Abraham's Afterwork Party

Maandagavond werd onze grote baas verrast op een feestje met drapjes, hankjes en sandwichekes en dit ter gelegenheid van zijn 50ste verjaardag. Na wat vermaak door verklede collega's en leuke filmpjes van ex-collega's begon de DJ aan zijn werk en werd de dansvloer geopend. Tussendoor ging ik met een aantal collega's naar het dak, fris dat wel, maar een prachtig zicht over de verlichte stad, net als deze foto maar dan bij nacht.
Het werd een leuk feestje en dat was eveneens de reden waarom ik pas rond 1:20u het gebouw verliet. Achteraf nog eventjes langgeweest bij collega J. om daar nog wat na te praten en een laatste pintje te drinken om tenslotte door de ijsregen naar huis te fietsen...brrr.
's Middags had ik dat ook gedaan (toen was het gewoon koude hagelachtige regen) om aan de Zuid m'n reispas op te halen zodat ik in orde ben voor Brazilië. Eigenlijk wel verschrikkelijk duur zo'n paspoort. 81 EUR vind ik er wel 'n beetje over, maar ja, 't zal wel zijn redenen hebben zeker? Misschien moet er 10 man aan werken om 1 reispas te prepareren?

Energieplan

De oorzaak van m'n nalatigheid in het bloggen de laatste dagen ligt bij het feit dat er zoveel op het programma stond waardoor ik me mentaal leeggelopen voel. Kortom: geen energie meer.
Geen getreur, ik heb een plan: het energieplan. Vanaf morgenvroeg begin ik er aan. Dan drink ik een actimelleke, spring ik op de fiets en ga ik de nieuwe werkweek te lijf. Dinsdagmiddag staat wat zwemmen op het programma en ik zou graag ook nog eens een loopje willen proberen. Niet te lang uiteraard want die linkerknie zal waarschijnlijk na een 10-tal minuutjes weer beginnen jammeren.

Onder de noemer "wist je ditjes?" wou ik nog even het volgende kwijt:
Wist je dat er een tijdje geleden een artikel, deels afgeleid van dit artikel, op Gentblogt verscheen? Klik hier om het te lezen.

Verder een antwoord op de vraag: Waar is Christophe de laatste dagen zoal mee beziggeweest?
Vrijdagavond loste ik de belofte om voor Doremies verjaardag eens te trakteren op een etentje in door nen romantischen tête-à-tête in restaurant "Karel De Stoute" (Patershol, Gent). Sjieke maar vooral lekkere dinges. Een aanrader als je eens à la "Comme chez soi" wilt eten.
Zaterdag repten we ons rond de middag richting Kortrijk om daar een jaarlijks nieuwjaarsachtig familiefeest bij te wonen, overladen van de drapjes, hankjes en nog veel meer van dat overgoten met een sausje van cadeautjes.


Op de foto zie je mijn naturel poserende moeder.

's Avonds stond dan weer Gent op het programma met het jaarlijks personeelsfeest van m'n werk dat net als vorig jaar op vlak van eten ingekleed werd door de mensen van de "Coeur d'Artichaut".


Op de foto zie je hoe ik samen met een collega naar de '17 min' (leeftijdsgewijs) St-Bavo fuif ontsnapte om dan ongeveer een kwartier later zwaar onder ons voeten te krijgen door een buitenwipper-kleerkast.

Vandaag deed ik wat aan armspieroefeningen door een commode te verhuizen van Gent naar Zwijnaarde. Hierbij gebruikte ik uiteraard deels gemotoriseerd vervoer.
Deze avond hield ik me tenslotte nog wat bezig met soep (terug een indische toestand maar deze keer met een courgette als extra ingrediënt) maken gevolgd door het verplaatsen van wat water uit onze kelder naar een ander deel van die kelder en dit met behulp van een trekker. Goeie oefening en een beproeving voor de rug! De kelder dreigt nl. al een goeie week onder te lopen als gevolg van een verstopping.

Aan het eind van mijn theewater zijnde, had ik deze avond nog een interessant gesprek met teerbeminde Doremie over het feit dat ik alsmaar vaker het gevoel heb dat er enorm veel schijnheilige mensen zijn. Ik wil dat gevoel helemaal niet hebben. Het brengt niks op en je kwelt er jezelf enkel maar mee. Volgens mij worden mensen zo omdat het dan makkelijker is om energie te steken in het zichzelf profileren naar de grote massa toe. Zo'n mensen zullen ooit wel beseffen dat dat eigenlijk totaal niet belangrijk is. Een logisch gevolg lijkt me dat velen pas tot dit besef zullen komen als er bijna niemand meer overblijft om op terug te vallen. Misschien zal dat dan de eerste maal zijn dat die mensen de werkelijke betekenis van het woord "vriend" of "vriendin" ervaren. Die woorden worden namelijk al te vaak misbruikt. Stel jezelf voor rond 60-jarige leeftijd en probeer de mensen die je als vriend of vriendin beschouwt voor te stellen in die toekomstige wereld. Denk je ook dat het enkel lukt bij diegenen waarbij je dat woord niet misbruikt?
Verder zie ik regelmatig in sommige mensen hun blik minder fraaie dingen en onuitgesproken gedachten die verschillen van wat ze trachten over te brengen. Dit laatste moet je echter wel met een korreltje zout nemen daar ik helemaal het recht niet heb om de pretentie te hebben dat ik denk te weten wat andere mensen denken. Het is een gok en dus niet rechtvaardig.

Toffe kroeg, fijne keet

De laatste 3 dagen heb ik me beziggehouden met cafébezoeken en nog meer van dat dergelijks...

Dinsdagavond met Paul afgesproken zoals ik reeds vermeldde. Om onze bron der levenswijsheden verder aan te vullen zetten we de nacht in te, jaja alweer, "De Ploeg". Na een poosje besloten we eens een kijkje te nemen bij Nazif in de St-Hubert. Een korte wandeling van zo'n 20 minuutjes door de vrieskou bracht ons in de Kortrijksepoortstraat voor de gesloten deur van de St-Hubert dus besloten we terug te keren richting Vooruit. Daar aangekomen kreeg ik enorm veel goesting in een pita bij den "Isparta" dus zo gezegd, zo gedaan (lees: gegeten).
Hierna gingen we richting de Polé Polé om ons daar te vergrijpen aan een paar Vedett-pintjes en dit terwijl we ons gezellig bezighielden met het gadeslaan van de meest uiteenlopende rare, bizarre of normale mensen. Toen Paul begon weg te zakken van vermoeidheid, gingen we beiden braaf naar onze bedje toe.

Woensdagochtend deed het pijn om, na een dikke vijf uurtjes slaap en op de koop toe in m'n verlofperiode, op te staan om dan vervolgens de fiets op te klimmen en door de kou naar de Zuid te fietsen. Wat eigenlijk nog meer pijn deed was het feit dat ik twee foto's nodig heb om m'n internationaal paspoort (Ze noemen het ding "reispas") te laten maken. Hierdoor kwamen de doembeelden van enkele maanden geleden weer boven water. Ik was toen namelijk in het gedwongen avontuur gestapt om van gewone identiteitskaart naar electronische identiteitskaart over te schakelen. Tot 3 maal toe ben ik toen teruggekeerd naar de Zuid en telkens omdat m'n foto te licht, te donker of te korrelig was. Twee van de drie keer hebben ze toen reclame gemaakt voor een fotograaf uit het "shoppingcenter Zuid" omdat die toch heel goeie foto's zou maken. "Ja meneer, 'k weet het, wij moeten streng zijn", kreeg ik telkens te horen.
Deze keer had ik geen deftige foto bij (behalve die waar ik lijk op een mishandelde Kosovaarse gangster uit een of andere illustere gevangenis) en kreeg terug hetzelfde verhaal van de fotograaf over me heen.
Waar ik echt niet bij kan is dat je een foto moet laten maken door een fotograaf om die dan vervolgens af te geven zodat ze hem kunnen inscannen om zo electronisch te bewaren. Zou het niet makkelijker zijn voor mensen met een digitaal fototoestel om gewoon een pasfoto via mail ofzo door te sturen?
Misschien iets voor Administratieve vereenvoudiging?
Al bij al zinloos vroeg opgestaan dus die dag waardoor ik in de namiddag vrij moe begon te worden. Aangezien ik 's avonds echter afgesproken had in jeugdhuis "De Achterban" in St-Amandsberg nam ik een bad, gevolgd door een koude douche en plots was ik weer klaarwakker. In het jeugdhuis vooral veel gepooled, vervolgens met z'n allen een whiskeytje gedronken in 't Genoegen in de Overpoort. Daarna een frietje uit "'t Geel kot" meegenomen bij Renaat waar we gezellig voor de ik-weet-nie-hoeveelste-keer naar die superzalige (lees: kweenieoewijsdemaxachtige) "Dieren des doods"-aflevering van "Neveneffecten" gekeken hebben.
Die leuke activiteiten zorgden ervoor dat ik weer niet voor 4u in m'n nest zat.

Donderdag vrij lang geslapen maar dan toch opgestaan om nen afwas van een paar dagen te doen. 's Avonds dan nen romantischen tête-à-tête met Doremie gehad in Restaurant "Limited.co". Het eten was zalig lekker. Een aanrader voor de echte Bourgondiër. Doremie at eend en ik everzwijn. Uiteraard waren beide gerechten ingekleed want stomweg "eend" en "everzwijn" klinken niet bepaald appetijtelijk.
Een paar uren later had ik dan met een maat afgesproken in, jaja alweer, "De ploeg" waar we gekickerd en gepooled hebben (met mij als grote verliezer). Onze volgende stop was "'t Kofschip" in de Overpoort maar daar bleek niet veel te beleven. We zetten (eigenaardig ding, dat woord zetten in de verleden tijd) onze weg verder via het Zuidpark naar de Videos op de Oude Beestenmarkt. Daar was het ook veel te rustig. Nadat we een pintje genuttigd hadden, besloten we een kijkje te nemen in de Charlatan. Ambiance alom. Telkens valt het me op dat iedereen zich in die keet centraliseert als de rest van Gent dreigt stil te vallen.
Uiteraard naar goede gewoonte veel interessante en minder interessante gesprekken gevoerd.
Een greep:

"..ah, jij kent Wendy?" - "ja, ik was getuige op haar trouw"
"..ok, ik zal die naam in mijn volgend artikel omgekeerd vermelden..." - "Neirtak?"
"..jaja, Singapore, ik werk daar maar nu in Gent met de Kerstdagen..." - "Hier heb je 2 Singaporeese Dollar" (briefje zit nog altijd in m'n portefeuille)
"Is den Bolero al bezig?" - "Den Bolero is net begonnen." - "Aha, 2 maal Adam's Apple"

Dat laatste was tijdens onze afsluiter in 't Krochtje. Om 6:45u draaien ze daar den Bolero en tijdens dat nummer kan je nog een laatste consumptie bestellen. Echt es de moeite om mee te maken. Er heerst telkens een apart sfeertje.

Vandaag dan tenslotte niet te vroeg opgestaan, boodschapjes gedaan en 's avonds Kerst gevierd bij Doremies vader. 't Was een aangenaam smaakvol avondje. Wist je bijvoorbeeld dat je met tomaten, bananen en kippebouillon mensen kan doen geloven dat ze kreeftensoep aan't eten zijn?
Ongetwijfeld waardevol materiaal voor m'n volgende koken à la Tjoff artikel.

Geen Star Warz

Terwijl ik me donderdagmiddag van het zwembad terug richting werk begaf, kreeg ik een telefoontje met de boodschap dat alle tickets voor Star Warz, een Drum 'n Bass feestje in de Vooruit, uitverkocht waren. Het werd dus een avondje "De Ploeg" in de St-Pietersnieuwstraat. Na een paar maanden gesloten geweest, bleek de vernieuwde Ploeg nu terug open te zijn. Brandveiligheid-issues zorgden ervoor dat de gezellige bruine kroeg, waar ik 12 jaar geleden voor 't eerst binnenging, werd omgetoverd tot een minder gezellige kroeg. Het feit dat bijna alle hout verdwenen is, geeft het een ietwat uitgekleed gevoel. "De Ploeg" is naakt. Hopelijk zal dit na verloop van tijd wel wennen.

Na menig pint, begaven we ons naar den Polé Polé om daar in de cocktails te vliegen. Daar was het ook best wel plezant. 'k Ben daar aan de praat geslagen met verschillende mensen maar na een tijdje noopten enkele hongerige magen ons richting pitakot, alweer goed voor gelach en gezever. Daarna begaven we ons naar de Defoo, waar er niks te beleven viel. Na die poging droop iedereen af en stond ik daar alleen. Ik besloot nog eens langs te gaan in de Brouwzaele maar aangezien het in de Overpoort kristalnacht was, ging ik even binnen in 't Kofschip. Daar bestelde ik een pintje en begon ik te babbelen met een toevallige tooghanger die daar met zijn tweelingzus was. Tijdens alweer een onnozele conversatie, zei ze dat ze de vriendin was van Tom Barman. Weinig geloof hier aan hechtend, besloot ik toch het spel mee te spelen. Toen ik uiteindelijk aan haar broer vroeg: "Klopt het dat je zus de vriendin is van Daan, die zanger?" en hij daarop "ja" antwoordde, speelde ik dat uit en probeerde ze me alsnog te overtuigen dat ze effectief de vriendin was van Tom Barman. Aangezien geen normale conversatie mogelijk was, besloot ik op dit moment te verdwijnen en deed dat dan ook.

Waarom het op dat moment in me opkwam, weet ik niet meer maar ik besloot een kijkje te nemen in "La Cuenta". Het is vermoedelijk reeds een jaar geleden dat ik daar nog geweest was, of beter: niet geweest was omdat ik toen niet binnen mocht met als reden: "u schoene".
Ondertussen heeft de eigenaar de naam veranderd naar "Le Bleu" om het snobistisch karakter van de gelijknamige kroeg (was vroeger ergens aan de Zuid) nog maar eens in de verf te zetten.
Niet geheel onverwachts, was het deze keer weer prijs. Aan de deur werd ik onmiddellijk tegengehouden onder het mom "ah, Adidas, mijnen baas heeft gezegd om genen Adidas binnen te laten" wat vermoedelijk een verwijzing was naar het merk van m'n regenjasje. Niet van plan om mij te laten doen, zei ik dat mijn nicht binnen op mij stond te wachten. "Hoe heet uw nicht?" vroeg de kleerkast. "Gwendoline" zei ik. Ik heb helemaal geen nicht Gwendoline, maar 't lukte wel. Ok, ge moogt binnen als ge uwe jas uitdoet. Volslagen belachelijk, dat wel, maar ik deed m'n jas uit om hem bij het binnenkomen onmiddellijk weer aan te doen. Aan de toog ben ik aan de praat geraakt met een ietwat ouder persoon die de baas bleek te zijn van een ietwat jongere dame. Blijkbaar kende die kerel m'n baas en enkele hoge pieten van het bedrijf waar ik werk. Hij zei me dat m'n baas nog voor hen opgetreden heeft. Na wat research, ben ik zeker dat dit een foto moet zijn van het bewuste optreden. 'k Denk trouwens dat de persoon rechts op deze foto, diegene was waarmee ik gebabbeld heb. Hij ging een goed woordje voor mij doen, zei hij, waarop ik "Gij gaat volgens mij toch nooit mijn naam onthouden." waarop hij "U onderschat mij".
Vervolgens heb ik nog een conversatie aanhoord van zijn medewerkster die vertelde dat ze familie ofzo was van Maurice Engelen van Praga Khan om dan tenslotte zo'n lichtgevend glowstickachtig ding van haar te krijgen dat ze vergaard had op een optreden eerder die avond in Brussel. Toen die mensen weg waren, besloot ik het na een minuut of 5 ook voor bekeken te houden en zette ik m'n weg al looppas huiswaarts in, wat ook handig was om in een zoef en met Adidas-jas langs de buitenwipper te passeren.

Een weekendje concertzaal

Dit weekend vooral veel tijd doorgebracht in de concertzaal van de vooruit. Zaterdagavond was het daar alweer 80s-fuif. Moeilijk met m'n blessure aan m'n linkerknie maar na een paar pintjes is dat toch gelukt om wat onnozel te dansen zoals het een 80s-fuiver betaamt. Het "Gay" gehalte was hoog en alhoewel ik daar niet aan wou meedoen, zag ik er plots ook zo uit toen de naad van m'n broek bij het vooroverbuigen plots volledig doorscheurde.
Rond een uur of 5:13u zijn we dan huiswaarts gekeerd waar ik mij helemaal op de kleine pizzatjes gestort heb, lekker dat wel.

Gisterenavond had ik het genoegen meegenomen te worden naar diezelfde concertzaal van de vooruit om een concert bij te wonen van de groep "Sophia".
Het begon met een verschrikkelijk slecht voorprogramma waarvan het massageluid van de toeschouwers ettelijke pogingen ondernam om het gekwel van die groep te overstemmen.
Barstend van de koppijn en kermend van de innerlijke pijn konden we daarna genieten van "Sophia".
Om even op het thema innerlijke pijn door te gaan, moet ik bekennen dat die kerel er echt wel in geslaagd is om z'n innerlijke relationele pijnen te verwoorden. Het optreden was schitterend, hartverscheurend en vooral passioneel te noemen. Zeker een aanrader!
Sophia is de max voor wie van prachtige, rustige muziek in combinatie met romantiserende teksten houdt.
Op het concert nog een ex-collega tegengekomen, wat handig was om te trakteren en te laten trakteren...

Lichtjes

Bij "doe het zelf Van De Walle" verkopen ze vanalles voor de fiets en dus, zoals de naam reeds doet vermoeden, alles voor de doe-het-zelver.
Ik spurtte naar beneden en fietste via de watersportbaan naar Van De Walle in Drongen.
Mijn fiets is momenteel tip top in orde maar aangezien ze in Gent enorm streng zijn op fietslichten besloot ik toch zo van die draagbare lichtjes te kopen in geval m'n fietslichten het weer zouden laten afweten. Naar 't schijnt zijn de die van "SMART" de beste.


Een samengesteld pakket leek me 't beste dus kocht ik een pakketje met een voor- en achterlicht en 2 van die klemmen om op je fiets te vijzen zodat je de lichtjes er makkelijk aan kan vastklemmen.


Op dat moment kreeg ik een koopaanval en kocht ik ook nog 3 banddinges en een doosje Tip Top materiaal om fietsbanden te plakken. Het verleden leerde me namelijk dat dit geen overbodige luxe is om te hebben (zie hier).
Vervolgens zette ik m'n tocht verder naar een andere rayon en besloot ik me eindelijk eens een weegschaal aan te schaffen. Een digitale was veel duurder maar 't leek me beter dan zo'n analoge dus ging ik voor de dure optie.
"Bankcontact?" vroeg de kassierster. Alweer floepte ik m'n kaart in zo'n toestel en tot m'n grote verbazing was het deze keer op een halve seconde geregeld. "Dat was snel. Normaal gezien duurt dat een paar seconden" zei ik. "Hier zijde ze vlug kwijt he meneer" zei de kassierster. Door deze opmerking noopte ze me tot een glimlach.

Op m'n terugweg maakte ik deze mooie foto van de watersportbaan. Misschien dat ze deze bij Gentblogt.be ooit gebruiken?



's Avonds waren we uitgenodigd bij een collega die vandaag naar Zuid-Afrika vliegt voor een periode van 6 maanden om daar de beestjes te gaan verzorgen in de Makalali Game Reserve.
Het was een schitterende fuif. Enkele sfeerbeelden:



Een volledig fotoverslag vind je binnenkort op het fotoalbum op datum 18/11/2006.