Improdag in Leuven

In lang vervlogen tijden kwam ik geregeld in Leuven. De auditiedag en de daarbij horende workshop van de Lunatics vond daar zaterdag plaats dus sleepte ik mezelf die dag op een onmenselijk uur (7:30u en dat voor een zaterdag begot!) onder de douche. Nadat ik een beetje bij m'n positieven was gekomen en m'n tank volgegoten had, gaf ik eens goe gas richting Leuven.
Daar aangekomen, dropte ik m'n wagen in een zone die achteraf gezien blijkbaar een zone met parkeerschijf was. Resultaat: 25 eur boete, grrrrrr. In Leuven is het moeilijk om niks mis te doen en zeker binnen de ring. Blijkbaar is het daar overal van betaalegem om deftig (lees: langer dan 2 uur) te parkeren.
Het performen ging soms goed en soms ging ik redelijk de mist in. Maar goed, ik ben nog maar 'n goeie maand bezig met impro en vroeger heb ik nog nooit iets dergelijks gedaan dus zie ik wel evolutie op korte termijn.
Wat ik vooral onthouden heb van de eindbespreking is dat er artistiek gezien nog redelijk wat werk is. En eraan werken is waar ik me vanaf nu mee ga bezighouden want jawel, impro, het ligt me wel. 't Is leuk en 't begint een alsmaar sterkere passie te worden. Wat meer is, je leert op korte tijd nieuwe mensen kennen en doordat je performt met die mensen zit de sfeer onmiddellijk goed.
Tijdens het afwachten voor de bespreking, waarbij we één voor één bij de grote Lunatics-jury moesten gaan, dronk ik een paar pinten en had ik nog fijne gesprekken met de medespelers. En ja, één ervan was mijnheer Netsensei, toffe kerel.

Er echt niet aan kunnen doen

Zo zat ik ooit eens in m'n geparkeerde wagen, bijna vertrekkensklaar en in schildersoutfit. M'n schilderswerk in de woning die ik net ging betrekken was net voltooid. Situering: ergens eind april 2005.
Er passeerde een meisje met haar fiets. Haar slot zakte van rond haar zadel tussen haar spaken. Haar wiel blokkeerde. De fiets ging verticaal op haar voorwiel steunen. Fiets kwam op m'n capeau terecht. Meisje op de straatklinkers, ter hoogte van m'n portière. Neigverschietend van dit incident reageerde ik in de mate van het mogelijke onmiddellijk. Ik draaide m'n raampje open en vroeg of alles ok was. Toen meisje dit beaamde, was ik al iets meer op m'n gemak. Ze stond op en raapte haar fiets bij elkaar waardoor ik kon uitstappen. Op dat moment besloot ik toch eens te kijken naar mogelijke schade. Maar toen gebeurde wat ik eigenlijk wel had kunnen verwachten: stereotypering en volkswoede.
Een kerel kwam naar me toe met licht dreigende houding en zei: "In plaats van te kijken wat er aan uw auto is zoude beter da meiske helpen!". Mijn verwoede pogingen om de situatie uit te leggen mislukten daar de kerel, van wiens ader ter hoogte van zijn rechterslaap onderwijl twee maal in diameter was toegenomen, gewoonweg geen oren had naar wat ik te zeggen had. Met verheven stem en een kop zo rood als een tomaat begon hij mij verbaal aan de groep van die agressieve egoïstische groep van automobilisten toe te voegen. Hij dwong me tot excuses t.o.v. dat meisje. Het meisje zei daarop "Maar hij heeft er niks mee te maken, ik ben gewoon gevallen". De kerel luisterde niet en ondertussen waren nog enkele andere mensen erbij gekomen die me allemaal met een boze haatdragende blik aanstaarden. Tegen m'n principes in en om de kans op wraakacties van m'n omstaanders te vermijden, excuseerde ik me bij het meisje. Het wrede volk droop af zonder mij te stenigen. Het meisje excuseerde zich bij mij voor de situatie waarin ze me ongewild gebracht had en voor het krasje op m'n capeau. Ik zei dat het niet erg was.
Hoe ik hierop kwam. Wel, meestal kunnen automobilisten er wel aan doen en mensen gaan er ook van uit dat het de automobilisten zijn die de grote smeerlap zijn. Klik.

Spinazie

Genietend van m'n avondeten droomde ik weg en kreeg ik de plotse ingeving dat het toch al heel erg lang geleden is dat ik nog gezonde spinazie gegeten heb.
Wij kopen altijd zo van dienen lekkeren brol uit bokalen. Zo doen wij dat. Het enige probleem is dat dat naar 't schijnt niet zo heel erg gezond blijkt te zijn. We ontlopen daardoor veel vitamientjes en vervangen dat door bewaarmiddelen.
Toen ik nog bij m'n ouders woonde, maakte m'n moeder altijd, nee niet elke dag, spinazie. Gecombineerd met patatten en een hamburger met daar bovenop een spiegelei is dat de perfecte maaltijd. Door de enorme hoeveelheid koolhydraten krijg je daarvan veel energie. Ik ga dat binnenkort eens klaarmaken en dit op voorwaarde dat ik de ingrediënten niet vergeet bij het volgende Delhaize bezoek.

Verder ben ik vandaag:

• met m'n auto naar de keuring geweest (kon niet onder m'n arm dus ben ik ermee naar de keuring gereden) en er deze keer wél doorgeraakt (vorige keer dus logischerwijs niet)
  
• nogal laat toegekomen op 't werk
  
• slechtgezind wakkergeworden omdat ik mottig gedroomd had over te laat komen en ontslagen worden
  
• in de lach geschoten toen een droge Amerikaan (=op vlak van humor) aan een collega vroeg: "Where can I drop off the coffee?" waarop die collega hem naar de koffieautomaat begeleidde, waarop de droge Amerikaan zei: "No, I meant inverse, you know, inverse..." waarop die collega verwonderd keek, waarop vervolgens die droge Amerikaan fluisterde "You know, toilet", gevolgd door een één-seconde durende "Aaahyeah!" kreet (of zoiets) uit die collegas mond.
  

Een bewogen dag

Het was vandaag letterlijk een bewogen dag. Deze morgen m'n wekker op 8:49u gezet omdat ik toch wat ritme probeer te kweken in m'n chaotische levenswandel. Nog steeds problematisch bleek achteraf. Ik heb die wekker blijkbaar als een robot om de 10 minuten uitgezet (=op snooze geduwd, heet dat dan bij Nokia GSM's). Uiteindelijk ben ik dan toch opgestaan rond 11:30u. Doremie, die je trouwens op de foto, net voor m'n auto ziet, belde mij rond 12:00u om te weten of ik al wakker was. Attent he! :-)
Op dat moment had ik net op tijd m'n mond gespoeld zodat het gelukkig geen tandpastamondgesprek werd. Doremie is daar trouwens heel sterk in, in die tandpastagesprekken. Na verloop van tijd leer je die taal wel.

Tegen 12:30u ging ik m'n briefjes bij de CM posten. Dat waren de laatste met betrekking tot het ongeval dat ik op 14 juli meemaakte. Ik ben toen, terwijl ik thuis nog voor 't werk bezig was, tegen m'n bureau in slaap gevallen. Gevolg: een neuropraxie van de radialiszenuw, ook wel een saturday night palsy genoemd.
Heel ambetant. Het heeft ongeveer 2 maand geduurd tegen dat ik m'n hand terug normaal kon gebruiken en na die 2 maand begon m'n pesthumeur dat ik daardoor gekregen had zich ook terug te trekken.
Ik ging die dus fietsgewijs posten. Daarna m'n fiets thuis gedropt en vervolgens een uitstapje ingezet naar bakkerij Franky in de Holstraat voor een lekker multigranenbrood. Twee lekkere kommen soep (zie vorige topic) en een half multigranenbrood met Filadelphia platte kaas kunnen een dag echt wel lekker inzetten.

14:00u: Tijd om m'n auto te keuren. Nog even naar de Q8 gereden om m'n bandendruk te controleren. 2,3 bar vooraan en 2,5 bar achteraan. 't Viel me wel op dat m'n auto nu vlotter reed. M'n bandendruk stond nl. ietsje te laag in 't verleden.
Nadat ik m'n pekzwarte handen aan een paar struiken had afgeveegd, ving ik m'n tocht naar het keuringsstation te Zwijnaarde aan.
Niet veel volk, en 't ging dus vlotjes. Resultaat: afgekeurd, rechterachterrem geeft 25% tot 50% verschil t.o.v. linkerachterrem. Damn! Prijs: 30,5 EUR.
Thuisgekomen, greep ik onmiddellijk naar de telefoon. IDE in Zwijnaarde is een goeie zaak, waar ik m'n auto voor enkele kleine dingskes reeds binnengedaan had. Wat me het meeste vertrouwen schenkt in die zaak is dat Noël, oudste mens die in de garage werkt en tevens eigenaar van de zaak (=heb ik me laten vertellen dus 'k weet niet of deze informatie correct is), zijn hart en ziel in z'n werk legt en dus zeker geen bandwerkmentaliteit heeft.
Na een telefoontje van 5 minuten met Noël, kwam ik tot een compromis om m'n auto onmiddellijk binnen te steken. Ik keek nog snel even m'n lijstje na:

• groot onderhoud
  
• rechterachterrem
  
• Blaupunkt travelpilot plaatsen (had ik al bijna 'n half jaar staan en mocht dus wel eens geplaatst worden)
  
• rechterbox nakijken want werkt niet meer
  
• linkervoorlicht afstellen volgens de europese norm
  
• klokje in dashboard deblokkeren (blijft telkens hangen tussen 6u en 7u)
  

Een half uurtje later geraakte ik bij IDE, ontlaadde ik m'n fiets en parkeerde ik m'n wagen achteraan. Nadat ik alles nog eens uitgelegd had, besloot ik langs de R4 naar Mariakerke te fietsen om m'n vader een gelukkige verjaardag te gaan wensen.
Alweer een half uur later arriveerde ik en kon ik samen met m'n ouders, zus en grootouders meegenieten van een glaasje Veuve Clicquot. Mijn vader is geboren in 1953 en werd vandaag 53 jaar. Speciale gebeurtenis die ik mogelijks niet zal meemaken, maar wie weet. Het is niet onwaarschijnlijk dat ik ooit 80 zal worden.

Rond 18:30u besloot ik, nog steeds met de fiets, huiswaarts te keren en tegen 19:00u worstelde ik 2 visfilets door een berg paneermeel om ze vervolgens, in olijfolie verzuipend, op een zacht vuurtje te laten sudderen.

Na samen met Doremie lekker gegeten te hebben, deed ik wat oefeningetjes ter versteviging van m'n rechterknie om vervolgens 11 km te gaan lopen. Dat waren dus alweer 2 rondjes rond de watersportbaan, vertrekkende van aan m'n deur.
Man, dat was lastig. Na ongeveer 7 km (=1 ronde en een scheet) viel er plots een zondvloed uit de hemel (ja, ik meende zelfs hagelstenen te zien). Ik voelde m'n sokken week worden. Zonder afgeven hield ik vol. Dankzij m'n runnerstenue was de doorweektheid van m'n kleren beperkt gebleven.