Jump in my car

En toch verdenk ik deze orginele versie uit 1975 van de Australische band "Ted Mulry Gang" ervan echt wel power te bevatten. Z'n stem doet me een beetje denken aan die van Johnny Rotten van de Sex Pistols. Als ik me niet vergis moet de echte Punk van toen zo rond die tijd ook daadwerkelijk ontstaan zijn.
De groep kende nooit echt een doorbraak, behalve dan in de pubs van Sydney.
"The Hoff" slaagt er blijkbaar wel in om momenteel succesvol te zijn in de US maar vooral in de UK met z'n cover van dit nummer.






Om even terug te komen op m'n vorig artikel hierover, een toetje: David Hasselhoff and the making of "Jump in my car"

Toffe kroeg, fijne keet

De laatste 3 dagen heb ik me beziggehouden met cafébezoeken en nog meer van dat dergelijks...

Dinsdagavond met Paul afgesproken zoals ik reeds vermeldde. Om onze bron der levenswijsheden verder aan te vullen zetten we de nacht in te, jaja alweer, "De Ploeg". Na een poosje besloten we eens een kijkje te nemen bij Nazif in de St-Hubert. Een korte wandeling van zo'n 20 minuutjes door de vrieskou bracht ons in de Kortrijksepoortstraat voor de gesloten deur van de St-Hubert dus besloten we terug te keren richting Vooruit. Daar aangekomen kreeg ik enorm veel goesting in een pita bij den "Isparta" dus zo gezegd, zo gedaan (lees: gegeten).
Hierna gingen we richting de Polé Polé om ons daar te vergrijpen aan een paar Vedett-pintjes en dit terwijl we ons gezellig bezighielden met het gadeslaan van de meest uiteenlopende rare, bizarre of normale mensen. Toen Paul begon weg te zakken van vermoeidheid, gingen we beiden braaf naar onze bedje toe.

Woensdagochtend deed het pijn om, na een dikke vijf uurtjes slaap en op de koop toe in m'n verlofperiode, op te staan om dan vervolgens de fiets op te klimmen en door de kou naar de Zuid te fietsen. Wat eigenlijk nog meer pijn deed was het feit dat ik twee foto's nodig heb om m'n internationaal paspoort (Ze noemen het ding "reispas") te laten maken. Hierdoor kwamen de doembeelden van enkele maanden geleden weer boven water. Ik was toen namelijk in het gedwongen avontuur gestapt om van gewone identiteitskaart naar electronische identiteitskaart over te schakelen. Tot 3 maal toe ben ik toen teruggekeerd naar de Zuid en telkens omdat m'n foto te licht, te donker of te korrelig was. Twee van de drie keer hebben ze toen reclame gemaakt voor een fotograaf uit het "shoppingcenter Zuid" omdat die toch heel goeie foto's zou maken. "Ja meneer, 'k weet het, wij moeten streng zijn", kreeg ik telkens te horen.
Deze keer had ik geen deftige foto bij (behalve die waar ik lijk op een mishandelde Kosovaarse gangster uit een of andere illustere gevangenis) en kreeg terug hetzelfde verhaal van de fotograaf over me heen.
Waar ik echt niet bij kan is dat je een foto moet laten maken door een fotograaf om die dan vervolgens af te geven zodat ze hem kunnen inscannen om zo electronisch te bewaren. Zou het niet makkelijker zijn voor mensen met een digitaal fototoestel om gewoon een pasfoto via mail ofzo door te sturen?
Misschien iets voor Administratieve vereenvoudiging?
Al bij al zinloos vroeg opgestaan dus die dag waardoor ik in de namiddag vrij moe begon te worden. Aangezien ik 's avonds echter afgesproken had in jeugdhuis "De Achterban" in St-Amandsberg nam ik een bad, gevolgd door een koude douche en plots was ik weer klaarwakker. In het jeugdhuis vooral veel gepooled, vervolgens met z'n allen een whiskeytje gedronken in 't Genoegen in de Overpoort. Daarna een frietje uit "'t Geel kot" meegenomen bij Renaat waar we gezellig voor de ik-weet-nie-hoeveelste-keer naar die superzalige (lees: kweenieoewijsdemaxachtige) "Dieren des doods"-aflevering van "Neveneffecten" gekeken hebben.
Die leuke activiteiten zorgden ervoor dat ik weer niet voor 4u in m'n nest zat.

Donderdag vrij lang geslapen maar dan toch opgestaan om nen afwas van een paar dagen te doen. 's Avonds dan nen romantischen tête-à-tête met Doremie gehad in Restaurant "Limited.co". Het eten was zalig lekker. Een aanrader voor de echte Bourgondiër. Doremie at eend en ik everzwijn. Uiteraard waren beide gerechten ingekleed want stomweg "eend" en "everzwijn" klinken niet bepaald appetijtelijk.
Een paar uren later had ik dan met een maat afgesproken in, jaja alweer, "De ploeg" waar we gekickerd en gepooled hebben (met mij als grote verliezer). Onze volgende stop was "'t Kofschip" in de Overpoort maar daar bleek niet veel te beleven. We zetten (eigenaardig ding, dat woord zetten in de verleden tijd) onze weg verder via het Zuidpark naar de Videos op de Oude Beestenmarkt. Daar was het ook veel te rustig. Nadat we een pintje genuttigd hadden, besloten we een kijkje te nemen in de Charlatan. Ambiance alom. Telkens valt het me op dat iedereen zich in die keet centraliseert als de rest van Gent dreigt stil te vallen.
Uiteraard naar goede gewoonte veel interessante en minder interessante gesprekken gevoerd.
Een greep:

"..ah, jij kent Wendy?" - "ja, ik was getuige op haar trouw"
"..ok, ik zal die naam in mijn volgend artikel omgekeerd vermelden..." - "Neirtak?"
"..jaja, Singapore, ik werk daar maar nu in Gent met de Kerstdagen..." - "Hier heb je 2 Singaporeese Dollar" (briefje zit nog altijd in m'n portefeuille)
"Is den Bolero al bezig?" - "Den Bolero is net begonnen." - "Aha, 2 maal Adam's Apple"

Dat laatste was tijdens onze afsluiter in 't Krochtje. Om 6:45u draaien ze daar den Bolero en tijdens dat nummer kan je nog een laatste consumptie bestellen. Echt es de moeite om mee te maken. Er heerst telkens een apart sfeertje.

Vandaag dan tenslotte niet te vroeg opgestaan, boodschapjes gedaan en 's avonds Kerst gevierd bij Doremies vader. 't Was een aangenaam smaakvol avondje. Wist je bijvoorbeeld dat je met tomaten, bananen en kippebouillon mensen kan doen geloven dat ze kreeftensoep aan't eten zijn?
Ongetwijfeld waardevol materiaal voor m'n volgende koken à la Tjoff artikel.

"The Hoff" rubriek: Hooked on a feeling

Hij is het fenomeen van de laatste 25 jaar. De man die naar eigen zeggen een sterke bijdrage leverde aan het neerhalen van de Berlijnse muur.

Deze hilarische clip dateert van enkele jaren geleden:



Aangezien "The Hoff" momenteel meewerkt aan een filmversie van "Knight Rider", de legendarische reeks uit 1982, kon ik jullie z'n nieuwe clip "Jump in my car" zeker niet onthouden. Hilarisch!

Soms vraag ik me af of hij effectief de humorist uithangt? Moest hij het echt menen, heb ik eigenlijk wel te doen met diene mens.



De film "Knight Rider" zou moeten uitkomen in 2008 als alles goed verloopt. David Hasselhoff kon het absoluut niet hebben dat het script afweek van de tv serie uit '82. Hij hield de productie hiervoor zelfs tot twee maal toe tegen. Hij wil zeker zijn dat KITT, de intelligente auto, identiek is aan zijn voorganger uit de serie.

Tweede Kerst

Er vandaag toch in geslaagd om bijna al het geplande op een beetje afwijkende wijze uit te voeren. Nadat ik me een uurtje halfslapend had beziggehouden met het telkens weer op "snooze" duwen op m'n GSM zodat die 10 minuten ophield met het vervelende wekkergeluid, besloot ik me uiteindelijk toch de discipline van het opstaan op te leggen.
Na een ontbijt van een Actimelleke, Cornflakes en een banaan sprong ik de fiets op richting Zuid om eens te gaan informeren voor het internationaal paspoort voor Brazilië. Daar aangekomen bleek dat ze niet werken op tweede Kerst, wat ergens wel te verwachten was. Op de deur hing nog een briefje dat, indien het open zou zijn, het tijdens deze periode al sluit om 11:30u.
De voeten terug op de pedalen duwend, maalde ik m'n weg verder richting zwembad Strop. Het feit dat de ene helft van de poort gesloten was en de andere helft gebarricadeerd met containers beloofde al niet veel goeds. Toch besloot ik een kijkje te nemen. Alles zag er doods uit en toen de schuifdeuren niet open gingen werd dit vermoeden bevestigd. Op dat moment besloot ik naar de andere kant van Gent te fietsen om eens een kijkje te nemen in zwembad Rooigem. Toen ook bij dat zwembad de deur muurvast zat, besloot ik even m'n strijd te staken en huiswaarts te malen om mij terug te trekken en een persoonlijke vergadering met mezelf te beleggen, wat eigenlijk gewoon neerkwam op een kijkje nemen op 't net naar zwembaden die vandaag niet gesloten waren. In de onmiddellijke omgeving was er tot groot jolijt welgeteld één, namelijk zwembad Van Eyck, niet direct mijn meest favoriete zwembad ('k Heb het meer voor saaie rechthoekige zwembaden) maar wel es plezant. Alvorens naar daar te rijden, sprong ik in m'n auto en reed richting Oostakker naar de Media Markt om daar nieuwe cartridges te gaan halen voor m'n printer. Veel volk, dat wel, maar toch slaagde ik erin om in welgeteld 20 minuutjes te nemen wat ik nodig had, af te rekenen en were in diennen auto te springen.
In de Van Eyck was het nogal 'crowded' maar toch schoolslagde ik 1250 meter op zo'n goeie 40 minuten.
Lopen heb ik dan maar wijselijk niet gedaan aangezien ik toch nog steeds niet helemaal van die blessure verlost ben.
Deze avond nog wat patatten geschild en nog wat andere lekkere dinges klaargemaakt om Doremies alsook mijn eigen maag te plezieren.
Nu moet ik afsluiten want 'k heb met maat Paul afgesproken om enen te gaan drinken en 'k begin hier al vreet over tijd te gaan door alsmaar meer en meer en meer en meer te typen.

De kerstdagen: eten, eten, eten...maar vooral lekker!

"One of these days", een lekker sfeervol Pink Floyd nummer en tevens een ideaal nummer als achtergrond om dit blogartikeltje te schrijven. De laatste twee dagen waren namelijk one of these christmas days. Eén van die dagen waarop je jezelf gezellig bij familie volpropt, luisterend naar de meest diverse straffe en minder-straffe verhalen.
We schrijven zondagnamiddag 24/12, nog even achteraan in de rij gaan staan bij de bloemist, luisterend naar straffe verhalen over het afscheidsfeest van Gents burgemeester Frank Beke tussen de bloemist en één van Bekes vertrouwelingen. Amusant, dat wel, maar koud, brrrr...deze winter begint de laatste dagen écht winter te worden. Verkleumd en verkrampt geraakte ik na zo'n 3 kwartier uiteindelijk met een druppende neus aan de kassa. (Ik was m'n zakdoek vergeten.)
Gelukkig was m'n vriendin ondertussen naar huis gelopen om m'n keitoffe Happy Birthday-neusdoekjes, die ik voor m'n verjaardag gekregen had van nog zo'n toffe madam, Eva. Je ziet het, ze komen van pas.
's Avonds met m'n vriendin richting ouders gereden. Feestvreugde alom op deze kerstavond. De flessen Veuve Clicquot werden gekraakt, waarna onze magen overvloedig werden gespijsd met warme en koude hapjes. Als opener kregen we champignonsoep voorgeschoteld. Vervolgens volgde het voorgerecht, scampi's met allemaal lekkere dinges, gevolgd door een nog verrukkelijker hoofdgerecht van fazant met spek. Tenslotte kregen we een overheerlijk dessert van bananen- met aarbeien- met kiwimousse voorgeschoteld om dan een uurtje later nog wat taart naar binnen te proppen. Als afsluiter rond 2:00u nog wat straffe koffie gedronken waardoor we klaarwakker en meer dan voldaan huiswaarts konden keren.

Vandaag een gezellige Kerst gevierd bij m'n vriendins moeder en alweer huiswaarts gekeerd met een aangenaam volgepropte maag maar morgen is het de perfecte dag om al die vergaarde energie eens nuttig te gaan gebruiken. De blessure aan m'n linkerknie is bijna genezen. Lopen lijkt me nog niet direct aan te raden maar fietsen en zwemmen zit toch weer ferm in de lift, lijkt me.
Op het programma staat allereerst opstaan op een treffelijk uur, wat voor iemand zoals mij in vakantieperiode alvast een hele opgave is. Vervolgens eens gaan zien aan de Zuid of ze me kunnen helpen om aan een internationaal paspoort te geraken voor onze reis naar Brazilië.
Een kilometertje of twee zwemmen zou m'n bloedcirculatie goed doen. Hopelijk is 't Strop open in deze periode en qua transport de fiets gebruiken kan ook al helpen.
We zitten met een inktcartridge-probleem, t.t.z. ze zijn zo leeg als een tube. Morgennamiddag eens in de Media Markt kijken naar zo van die iets minder prijzige dinges.
Als ik tegen dan nog niet kapot ben, zie ik 't misschien wel zitten om 40 minuten zachtjes te gaan lopen, kwestie van de loopspieren terug wat los te maken. Die manier van lopen wordt blijkbaar algemeen aanvaard als "loslopen". Zal ik dat dan vanaf nu ook maar als werkwoord gebruiken?

Zo, da's het plan, nu zien of daar morgen effectief iets van in huis komt. Noem het "Tjoffs goeie voornemens voor 26/12/2006".

Geen Star Warz

Terwijl ik me donderdagmiddag van het zwembad terug richting werk begaf, kreeg ik een telefoontje met de boodschap dat alle tickets voor Star Warz, een Drum 'n Bass feestje in de Vooruit, uitverkocht waren. Het werd dus een avondje "De Ploeg" in de St-Pietersnieuwstraat. Na een paar maanden gesloten geweest, bleek de vernieuwde Ploeg nu terug open te zijn. Brandveiligheid-issues zorgden ervoor dat de gezellige bruine kroeg, waar ik 12 jaar geleden voor 't eerst binnenging, werd omgetoverd tot een minder gezellige kroeg. Het feit dat bijna alle hout verdwenen is, geeft het een ietwat uitgekleed gevoel. "De Ploeg" is naakt. Hopelijk zal dit na verloop van tijd wel wennen.

Na menig pint, begaven we ons naar den Polé Polé om daar in de cocktails te vliegen. Daar was het ook best wel plezant. 'k Ben daar aan de praat geslagen met verschillende mensen maar na een tijdje noopten enkele hongerige magen ons richting pitakot, alweer goed voor gelach en gezever. Daarna begaven we ons naar de Defoo, waar er niks te beleven viel. Na die poging droop iedereen af en stond ik daar alleen. Ik besloot nog eens langs te gaan in de Brouwzaele maar aangezien het in de Overpoort kristalnacht was, ging ik even binnen in 't Kofschip. Daar bestelde ik een pintje en begon ik te babbelen met een toevallige tooghanger die daar met zijn tweelingzus was. Tijdens alweer een onnozele conversatie, zei ze dat ze de vriendin was van Tom Barman. Weinig geloof hier aan hechtend, besloot ik toch het spel mee te spelen. Toen ik uiteindelijk aan haar broer vroeg: "Klopt het dat je zus de vriendin is van Daan, die zanger?" en hij daarop "ja" antwoordde, speelde ik dat uit en probeerde ze me alsnog te overtuigen dat ze effectief de vriendin was van Tom Barman. Aangezien geen normale conversatie mogelijk was, besloot ik op dit moment te verdwijnen en deed dat dan ook.

Waarom het op dat moment in me opkwam, weet ik niet meer maar ik besloot een kijkje te nemen in "La Cuenta". Het is vermoedelijk reeds een jaar geleden dat ik daar nog geweest was, of beter: niet geweest was omdat ik toen niet binnen mocht met als reden: "u schoene".
Ondertussen heeft de eigenaar de naam veranderd naar "Le Bleu" om het snobistisch karakter van de gelijknamige kroeg (was vroeger ergens aan de Zuid) nog maar eens in de verf te zetten.
Niet geheel onverwachts, was het deze keer weer prijs. Aan de deur werd ik onmiddellijk tegengehouden onder het mom "ah, Adidas, mijnen baas heeft gezegd om genen Adidas binnen te laten" wat vermoedelijk een verwijzing was naar het merk van m'n regenjasje. Niet van plan om mij te laten doen, zei ik dat mijn nicht binnen op mij stond te wachten. "Hoe heet uw nicht?" vroeg de kleerkast. "Gwendoline" zei ik. Ik heb helemaal geen nicht Gwendoline, maar 't lukte wel. Ok, ge moogt binnen als ge uwe jas uitdoet. Volslagen belachelijk, dat wel, maar ik deed m'n jas uit om hem bij het binnenkomen onmiddellijk weer aan te doen. Aan de toog ben ik aan de praat geraakt met een ietwat ouder persoon die de baas bleek te zijn van een ietwat jongere dame. Blijkbaar kende die kerel m'n baas en enkele hoge pieten van het bedrijf waar ik werk. Hij zei me dat m'n baas nog voor hen opgetreden heeft. Na wat research, ben ik zeker dat dit een foto moet zijn van het bewuste optreden. 'k Denk trouwens dat de persoon rechts op deze foto, diegene was waarmee ik gebabbeld heb. Hij ging een goed woordje voor mij doen, zei hij, waarop ik "Gij gaat volgens mij toch nooit mijn naam onthouden." waarop hij "U onderschat mij".
Vervolgens heb ik nog een conversatie aanhoord van zijn medewerkster die vertelde dat ze familie ofzo was van Maurice Engelen van Praga Khan om dan tenslotte zo'n lichtgevend glowstickachtig ding van haar te krijgen dat ze vergaard had op een optreden eerder die avond in Brussel. Toen die mensen weg waren, besloot ik het na een minuut of 5 ook voor bekeken te houden en zette ik m'n weg al looppas huiswaarts in, wat ook handig was om in een zoef en met Adidas-jas langs de buitenwipper te passeren.

My heritage

Als vijftigste bericht op dit blog een overzichtje van mijn look-alikes:

Groot Dictee

Daarnet samen met Doremie gekeken en actief deelgenomen aan de 17de editie van Het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Winnaar was de Nederlander Jacques Bettelheim met 5 fouten.






Dit was de tekst:

Een soapopera

De vrouw die het hippe grand café binnenliep, een miss twiggy aan de goede kant van de veertig, was smaakvol uitgedost in een bordeauxrode deux-pièces en een blouse met ovale vlakken, het precieuze gezicht perfect in de make-up.

Op de bühne van het horeca-etablissement stond een diskjockey die deathmetal en francofone hiphopnummers mixte tot een eclectische brij; een amuzikaal karweitje waarvan nochtans al menige liveopname was gemaakt. Enfin.

Te midden van de pret makende jongelui leek praten ten enenmale onmogelijk, maar ondanks de tenhemelschreiende herrie wist de bij de ober in het gevlij gekomen vrouw een breezer en een schaaltje petitfours te bemachtigen.

Ze keek welhaast smachtend naar de deur, maar werd bijwijlen afgeleid door een slecht afgerichte dobermannpincher die niet alleen stonk, maar eens te meer met continu geblaf het beatjuggelen versjteerde.

Daardoor miste ze de entree van een fijngebouwde, wat oudere man – harrypotterbrilletje onder een cabareteske coupe van witte krullen – die bij de bar zijn stereotiepe caipirinha bestelde voordat hij haar ontwaarde.

Hij zoende haar vluchtig en begon haar op even onheuse als dedaigneuze wijze toe te spreken: dat gedoe van Cupido met zijn pijl-en-boog was over en uit; het verplichtte hem hun ontwrichte latrelatie te beëindigen.

Zij wist zo een-twee-drie geen ad remme riposte te bedenken, maar verkocht hem een volmaakt kletsende oorvijg; hij belandde op de grond zodat hij, klem geraakt tussen het meubilair, eruitzag als een knock-out geslagen bokser.

Hij kreunde, en terwijl de muziek uitfadede, haastte zij zich verdwaasd de zaak uit – onder applaus, dat wel, en toen zij de drempel overging en half buitenstond, was nog net te horen dat zij hem halfluid uitmaakte voor guppy.

Klik op onderstaande images om m'n fouten te zien:



Uiteindelijk had ik een totaal van 38 fouten.
Smerige dingen, genaamd "koppeltekens" hebben me de das omgedaan. Per ontbrekend of foutief aanwezig koppelteken moest er nl. 1 fout aangerekend worden.

Als je dan dingen zoals pijl en boog in plaats van pijl-en-boog, over-en-uit in plaats van over en uit, bij-de-ober-in-het-gevlij-gekomen in plaats van bij de ober in het gevlij gekomen en dobberman-pincher in plaats van dobbermannpincher schrijft, stapelen de strafpunten zich genadeloos snel op.

Toch blij dat ik in de laatste zin geen enkele fout maakte, nè!

De geboorte van ICT Alumni

Een tijdje geleden ontving ik een uitnodiging voor de oudejaarsreceptie en inhuldiging van een nieuwe oud-studentenvereniging voor mensen die ooit in een ver of minder ver verleden op Hogeschool Gent de richting Toegepaste Informatica studeerden. Vreemd genoeg slaagde ik erin om nog wat mensen bij elkaar te sprokkelen die zich dan ook inschreven.
Gisteren fietste ik dus van 't werk naar het frietkot aan de achterkant van het St-Pietersstation, stak snel een vet pak frieten, een bicky burger en een cola binnen en zette m'n weg naar de BME building verder.
Net als vroeger zagen dingen er ietwat gelijkaardig uit, met het enige verschil dat het ganse BME terrein, die avond gehuld in een dikke mistsluier, een grote bouwwerf geworden was.



Daar aangekomen, bleek het gebeuren plaats te vinden in het CTL gebouw aan de andere kant van de bouwwerf.
Samen met de mensen die ik het beste ken, kregen we dat moeilijk te omschrijven gevoel dat we niet meer tegengekomen waren sedert onze studententijd. Een gevoel van "Wij zijn de verworpenen van de stijfburgerlijke maatschappij!". Het gebeuren gaf een wat stijve indruk wat misschien normaal is voor zo'n 'gatherings'.

Eerst was er een speech van het departementshoofd (link) gevolgd door een toespraak van een kabinetsmedewerker van Yves Leterme aangezien de minister-president zelf niet van de partij kon zijn.
In essentie komt het er dus op neer dat de nabije toekomst er financieel interessant uitziet voor de informaticus in het algemeen.

De meeste docenten die ik herkende zagen er nog compleet hetzelfde uit.
Feit is dat ikzelf sindsdien een complete makeover ondergaan heb. Vandaar dat de kans klein was dat iemand me ging herkennen.

Links Tjoff in 2002, rechts Tjoff nu:



Het enige dat ik daar ben tegengekomen was dat een docente na 20 seconden staren zei: "Jaja, uwe naam zegt mij iets....kan dat zijn dadde gij bijgekomen zijt, allé, no offense he". Daarna ging ik op een 'offended' manier naar buiten en belandde ik met enkele ex-studenten, waaronder mezelf in the Zone op de Voskenslaan.

Sfeerbeeld:



Achteraf dan nog met de fiets door de vrieskou naar de St-Hubert gefietst om nog een paar theelichtpotjes met Leffe-logo te veroveren en als afsluiter nog een vette pita (Isparta aan de Vooruit) naar binnen gewerkt.

Deze middag heb ik die ranzigheid uitgezweet door een kilometer te zwemmen in 't Strop.

Percutalgine

"Percutalgine is mijn vriend!"
Tot die vaststelling kwam ik vandaag toen ik merkte dat het genezingsproces van m'n linkerknie door die gel enorm gestimuleerd werd of misschien komt dit doordat ik van nature vrij snel recupereer. Deze morgen liep ik nog rond als een mankepoot maar sinds enkele uurtjes begint gewoon stappen steeds beter te lukken. Morgenochtend ga ik dus terug met de fiets naar 't werk. Voor wie het nog niet wist: 'k heb weer last van iliotibiaal frictiesyndroom aan de linkerknie.

Om nog even op gisteren terug te komen: ik las daarnet ergens dat de exacte afstand van de 10 km Gaston Roelants in feite 10,2 kilometer bedraagt. 't Is maar daje 't weet. "Dat scheelt toch niet veel?" zou je kunnen denken. 'k Zeg het je, als je in de wedstrijd zelf zit, scheelt dat WEL veel :-)

Morgenavond ben ik uitgenodigd om met m'n collega's en m'n baas uit Duitsland te gaan eten. Spijtig genoeg kan ik er niet bij zijn. Voor deze gelegenheid wou ik echt wel afzeggen. 't Gebeurt niet elke dag dat je nog eens mensen kan terugzien die je in geen 4,5 jaar meer gezien hebt, op de koop toe dan nog mooi ingekleed en met een speech van Yves Leterme over een nu-reeds-interessant-lijkend thema. Vier dagen geleden hebben ze blijkbaar de inschrijvingen gestopt aangezien het succes overdonderend was: 335 inschrijvingen.
Hopelijk genoeg champagne voor al dat volk? :)

Op 't werk ben ik vandaag met een nieuw project begonnen. Dat liep niet van een leien dakje. In grote lijnen: 'k had het plan aangevat om dat project in Python te programmeren om diverse redenen. Feit is dat het geleden is van ergens in 2005 dat ik daar nog eens in geprogrammeerd had. Het uiteindelijke doel is om de resultaten automatisch & grafisch (duh!) te gaan voorstellen in Google Earth. Dat was de sterk gesimplificeerde uitleg om u de overmaat aan verveling te besparen. Op 't einde van de dag had ik gelukkig een doorbraak wat m'n dag iets minder zinloos maakte dan hij al was. Mijn humeur was minder optimaal dan andere dagen. Misschien moet ik eens wat vroeger in m'n nest kruipen want de vermoeidheid begint beangstigend werkelijk te worden. Daarnaast nog een paar interessante babbels gedaan met een paar collega's. De rest van de week zal dus doorwerken worden om m'n doel te bereiken voor het einde van dit jaar.

Waar ik morgen vooral naar uitkijk is:

• naar 't werk fietsen
  
• mezelf 's middags een half uurtje afbeulen in 't Strop, doel: 1 km zwemmen
  
• vooruitgang maken met 't werk zelf
  
• ICT Alumni
  
• in m'n bed naast Doremie neerploffen
  

10 km Gaston Roelants: het verslag

Zo zag ik ongeveer 50 minuten later uit toen ik mijn missie, de 10 km Gaston Roelants, tot een succesvol einde gebracht had.
Maar nu eerst wat vooraf ging...


Rond 9:10u sprong ik enthousiast, toegegeven heel bizar voor een zondag (beter nog: heel bizar mij kennende), uit m'n bed nadat ik m'n gsm-wekker slechts 2 maal "gesnoozed" (=op "snooze" duwen) had. Weinig tijd verliezend, besloot ik me vlug om te kleden. Ik deed m'n lopersoutfit aan met daaronder een "marcelleke" en een T-shirt om me een beetje te beschermen tegen de koude temperaturen. Onder dat hele gedoe deed ik ook nog m'n sensor van m'n hartslagmeter aan (zie ook dit artikel in verband met de loopoutfit) en niet te vergeten als broek "de tight" en als schoensel "de schoenen" (=hebben eigenlijk geen quotes nodig).
Alhoewel ik veel tijd verloor door constant te denken dat ik iets vergeten was (en dat was telkens ook zo), slaagde ik er toch in om rond 9:35u aan een "ontbijt" (uit den Delhaize) van pasta ("strikskes") met stukjes salaat (="sla"), gedrenkt in de olijfolie te beginnen. Dit om zeker 's middags voldoende energie te hebben zodat ik geen verzuring van de spieren zou krijgen. Daarna heb ik me nog een kwartiertje beziggehouden met het keihard masseren van de bovenbeenspieren om die wat slapper te maken zodat ik problemen met de illiotibiale pees kon minimaliseren/vermijden (=het pijnlijke frictiesyndroom waar ik verleden week last van had).

Soit, tegen 10:15u zat ik goed en wel in den auto en reed ik richting Brussel. Klokslag 11:00u stipt had ik m'n auto geparkeerd op de parking aan het Koning Boudewijnstadion. Vanaf hier staan alle plaatsen waar ik vanaf dan kwam op deze plattegrond:

Terwijl ik een banaan at, liet ik alle spulletjes die ik niet nodig had in de wagen. Vervolgens ging ik met m'n rugzak, gevuld met mijn fototoestel, een mp3-speler, een handdoek, verse kledij en een verse zakdoek, richting Atomium.

Het was een frisse prachtige zonnige dag. Ik maakte in het passeren deze foto:



Aangezien ik de start niet onmiddellijk vond, besloot ik gemakshalve enkele mensen te volgen die er ook uitzagen alsof ze dezelfde missie als mij hadden.
Toen ik samen met hen aan het Atomium kwam en we alledrie doorhadden dat het daar niet was dat we moesten zijn, vroeg ik of ze ook op zoek waren naar de start. Hun antwoord was "ja". Tijdens mijn vergezellende tocht naar de start begonnen ze vooral hun beklag te doen over de slechte organisatie met termen zoals "inschrijvingsgeld innen daar zijn ze goed in". Ik besloot me hiervan niks aan te trekken. Toen we de start gevonden hadden, verliet ik hen en zocht ik de stand waar ik m'n rugzak in bewaring kon geven. Er waren gigantisch veel mensen op die locatie.


Aangezien ik gisteravond nog snel even naar de laatste podcast van Evy Gruyaert geluisterd had (zie ook hier voor oorsprong Vlaanderen Sportland), wist ik dat ik aan de stand van Eén een cadeauke kon oppikken als ik naar daar ging met m'n mp3-speler. Na effe rondkijken vond ik die stand, gewoon een tent met daarop "Eén". Er stonden drie sympathiekelingen. Ik vroeg aan de mens die het dichtst bij mijn huidige positie stond "Kan dat zijn dadde gij iets hebt voor mij als ik u mijnen mp3-speler toon". 't Weet het 't klinkt 'kinky' maar dat is het uiteraard niet.
"Ja, inderdaad, maar ze liggen nu in den auto, wacht 'k zal d'er ene gaan halen". Op dat moment gingen sympathiekelingen één en twee naar den auto en draaide sympathiekelinge drie, die zich op een halve meter van mij bevond, zich om. Het was Evy zelve. Ze keek me recht aan en ik las in haar ogen: "amaai, weer iemand die ik getraind heb met mijn podcasts". Niets was minder waar. Ik vind m'n eigen trainingmethodes nl. beter en aangenamer :)
Op dat moment was sympathiekeling één daar alweer met m'n fluogeel jasachtig ding om in den donker mee te gaan lopen met achteraan de tekst "Getraind door Evy".
Aangezien die dingen binnenkort verplicht zijn om in den auto te hebben, komt dat wel van pas en als ik 's nachts ga lopen kan dat in sommige situaties ook dienen.

Vervolgens gaf ik m'n rugzak af, repte ik me naar de start en begon ik in die omgeving wat op te warmen. Nog voor ik het goed besefte werd het startschot gegeven. Geen chip aan de veters deze keer ('t was met een barcode op m'n borstnummer) dus m'n tijd begon al te lopen vanaf dat schot. Het nadeel is dat ik daardoor ongeveer een halve minuut ofzo verloor alvorens ik kon beginnen lopen doordat ik me eerst door de massa diende te worstelen. Vanaf de startlijn ben ik dan zelf aan de hand van m'n hartslagmeter de tijd beginnen chronometreren.

Een mooi parcours, dat wel, maar zwaar, zwaar, zwaar...
Constant bergop, bergaf, stijl bergop, een scherpe bocht, nog eens stijl bergop, stijl bergaf enz...nee, hier ging ik zeker m'n beste tijd niet lopen.
Daar ging ik dan als een machine die zuurstof gecombineerd met wat ik 's ochtends gegeten had als aandrijvingskracht gebruikte.
De stijle hellingen zorgden ervoor dat ik reeds van redelijk in het begin ferm "in 't rood" begon te gaan met m'n hartslag.
Aan het rond puntje aan het Amerikaans Theater stond een grappige fanfare enkele Belgische volksliederen uit een ver verleden te spelen.
Deze opzwepende tonen moedigden effectief aan wat ook het geval was van elke supporter langs het parcours. Dit echter met het nefaste gevolg dat je dan de neiging hebt om nog zwaarder "in 't rood" te gaan.
De fanfare ben ik achteraf nog tegengekomen in een tent, waar ik dit zinloze filmpje maakte:



Na een kilometer of 4 begon ik weer iets te voelen in m'n linkerknie dus poogde ik m'n voet lichtjes te overproneren om zo verergering te minimaliseren. Ik denk dat ik bij momenten wel eens durf onderproneren (=supineren) en dit is waarschijnlijk de oorzaak van m'n linkerknie miserie.

Aangezien het me wel beviel besloot ik goe doorgeven bij het stijgen en trager lopen om m'n hartslag te doen dalen bij de dalingen als techniek te gebruiken. Dit was verschrikkelijk lastig maar bleek wel een goeie methode, vooral naar 't einde toe, om veel mensen in te halen.

Op 't einde klokte ik af op 57 minuten en een paar seconden, wat niet slecht is voor zo'n parcours voor iemand met mijn conditie. M'n hartslag was globaal gezien enorm hoog gegaan: een gemiddelde van 183 slagen per minuut.

Achteraf ben ik nog eventjes gaan kijken naar de Lotto CrossCup. Enkele sfeerbeelden:

Als afsluiter nog een zinloos loopfilmpje:

Gaston, here I come...

Morgen is het mijn persoonlijke D-day, de dag waarop het moet gebeuren. Dan loop ik bovenstaand parcours 2 keer (2 x 5km) op de 10km Gaston Roelants.
Alhoewel ik deze week nog last had van twee van de meest nefaste dingen die je kan meemaken tijdens de laatste week (een verkoudheid en een blessure aan de linkerknie) denk ik dat ik er klaar voor ben. De blessure is weg (alhoewel je dat niet helemaal zeker kan weten) en dit geldt ook voor de verkoudheid.
Goed gerust en gegeten vandaag om op krachten te komen. Daarnet nog gezellig naar een leuke film gekeken. Wat ik uit "Bigfish" vooral ga onthouden zijn deze wijsheden:
Iemand die een verhaal, gebaseerd op iets wat hij/zij heeft meegemaakt telkens opnieuw tot vervelens toe vertelt, zal uiteindelijk dat verhaal zelf worden waardoor hij/zij na zijn/haar dood onsterfelijk zal worden doordat datgene wat hem/haar typeert door middel van dat verhaal zal doorgegeven worden. Hij/Zij zal hierdoor een stukje blijven leven.

Wat betreft morgen, staat er een strakke planning op het schema:

• 9:00u: opstaan
  
• 9:00u - 10:00u: pasta eten
  
• 10:20u: klaarmaken --> running outfit aandoen; 4 sluitspelden meedoen; verse kledij, handdoek, toiletzak, mp3-speler, fototoestel, borstnummer, harslagmeter meedoen
  
• 10:30u: naar Brussel rijden
  
• 11:00u: een banaan eten
  
• 11:15u: op zoek gaan naar de start en ondertussen opwarmen
  
• 12:00u: starten
  
• 12:30u-13:00u: finishen
  

Dit plan kan compleet de mist in gaan door o.a. blessuretoestanden enzo...
Let's hope for the best!

Nu mij nog even een kwartier bezighouden met de linkerbovenbeenspieren keihard te masseren zodat die wat slapper worden om de kans op blessureleed morgen te verkleinen.

Duim voor mij!

Lars en Bokthor

Net terug van het tweede optreden ooit van Bokthor. Eerlijk gezegd echt wel onder de indruk van dat groepje. Stijn, een maat en tevens één vijfde van de band, speelde en zong sterk samen met de leadzanger Bart die dat op straffe Gothic-achtige-zware-stem wijze deed. Het optreden vond plaats in het JOB, een jeugdhuis aan Oude Bareel (Oostakker aka Uustakker voor de Gentenaars) alwaar ik zelve 10 jaar geleden voor 't laatst geweest was.
Na een nummer of twee was de toon gezet en hadden ze het hele publiek mee.
Kortom: we gaan nog van die gasten horen, wees daar maar zeker van!

Na 't optreden heb ik mij nog tegoed gedaan aan wat pintjes en een Leffe om dan tenslotte samen met Doremie ons voeten in de trappers te slaan en richting Papegaaistraat te fietsen.
We waren daar rechtstreeks van m'n werk naartoe gefietst. 't Was nl. family day op 't werk en 'k heb Doremie daar dus ook eens een rondleiding kunnen geven.
In combinatie met m'n kilometerke zwemmen deze middag was het vandaag dus globaal gezien een sportieve dag, kwestie van de conditie zeker op-en-top te hebben tegen zondag. Jaja, zondag gaat lukken!

De sociale bezigheden van de laatste dagen en de nood om gisteren op een treffelijk uur in m'n nest te kruipen om van m'n vervelende verkoudheid & irritante blessure af te geraken, zorgden ervoor dat ik gisteren geen artikel meer kon schrijven over ons bezoekje van donderdag aan Lars, de pasgeboren zoon van Simon & Wendy.
Meer slaap heeft z'n vruchten afgeworpen: M'n verkoudheid is genezen! :) Nog beter: dit is ook het geval met m'n blessure, alhoewel ik daar nog steeds aandachtig voor moet zijn. De komende 2 dagen zal ik nog veel lastige stretchoefeningen moeten doen.

Lars bezoeken was heel tof. Zo'n klein boeleke van 2 weken vasthouden heeft toch iets heel speciaals. Uiteraard was ik op van de zenuwen en veel te voorzichtig, zoals het een onervaren 'stunteligaard' betaamt, toen ik die kleine in m'n lompe kolenschoppen (=handen) nam. Lars kon het goed vinden met m'n trui. Hij begon er enthousiast op te sjokken, doch nadat m'n trui wat begon te rafelen kwam hij tot de conclusie dat die smaak van die wasverzachter en dat gevoel van die wol toch niet hetzelfde effect als mama's tepel gaf.

Wat ik mij vaak afvraag is het volgende: "Is een man eigenlijk ooit klaar om aan kinderen te beginnen of moet hij echt door herhaling van het onderwerp door de vrouw op termijn daarvan overtuigd worden?"
Ik ben er nog altijd niet uit.
Waar ik soms ook over pieker is: "Kan een kleine een leegte in je leven opvullen?"
Eerlijk gezegd geloof ik daar niet in. Mij lijkt het beter om eerst een oplossing te zoeken indien je met leegte te kampen hebt. (Lees hier wat ik eerder over leegte schreef.)
Ik denk dat, indien je reeds met leegte geplaagd zit, een kindje die leegte zal uitstellen voor een paar jaar maar zonder oplossing komt het gewoon weer terug.

Uiteraard weet ik niet of dit absoluut waar is maar zijn dit gewoon mijn hersenkronkels die me dat vertellen, kwestie van mezelf op het einde van m'n artikel weer volledig te relativeren. Ik ben daar namelijk nen straffen in. Zo is dat.

Een avond vol Leffe

Een rustig avondje, kuierend, liggend, hangend in de zetel zou het worden. Dat was alleszins het plan dat zich in m'n hoofd aan het vormen was toen ik gisterenavond nog laat aan 't werken was. Op dat moment kreeg ik telefoon van iemand die me vroeg of ik zin had om over de dingen des levens te tateren bij pot en pint. Er welgeteld 1 seconde over nadenkend, ging ik gewillig op het Leffe-voorstel in. We besloten af te spreken in de St-Hubert in de Kortrijksepoortstraat. 'k Was daar trouwens niet zo heel erg lang geleden geweest. Daar aangekomen viel ons oog op een aan-de-gang-zijnde tafelvoetbaltornooi. We besloten ons ook in te schrijven met als ultieme doel twee matchen te verliezen. Dat gebeurde ook. Scores: 11 voor de beide tegenstanders, de eerste keer 3 voor het Alphonse-Tjoff team, de tweede keer 5. Ik feliciteerde de mij-op-dat-moment-nog-steeds-onbekende winnaars met een ferme: "Proficiat dat jullie deze keer wél goed gespeeld hebben."
Om onze nederlagen te vieren besloten we theelichtjes met de daar bijhorende potjes te verzamelen. Die potjes hadden een Leffe-logo en als gevolg daarvan moesten we Leffe's drinken om ze te verzamelen. Verder aan de toog voor ons heel erg interessant lijkende gesprekken aangeknoopt met Nazif, the bartender en met enkele groepjes studerende mensen die op dat moment blijkbaar niet aan het studeren waren.
Daarnaast nog enkele interessante gesprekken gevoerd met m'n compaan Alphonse om tenslotte véél te laat naar huis te gaan en een pijnlijke dag tegemoet te gaan.

Interessant, dat wel, ongezond dat ook. Vandaag merkte ik het vooral aan m'n verkoudheid die er niet erg op beterde. Het gevolg was dat ik deze middag tijdens een meeting op 't werk er zo moe uitzag en gigantisch nasaal klinkte dat ik noodgedwongen overkwam als een platgespoten patiënt.

Op vlak van lopen voel ik de kans dat ik zondag de 10km Gaston Roelants loop met de dag kleiner worden. De blessure aan m'n linkerknie is al veel gebeterd maar nog niet volledig weg en nu met die zware verkoudheid er bovenop ziet het er niet echt fraai uit. Spijtig, maar 'k zal zaterdag definitief beslissen.
Het doet het ergens wel pijn aangezien m'n conditie echt wel scherp staat op dit moment. De weg hier naartoe ging uiteraard niet vanzelf: veel fietsen, zwemmen (zoals gisteren nog) en lopen. 't Is vooral de gedachte daaraan die het allemaal wat spijtig maakt. Maja, zo wreed is dat nu eigenlijk allemaal niet he!

Verder heb je misschien reeds gezien dat ik vriend van Gentblogt.be ben.
Wat stelt dit eigenlijk allemaal voor?



Heel simpel, Gentblogt.be is één van de meest interessante blogs in Vlaanderens blogwereldje. Er is zelfs een politiek-onafhankelijke VZW voor opgericht. Dagelijks berichten ze over alles, maar dan ook werkelijk alles i.v.m. Gent op een heel eigenwijze manier. Om te kunnen overleven als VZW en voor de hosting van de website enzo hebben ze uw kleine bijdrage meer dan nodig. Meer hierover kan je lezen op het blog van Joke en uiteraard op Gentblogt.be zelve.

Deze avond was 't ook vrij hectisch. Na 't werk naar Lochristi gereden om daar een baby-cadeautje te kopen. Jaja, morgen gaan we op babybezoek bij Lars (zie dit artikel).
Vervolgens naar den Delhaize gespurt om nog vóór 20u boodschapjes te doen en nadat ik gelijk nen echten superman m'n eten ingeademd had om 21u nog even langsgeweest om ergens een computer-, meer specifiek printerprobleem, te gaan verhelpen.

Gekke jongens

Nu Sinterklaas terug richting Spanje vertrokken is, leek het mij de moment om eens iets te schrijven over één van de groepen waar ik tegenwoordig regelmatig naar luister.
Deze gekke jongens komen uit Zwitserland. 'k Heb ze zo'n dik jaar terug ontdekt door wat donkere muziek af te schuimen...éé voila, hier heb je Jesus and the gurus



De foto's werden genomen tijdens één van hun zieke concerten in Zwitserland bij hun promotietour tijdens het eerste album "Hammering on the Gates of Heaven (2003)".
In 2005 kwam er dan een tweede album "Satan's little helpers (2005)" wat vooral eentwadde Elektro-achtig was maar ook best wel te pruimen!
Een paar maanden geleden zijn ze dan tenslotte met hun nieuw album "King ov Salò (2006)" rond mijn oren komen hangen.

Oja, ze willen dus vooral (hoe-kan-het-ook-anders) shockeren.

Ah, daarnet een ziek clipje van die manne gevonden op YouTube uit hun eerste album.
Ziehier "Jesus and the gurus" met "Simulator"...kijk, huiver, geniet:



Je zou bijna gaan denken dat die gasten nog een paar serieus traumatische "issues" te "tackle'n" hebben. Desalniettemin prefereer ik dit "entertainment" en keigoeie muziek te noemen. "Desalniettemin" is een mooi woord.

Een weekendje concertzaal

Dit weekend vooral veel tijd doorgebracht in de concertzaal van de vooruit. Zaterdagavond was het daar alweer 80s-fuif. Moeilijk met m'n blessure aan m'n linkerknie maar na een paar pintjes is dat toch gelukt om wat onnozel te dansen zoals het een 80s-fuiver betaamt. Het "Gay" gehalte was hoog en alhoewel ik daar niet aan wou meedoen, zag ik er plots ook zo uit toen de naad van m'n broek bij het vooroverbuigen plots volledig doorscheurde.
Rond een uur of 5:13u zijn we dan huiswaarts gekeerd waar ik mij helemaal op de kleine pizzatjes gestort heb, lekker dat wel.

Gisterenavond had ik het genoegen meegenomen te worden naar diezelfde concertzaal van de vooruit om een concert bij te wonen van de groep "Sophia".
Het begon met een verschrikkelijk slecht voorprogramma waarvan het massageluid van de toeschouwers ettelijke pogingen ondernam om het gekwel van die groep te overstemmen.
Barstend van de koppijn en kermend van de innerlijke pijn konden we daarna genieten van "Sophia".
Om even op het thema innerlijke pijn door te gaan, moet ik bekennen dat die kerel er echt wel in geslaagd is om z'n innerlijke relationele pijnen te verwoorden. Het optreden was schitterend, hartverscheurend en vooral passioneel te noemen. Zeker een aanrader!
Sophia is de max voor wie van prachtige, rustige muziek in combinatie met romantiserende teksten houdt.
Op het concert nog een ex-collega tegengekomen, wat handig was om te trakteren en te laten trakteren...

Nightwish misheard

Altijd grappig om teksten van bvb Nightwish verkeerd te verstaan.








De Hamster versie:



De Lost versie:



De politiek geïnspireerde versie:



En nu ga ik soep maken...

Casino Royale

Daarnet naar "Casino Royale" geweest, de nieuwe Bond-film. Leuk filmpje met veel actie, schone madammen en dure auto's zoals we van Bond films gewoon zijn. Deze film speelt zich af in de beginperiode van toen Bond net 007-status gekregen had. De makers hebben hier geen aandacht besteed aan het feit dat deze film zich dan eigenlijk ergens in de jaren '50-'60 zou moeten situeren, nee, deze prent speelt zich af in deze tijd. Bond wordt deze keer door een nieuwe acteur ten berde gebracht. Hij doet dat goed, alhoewel hij een hoog Rambo gehalte heeft.

Wat ik vooral leuk vond aan deze film is dat een bepaalde scene zich afspeelt tijdens een tentoonstelling van Günther von Hagens, nl. Körperwelten, waar ik destijds ook naartoe gegaan ben in het slachthuis van Anderlecht. In de film heet dit dan "Body worlds", net zoals je op de website kan zien, blijkbaar "veramerikaanst" om commerciële redenen.

Er was ook nog een leuke verwijzing naar het feit dat Venetië langzaamaan aan het verzinken is. Dit werd in de film gesymboliseerd door een volledig gebouw in het gezellige Venetië op geweldadige wijze te doen verzinken.

Na de film zijn we in de Brouwzaele beland. Het leukste gebeuren van de pintjesrijke avond was toen een collega volgende lol vertelde: "Wete gij hoe een papegaai van 50 kg om eten roept?", waarop ik "nee", waarop hij: "NOOTJES!" schreeuwde. Als gevolg hiervan werd het 2 seconden muisstil in het café en stond iedereen naar ons te staren. Ik kwam niet meer bij. :-)

Een paar uur later zette ik m'n lijdensweg naar huis in. Vandaag had ik een dagje verlof en deze namiddag heb ik 10 km gelopen in 53 minuten 30 seconden en dit echter iets te enthousiast blijkt nu. Ik denk dat ik een frictie heb aan de linkerknie deze keer. :(
Pijnlijke zaak. Normaal stappen lukt voorlopig niet meer. Hopelijk is het morgen beter en hopelijk komt de 10km Gaston Roelants volgende week niet in het gedrang...

Het motto voor vandaag

16u26: Het motto voor vandaag is: "Zet u eens op andermans plaats en schrijf vlug een blogartikeltje". Dat is wat ik nu vlug aan het doen ben en dit terwijl ik aan het wachten ben op het eindigen van één of ander dubieus "proces" dat ten einde aan het lopen is. 'k Ga ermee stoppen want Nathalie (klik hier voor Nathalies blog) komt net heel onverwachts langs (en ik zit op haar plaats), 't is te zeggen, ik weet dat ze naast mij staat en dat ze bijgevolg al deze zeverdingen gadeslaat en commentaar geeft op al m'n grammaticale fauten en typo's (=typfouten). De zin die ik net op deze plaats typte, moest ik nu verwijderen omdat Nathalie commentaar aan het geven was terwijl een superaangename geur van roze Tao (= mijn lievelingstao, zelfs nog na die oranje Tao van gisteren) mijn neusvleugels langs de binnenkant raakte en daarna een heel eigen leven begon te leiden binnenin mij waardoor het m'n speekselklieren begon te stimuleren.

Niet meer 16u26: Net terug van maat Renaat. Daar Star Trek gekeken en met Stijn gebabbeld die er ook was. Jaja, Renaat is ook een Trekkie en Stijn had heel belangrijk nieuws maar daar zal ik het ooit nog wel 'ns over hebben.
Nu chips eten, wat hoe-kan-het-ook-anders Star Trek zien en de nest induiken want morgen wil ik echt nog es gaan lopen. 't Is ondertussen al meer dan een week en een half geleden. Vandaag ben ik gelukkig met de fiets naar 't werk geweest en ook deze middag naar 't Strop waar ik alweer een kilometer gezwommen heb, kwestie van de conditie op peil te houden voor de 10km Gaston Roelants (da's over 10 dagen al!)

Stevige kost

In tegenstelling tot wat ik van plan was, ben ik vandaag niet gaan lopen. Doordat ik een dagje vrijaf had, ging ik me daar op focussen maar doordat ik vooral veel beziggeweest ben met de layout van dit blog aan te passen, geraakte ik deze morgen niet uit mijn bed.
Layouts aanpassen is het niet-te-onderschatten bezigheid. 't Is trouwens nog niet helemaal in orde. Het meest vervelende is dat het er niet compleet naar de knoppen mag uitzien als je van browser overschakelt (bvb. van Firefox naar Internet Explorer) aangezien de meeste mensen Internet Explorer, Firefox of Opera gebruiken om het net mee rond te surfen. Maar goed, we wijken af naar saaier materiaal, back to the little blogstory...

Uiteindelijk ging ik boodschappen doen in den Delhaize en ja, de madam van "Tranen aan de kassa" zat er weer, dit keer zonder tranen.

Na het boodschappengedoe besloot ik om nen keer goeie stevige kost te prepareren, gebruikmakende van de boodschappen zelve.
'k Was net op tijd klaar met het eenvoudige voorgerechtje toen Doremie thuiskwam.
Dit bestond uit een schijfje citroen, een beetje sla en zalmtartaar dit zag er ongeveer zo uit, maar dan iets minder professioneel geserveerd nl. zonder kaviaar:



Vervolgens spendeerde ik m'n tijd aan het in elkaar steken van het hoofdmenu. Op dat moment kwam ik pas op het idee om daarover te bloggen vandaar dat ik zelf geen foto's van het voorgerechtje heb. Om 't goed te maken, de citroen in "besneden" vorm:



Om het hoofdmenu klaar te maken kocht ik deze namiddag 2 steak hachées (=er als hamburgers uitziende gemaalde biefstukken) met biolabel. Zo zag dat er dan uit in onaangeraakte vorm:



Om dit goedje in de pan klaar te maken, en ook om de eieren te bakken, gebruikte ik deze olijfolie van den Delhaize:



Daarnaast prepareerde ik 450 gram spinazie à la crème van Bioline, een diepvriesproduct maar stukken beter dan dienen bucht uit bokalen.



Ondertussen werden de patatjes gaar gestoomd:



Spannend he...


Verder prepareerde ik 2 spiegeleitjes...



...omdat het vlees klaar was



En tenslotte alles op een bord dumpen en voorzichtjes het ei op de steak laten glijden. Dit was het resultaat:



Wat je achteraf zeker moet doen is vermijden om de afwas te doen.

Nu ga ik me bezighouden met het kijken naar een afleveringske van Star Trek en het nuttigen van een nieuw blikje Tao. Er was sinds deze week nl. een nieuw soortje Tao in den Delhaize. Het is een oranje blikje en het opschrift doet me geloven dat er "Ginger, Cardamom, Passiflora, Vitamins E, B6, B1" inzit en dat het goed is tegen stress en bevorderlijk voor de "Wellness & Serenity", alhoewel ik er weinig geloof aan hecht en vooral de marketing mensen van Tao er van verdenk die opschriften uit hunnen duim gezogen te hebben.



Let's hope that I lust het.

Kleine Tjoff roept zijn mama

Bij wijze van proloog, die eigenlijk niks te zien heeft met de rest van dit blogitem, was ik wel onder de indruk van het aantal bezoekers dat deze site vandaag en gisteren genereerde:




Dit heeft uiteraard alles te maken met het SMS-stokje van gisteren.
En nu de iets leukere onnozelheden, fratsen, grollen, verhalen & anekdotes...

Eindelijk gelukt! 'k Was namelijk al een paar dagen aan't proberen om een DVD+VR om te zetten naar MPEG (=saaie praat).
Zondag gingen m'n vriendin en ikzelf bij m'n ouders 'gaan zondagen' (lees: koffie drinken en gezellig tetteren). Bij wijze van demonstratie van hun nieuwe TV werden al m'n jeugdtrauma's nog eens op het beeld getoverd. Ik ben er na wat gezweet in geslaagd om met een deel van die beelden YouTube te bezoedelen.

Aanschouw de wrede folterpraktijken die ik vroeger als baby moest ondergaan:


Wrede folterpraktijken starring papa Tjoff, zus Tjoff & Tjoff zelve

Ik ben nog steeds als de dood voor de op-een-mesthoop-geprepareerde salaat (=sla)!
Laat me nu maar, ik moet een beetje bekomen, alhoewel, ook nog leuk nieuws vandaag na deze zware dobber.

Mijn post bevatte namelijk m'n borstnummer voor de 10 km Gaston Roelants. Zoals je misschien al waarnam hiernaast, heb ik nummer 626. Ik ben erg blij dat ik dit nummer heb. Dit is een heel speciaal nummer. Het straalt namelijk een vrij hoge graad van symmetrie uit en is op de koop toe nog makkelijk te onthouden ook. Verder ga ik er niet meer over zeveren.


O ja, er zat ook nog een T-shirtbon bij. De T-shirt kan ik op de dag zelf (17 december) afhalen. Mensen die mij kennen, weten dat het verstandig is om mij af en toe eens een nieuwe T-shirt te geven, kwestie van niet telkens dezelfde 5 (ondertussen al méér dan dat!) te moeten aandoen.

Ik ga mij nu bezighouden met de layout van deze site wat aan te passen. Morgen een dagje verlof genomen om es wat te kuieren en nog es bij daglicht te gaan lopen daar dit met deze korte daglicht-dagen niet zo evident meer is. Zo is dat.

De ketting en de pc

Het was reeds geweten, doch nu ook nog eens bevestigd: ik heb goddelijk gespierde benen. Dat moet wel, of beter: dat is zo. De bewijzen zijn er. Ik heb m'n fiets naar de knoppen gereden door m'n ketting door te trappen. Schitterend, toch?
Voorlopig dus weer de papa z'n fiets geleend (=hij zal hem in de komende 20 jaar toch niet direct nodig hebben) om daar ook een puinhoop van te proberen maken.
Na een droge werkdag stond er vandaag nog een pc-installatie op het programma. Een vriendin waar ik al lang niks meer van gehoord had, heeft zichzelf deze week overhaald tot de aankoop van een nieuwe PC. Aangezien ze van toeten nog blazen wist met betrekking tot de installatie, besloot ik dat meisken ne keer te helpen. Na een paar uurkes installatie, gezellig tetteren en 2 bruine Leffe's staat alles in orde en kan ze haar journalistieke praktijken weer de vrije loop laten gaan.
Voor de rest de laatste tijd zwaar zitten zoeken om een DVD+VR, ik weet het ik ben weer saai aan het doen, te converteren naar MPEG om wat nostalgisch filmmateriaal uit de oude doos op YouTube te krijgen voor m'n volgende blogitem (zou normaal gezien hierboven moeten staan, alléja nu nog niet, maar straks wel en als logisch gevolg hiervan op het moment dat je dit leest misschien ook al).

Stokje gevangen

Zonet ving ik het SMS-stokje dat door Joke van Onnozelheid mag! naar me toegeworpen werd. Interessant, dat niet, maar als concept kan het wel tellen.
De SMS-stok werd de lucht in geschoten door Pieter van Om ter saaist, 's mijns inziens (=formeel ouderwets voor 'volgens mij') om de saaiheid te doorbreken en passeerde vervolgens via Michael van 7 seconden om dan tenslotte via dit item door Joke van "Onnozelheid mag!" tegen mijn kop te knallen. Jaja, Tjoff is actief in de blog-comjoenetie!

Als ik het goed begrepen heb is het de bedoeling om de meest dwaze, grappige of onnozele smsjes van je SIM kaart terug op te zoeken. Aangezien ik één van de vele mensen ben die op de SIM kaart geen smsjes opslaat en telkens het geheugen wis eens het volgestouwd zit, kan ik slechts smsjes tevoorschijn toveren van nog niet zo heel lang geleden. Bij deze...

Gohoi ginds, zin om deze avond humptiedumpie te gaan doen op een goa party te Harelbeke?

Om 12:44u op 03/11 door een vriendin gestuurd. M'n vriendin en ikzelf zijn daar nooit geraakt omdat we die avond al plannen hadden. Trouwens nog nooit naar een echte Goa party geweest. Vermoedelijk zal dat er ooit wel eens van komen.

I don't feel well. Will sleep a bit more and come half a day later. See you

Om 08:14u op 14/11 van een collega ontvangen.

Ik vind jullie dan ook niet sympathiek en zal jullie de volgende keer als we niet afspreken op café niet trakteren

Om 20:38u op 16/11 van een maat ontvangen als reactie op volgende SMS:

Zeker en vast geen gelukkige verjaardag vanwege jouw vijanden: do en Tjoff

Om 17:57u op 17/11 ontving ik deze SMS:

Jammer maar Amuseer je. Had ik het geweten, 'k had mijn Zilverpapier gespaard voor de negerkes... Misschien tot volgende week. Greetz

Een reactie op een reactie op een SMS van een maat waarvan de complete context mij momenteel volledig ontgaat.

Om 17:51u op 23/11 ontving ik:

Kom je naar de drink?karen en pieter

Deze kreeg ik van een collega. Het was toen namelijk monthly drink op 't werk en ik was naar goede gewoonte nog ijverig aan't werken :-)

De broek is klaar! Kom ze halen als het past.

Deze kreeg ik van m'n moeder om 20:09u op 26/11. Ze heeft ervoor gezorgd dat Doremies broek niet meer te lang is. Morgen gaan we die broek bij m'n ouders halen.

Om 19:41u op 27/11 ontving ik

Ge gaat toevallig nie gaan lopen binnen 20 minuten?

van een collega. Op dat moment kon ik echter niet want ik was nog helse pijnen in de benen aan het doorstaan door de dag ervoor overijverig 20km te lopen.

Zozie, m'n taak zit erop. Nu het stokje opwerpen voor enkele andere bloggers.
Koen Fillet zal ook wel gezegend zijn met een leuke box vol smsjes en Sara (=Tiekenei) van An egg's life verdenk ik daar ook van.
Ik denk ook dat Johan van "2007 : Eerst lopen langs de Maas en dan genieten van de Jungfrau..." SMS-stokjes kan vangen.

Dus:

"Throw"

...allé mensen, catchen he...