisen. Jij onmogelijke ware!

Jozef

Pater Jozef keek graag horrorfilms. Zijn favoriete film was "Revenge of the killer tomatoes". 't Was hem voor Jozef vooral om de humor te doen.

Wilfried en Miet hadden het meer voor het romantische genre. Richard Gere heeft in zijn tuin een perenboom.

Pater Jozef at graag boterhammen. Liefst met perenconfituur.
Ik vermoed dat ze allevier vrienden geworden zijn in de tijd van de perenschaarste. Men sprak toen op den tv over de perecrisis. Ach, nostalgie.

Rudi

Op een dag ging Rudi naar de markt in Lausanne. Daar verkochten ze koffiekoeken. Rudi sprak Duits. Hij was van Zürich.

In Lausanne niet. Daar was Frans de voertaal. Dat was niet makkelijk voor Rudi. Gelukkig kende hij de kunst der gebarentaal.

Voetbal is geen leuke sport, me dunkt. Rudi dacht net hetzelfde. Daarom ging hij fietsen. Na 2400 km had hij het echter gehad. Het was tijd voor iets anders.

Daarom ging hij benji-jumpen. Na 2 tromboses had hij het ook wel gehad. Hij hield het voor bekeken, ging naar België naar kasteel Radhadesh en sloot zich aan bij de Hare Krishna.

Rudi werd daar niet toegelaten. Hij had niet genoeg haar meer voor het staartje. Dat had hij niet zien aankomen. 't Is een beetje zoals naar de lucht staren met je mond open terwijl er een duif iets verliest. Dat zie je ook niet aankomen.

Pieter

Pieter was een stoere jongen. Verder was hij niet vies van een pintje. In 2004 had hij eens een Cubaanse sigaar gerookt. Hij walgde nog steeds van de smaak. Sindsdien rookte hij op het jaarlijkse galabal Davidoff.

Yann was nog veel stoerder dan Pieter. Hij deed aan bodybuilding. Dat deed hij zonder anabole steroïden te spuiten en daar was hij uitermate trots op.
Yanns papa zat bij de lokale Rotary Club.

Pieter was jaloers. Zijn papa zat in de lokale gevangenis. Toen het nog goed ging met Pieters papa hadden ze veel geld.
Yann had een groot openluchtzwembad in de tuin bij zijn mama en papa.
Pieter ook. Dat zwembad was echter nooit afgewerkt.

Yann had een rode tandenborstel. Pieter vroeger een groene. Tot vandaag. Tot de dag dat Pieter eens zijn gedacht tegen Yann zei.

Peter

Peter was een toffe kerel. Iedereen had hem graag. Hij had onmiddellijk alles door en was geen beginner op vlak van emotionele intelligentie. Hij groeide op als kleine benjamin in een groot gezin.

Echt iedereen vond Peter leuk en ad rem.

Behalve Jan. Jan was gek op koffie. Hij had hem ("nen 53") het liefst met suiker en een beetje melk. Hij dronk er wel 6 tassen van per werkdag. Daar kreeg hij een droge jeukende huid van.
Niet in het weekend. In het weekend dronk Jan bier voor zijn huid.

Jan was ooit Peters beste vriend. Hij kende hem als geen ander. Hij wist dat Peter echt geen toffe kerel was.

Die dag zei hij dat ook tegen Peter.
Peter besloot te veranderen. Vanaf dat moment vond niemand Peter nog tof, zelfs Jan niet.

Gregoire

Gregoire was echt een lastige kleine. Iedereen dacht altijd "amai, da's een lastige kleine" maar niemand zei iets.
Op een dag ging Gregoire panneflapjes eten. Daar was hij allesbehalve dol op. Na 1 hap kotste hij de hele zetel onder.

"Plekken die er nooit uit zullen geraken" dachten de genodigden, maar niemand zei iets. Niemand was ook echt geïnteresseerd in de zetel. Enkel de eigenaars.

Maar goed, het ging hier over Gregoire. Hij kreeg vanzelfsprekend een pak slaag. Spetters bloed belandden op het behang.

"Spetters die er nooit zullen uitgeraken" dacht iedereen. En gelijk hadden ze.

Maar gelukkig zijn de eigenaars verhuisd en is Gregoire dood. Hij was tenslotte echt wel een lastige kleine. Alleen spijtig van die zetel.

Emiel

Emiel was een eenvoudig man. Zijn hobby was patatten rooien. Hij had van zijn hobby zijn beroep gemaakt. Hij was landbouwer. Daar was hij heel blij mee.

Emiel had vroeger ook nog bij de KLJ gezeten. Daar was hij trots op. In die tijd was Emiel nog een klein schuchter kereltje. Maar nu niet meer, ha nee, nu was Emiel volwassen en sterk.

Die timide uk van vroeger, "de levende penalty" zoals ze hem noemden omdat hij telkens rond de paal werd gebonden tijdens het voetbalspel, daar bleef gelukkig niks meer van over.

Emiel was intelligent. Hij kon een rubix in minder dan 20 seconden oplossen. Kon, want nu dus niet meer. Zijn handen waren teveel uitgezet door zijn beroep.

Vooraleer Emiel een eenvoudig man werd, had hij nog in de psychiatrie gezeten. Toen was hij vrij complex. Maar nu dus niet meer. Nu is hij een eenvoudig man die patatten rooit.